Pinkpoem III

Bruce 

Obama

Obono

Obruce

O no

Pinkpoem II

Bruce

Bij E-Street

links af slaan

en dan

alsmaar rechtdoor

het land

uit graag

Pinkpoem I

Krezip vervangt Depeche Mode

Ze hebben beide

iets met perzik

dus dat

heeft 

niemand

door

Cursus Deens In 10