Afgelopen weekend de tuinbank in de beits gezet. Mijn werk werd al snel als shit beoordeeld door een lijster die me vanaf z'n tak aan het werk had gezien en zich iets liet ontvallen. Ach, dat hoort er bij, dacht ik. Maar nadat ik gisteren een donkere lucht zag naderen heb ik er toch maar een zeil overheen gespannen. Vanochtend eerst kijken hoe de beits was opgedroogd. Bijna bij de bank aangekomen hield ik m'n pas en adem in. Er vloog een vogel weg maar er zat er nog een: op de trap. Kom maar naar beneden en sla je slag, ging het even door m'n hoofd. En, the show mus go on, alhoewel het een spreeuw was. De spreeuw zat erbij alsof hij net van plan was z'n inaugurele rede nog een keer droog wilde oefenen op zijn podium zonder publiek, alvast voor z'n echte tuintoespraak morgenochtend half vier. Het beestje voelde zich duidelijk betrapt op de tree en bleef roerloos zitten. Niet bewegen, niet tjilpen, niet wegvliegen, niks kon hij nog. Ik ben stilletjes weggeslopen want ik gunde hem z'n moment van afzondering. Ben benieuwd wat ie morgen allemaal te vertellen heeft. Gevleugelde uitspraken vermoed ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten