Muziekvrinden Warming Up

Niet naar het filmpje kijken, gewoon naar het liedje luisteren. Een oudje van Buffalo Tom, ook niet meer zo jong trouwens... Kanshebber voor 3 februari, de volgende Muziekvrinden meeting.

Gemeente Lullo

Geel en blauw zijn de kleuren van die prachtige gemeente Leeuwarden. Maar ik erger me regelmatig groen en geel aan de brieven van deze gemeente. Zoals nu. De jaarlijkse rekening voor de parkeervergunning komt ergens in december en moet uiterlijk 31 januari zijn voldaan. Ruim een week voor het vervallen van deze datum krijg ik vandaag 22 januari een brief gedateerd 25 januari met de opmerking dat ik onderstaande aanslag(en) gemeentelijke heffingen betreffende leges van mijn parkeervergunning(en) nog niet heb voldaan. Zij geven mij nog 10 dagen de tijd om de aanslag(en) te voldoen en anders... nou ja, anders zwaait er wat. Wat MOET ik hier in godsnaam mee? Alsof je in een winkel loopt en de bedrijfsleider je waarschuwt dat wat je in je mandje hebt nog niet hebt betaald. Ben ik al langs de kassa? Is 31 januari al voorbij? O ja, heb ik de aanslag inmiddels betaald of de vergunning opgezegd, dan sorry voor deze brief enzo. Ja gemeente Leeuwarden: INDERDAAD, het bedrag is 20 januari al op uw godvergeten gemeentelijke bankrekening gestort. Vijf dagen voordat jullie brief gedateerd is, twee dagen voordat ik jullie brief heb ontvangen en één dag voordat jullie de brief donderdagmiddag om 15.00 uur - een uur voor jullie uitklokten en jullie weekend alweer begon- in Uitgaande Post hebben gedeponeerd. Excuses dat jullie er niet langer rente van hebben kunnen trekken. Volgend jaar zorg ik dat het 31 januari wordt overgemaakt. Stelletje... Stelletje... stelletje... klantonvriendelijke burgerminachtende blauwgele amateurs. Zo en nu is het weekend.

Fruithapje

De heren uit Trondheim zijn de laatste tijd weer net zo productief als in the old good days. In 2008 blij verrast door 'Little Lucid Monsters', een vier nummers tellende cd van bijna 60 minuten, heel fijn. Vorig jaar na de zomer was daar opeens 'Child Of The Future', een vinyl only minielpee van toch nog bijna 40 minuten. En vorig weekend was het alweer Motorpsycho-tijd: een vertrouwd nieuw MP-cdtje geoogst bij KingKong: 'Heavy Metal Fruit'. Vertrouwd ook wat betreft de nummers. Het betere logge beukwerk zoals we dat kennen van de periode grofweg tussen 'Blissard' en 'Trust Us'. (Ik hoop niet dat ik nu een MP-purist op zijn of haar ziel trap...) Heel goed te pruimen, dit Noorse fruithapje met echte stukjes heavy metal en zonder kunstmatige geur- en smaakstoffen.

Just Hold Me

Vanochtend op de voorpagina van Trouw: twee hulpverleners terug uit Haïti. Beide ontfermen ze zich over weeskinderen. Beide ongetwijfeld het hart op de goede plaats. En toch: kijk eens naar de blik in de ogen en hoe de kinderen worden getild. De een ontfermt zich over een kind dat z'n ouders is verloren, de ander zeult een slachtoffer van het natuurgeweld op Haïti. De Noorse Mena vroeg het zich ook al af: So why (ay-ay-ay-ay) can't you just hold me...

Dag Dog

Klein dagje Groningen afgelopen zaterdag. Vroeg op pad en uitgezwaaid door Morris en Tomas. Blijft een aandoenlijk gezicht, twee van die koppies die je nakijken. Ikea heeft weer goede zaken gedaan.

Hap!

Op de valreep van 2009 voor mijn bedrijfje een nieuwe iMac gekocht. Mijn ooit zo veelbelovende HP Pavillion was inmiddels ook al weer zes jaar oud en het Windows XP besturingssysteem kon z'n naam ondertussen beter ruilen voor Windows Alzheimer. Het geheugen raakte steeds meer verstopt en in de war en het duurde steeds langer voor de gewenste info boven kwam. Mijn Macbookpro had me enkele jaren geleden al lang en breed overtuigd, de Nieuwe iMan was dus een logisch vervolg en kon bovendien nu nog mooi in de boeken van 2009 worden meegenomen en zo kon het geburen dat KLAAS! in 2010 nu officieel Microsoft af is. iHoera. Afgelopen weekend vol inspiratie mijn werkkamer anderhalve grijze container lichter gemaakt, opnieuw ingedeeld en toen was het moment daar om de nieuwe computer te installeren. iTunes op de HP kabbelde de hele ochtend al Tinderstickend voort maar daar kwam abrupt een einde aan op het moment dat ik de grote doos naar binnen tilde. Ongelooflijk maar waar. Het was ineens stil. Opnieuw opstarten lukte niet meer, het zwarte beeldscherm kwam niet verder dan een wit streepje van de aarzelende cursor. Ik staakte mijn reanimatiepogingen, stekkerde de grijsgrauwe hardware los en zette de zwik op de overloop. Het uitpakfeest kon beginnen. Daags erna kwam het onderhoudsbedrijf langs om de iMac in het printernetwerk te gooien en HP werd afgevoerd om opgelapt te worden. Kapotte processor vermoedelijk, dacht men. Nee, een schreeuw om aandacht, dacht ik. Juist toevallig op dat moment er mee kappen? Alsof je op de bank zit met je nieuwe liefde, je oude verkering je belt met de mededeling dat ze zonder jou niet verder kan en een dosis slaappillen heeft geslikt. Een hele mond vol maar net te weinig om definitief het leven te laten. HP stelde zich aan. Klaar. En inderdaad, vandaag kreeg ik de mededeling dat HP is opgelapt en aangesterkt en de recovery morgen mag verlaten. Een warm welkom zit er denk ik niet meer in. Ondertussen heb ik al zo genoten van dit nieuwe snelle ding met geweldige mogelijkheden. Makkelijk filmpjes maken met iMovie, Timemachine die verloren documenten toch weer terughaalt uit een ver verleden. En natuurlijk die mooie screensaver die ad random cd-covers uit m'n iTunesbieb toont en omtovert in weer andere covers. Zo mooi, zo rustgevend, mijn muzikaal haardvuur. Ik blijf er naar kijken. O ja, die cd! Ook maar weer eens draaien, denk ik dan. Je begrijpt het: hier schrijft een blij man met een opgestrakte werkkamer, een hoop leuke klussen in de agenda en een beest van een Apple om ze op uit te werken. En af en toe ik kijk naar het logo-appeltje met het hapje eruit. Symbool voor de grote verleiding die zo zoet smaakt. En ik begrijp 'm helemaal, dat hapje van de appel. Volgens mij is daar ooit nog eens een heel groot, dik en belangrijk boek over geschreven.

RVR - Ahead Of His Time

Int echie vast veul mooier as op disse verjoardagskelender. Alhoewel... Uit dit 'Portret van een oude man' blijkt maar weer eens hoe ver meneer van Rijn (Rembrandt voor niet-ingewijden) z'n tijd vooruit was. Olie op doek te zien in het Mauritshuis te Den Haag. Deze belabberde kopie met PAT-bewerking (Personal Assemblage Technique) tijdelijk te zien in de keuken van huize Klaas. Wat een 17e eeuws kraagtouwtje al niet in een mens kan losmaken.

Year Of The Devil

In 2002 een film gezien tijdens het Noordelijk Film Festival. Een Tsjechische film 'dus' niet het meest luchtige beeldmateriaal. In de film een bijzondere rol voor Jaz Coleman, zanger van Killing Joke, las ik in de festivalkrant. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Gelukkig. Het blijkt nu, acht jaar later, voor mij nog steeds de mooiste van alle festivalfilms. Deels fictie, deels documentaire, over een kliniek voor alcoholverslaafden in de mooie Tsjechische natuur en over de helende rol van muziek maken. Met een vervreemdend begin over spontaneous selfcombustion... En dansrites die naadloos aansluiten op de zware KJ-beat. Natuurlijk moet die film uitgekomen zijn op dvd, dacht ik lang. Niet dus. Heel wat afgegoogled (laatste poging eerlijk gezegd al weer even geleden) maar verder dan wat filmflarden op You Tube kwam ik niet. Heb zelfs nog met het Tsjechisch meisje gemaild en haar gevraagd of zij me verder kon helpen. Ze had namelijk een van de flarden op internet gegooid omdat zij het ook een film vond die gewoon gezien moest worden maar nergens te kopen of überhaupt te bekijken viel. En nu, weer bijna twee jaar later, dan toch de hele film op You Tube. Te zien in 10 plakjes van ongeveer 10 minuten. Deel één heb ik voor je gescoord, de resterende negen delen mag je zelf zoeken als het bevalt. Of misschien zet ik ze af en toe hier wel te kijk. Enjoy.

Buitenspelen

Toch even een berichtje ter herinnering aan een mooi winterweekend. Niet een heel bijzonder plaatje behalve dan dat je aan de hele houding van Morris zo mooi kunt zien hoe hij zich vermaakt. Z'n poten, z'n staart, de stand van de oren... lopen in een dik pak sneeuw op het ijs is voor hem het mooiste van de winter.

Einde Zomertijd

Grote wijzer, kleine wijzer, secondewijzer, wat is wat. Vanochtend tussen Sneek en Leeuwarden verrees uit een zeer dichte mist langzaam een klok. De tijd: 14.53 u..? 06.53 u..? 07.15 u..? Gaande weg transformeerde de klok zich tot een stilstaande windturbine. Een bizar effect wat uiteraard maar weer deels uit de foto blijkt, maar toch. Je had er bij moeten zijn.

Niks Te Kiezen

[] best wel goed

[] toch iets beter

[] eigenlijk het best

Het moet maar eens afgelopen zijn met bepaalde klanten. Klanten die zichzelf heel anders vinden dan de concurrentie. En ondertussen hangt er boven hun hoofd een grote denkwolk met daarin twee woorden: "Me" en "Too". Zo ook mijn nieuwe klant X. En klant X heb ik vandaag heb gezegd dat het daar nou maar eens mee afgelopen moet zijn. X gaat een service bieden waarbij zijn klanten kunnen kiezen uit drie opties. Waarom drie opties, was mijn vraag. Omdat klanten iets te kiezen willen hebben, klonk het antwoord. Wie zegt dat klanten iets te kiezen willen hebben, vroeg ik. Omdat dat zo is, meende X. Volgens mij hebben klanten bij jou niets te kiezen, want van de service-opties die je biedt sluit eigenlijk maar één optie écht aan op wat je zegt te bieden. (Beetje uitdagen toch?) Ja maar de concurrentie doet het ook, was het weerwoord. Je wilt dus net zo zijn als je concurrenten, speelde ik de bal terug. En je denkt dat je klanten dat ook willen, kwam een tweede bal er meteen achteraan. Heb lef en durf je klanten nu eens géén keuze te bieden. (Een brutale mep.) Huh? Ja. X gaat één optie bieden en dat is de beste optie en toevallig ook nog dat wat jouw nog te werven klanten eigenlijk willen. Dus hoe moeilijk wil je het ze nu maken, ging mijn tennisbalkanon door. Ik was op dreef en gedurende het gesprek een beetje ongeduldig geworden. Niet om X, een prima vent had ik al gemerkt. Nee, mijn ongeduld had te maken met mijn idee van mijn 2010. Een tikkie meer lef dit jaar, zo heb ik mezelf beloofd. En ik betrapte me erop dat ik dit voornemen projecteerde op X. En ik was het roerend met mezelf eens. Niks mis mee dus. Toch? Of misschien had ik 't wat subtieler moeten spelen? Ik zou mijn statement bijna iets gaan nuanceren, toen ik zag dat de bal wel degelijk was aangekomen. Nog binnen de lijnen ook. Je hebt gelijk, zei X. We gaan het doen.

Ik wil me tegenover jullie blogvolgers overigens wel verontschuldigen voor de bal-metafoor. Ik heb niet zoveel met ballen, sporten en balsporten. Dus waar die ballen nu opeens vandaan kwamen... Het zal niet weer gebeuren.

Dexter Warming Up

Over twee à drie weken mag ik weer toegeven aan mijn verslaving. Dan verwacht ik serie 3 van Dexter bij de post. Ja, ik kan het nu -as we speak- op internet bekijken, tot en met aflevering 12 van serie 4 aan toe. Maar ik houd me in en wacht netjes op Tante TNT. Nog geen idee wie en wat Dexter is? Oh my god! Check your best local dvd-store en kijk -als je dat niet wilt- in ieder geval even naar deze geweldige leader, die na 100 keer kijken en luisteren nog steeds intrigeert. De weggevallen pixels moet je er zelf bij denken...

Ballethond

Lucky shot van P. op het strand van Texel. Morris caught again in stupid action: "Jongens, jongens, kijk mij, kijk wat ik kan, ik ben een primo ballerino! Kijk dan, KIJK DAN!"

Bloedmooi

TV verslavend? Als er een zeldzaam goede serie op is wel. Zoals jaren geleden Six Feet Under, een on-Amerikaanse Amerikaanse black soap over de fictieve begrafenisondernemerfamilie Fisher. Mooie tijdloze setting, goeie dialogen, perfecte art direction tot en met de leader en geweldige acteurs. Voor een van hen -Michael C. Hall- is de hoofdrol weggelegd in Dexter, een bloedmooie serie over een forensische bloedpatroonanalist bij Miami Metro Police. Michael is Dexter Morgan en heeft naast z'n baan bij de politie nog een baan: seriemoordenaar. Het bloedbad dat hij 's nachts aanricht kan hij bij wijze van spreken daags erna analyseren. Hoewel er van bloedsporen bij Dexter geen sprake is. Hij gaat netjes te werk, geheel volgens de code van Harry, z'n overleden foster parent die de duistere kant van Dexter herkende en 'werkbaar' probeerde te maken. Enkele weken geleden was de VPRO zo slim om de twaalf afleveringen van de eerste serie achter elkaar uit te zenden, d.w.z. elke dag een Dexter. Ik was meteen verkocht en heb serie 1 en 2 nog snel in de zak van Santa weten te stoppen. Dat was dus Dexter kijken deze dagen. O ja, en samen met m'n dochter haar slaapkamer een nieuw kleurtje gegeven. De kleur heeft ze zelf uitgekozen en is geheel toevallig...

10+ (Best Wishes To My Blog Audience)

(concept & tekst K!+Papaver, ontwerp Papaver)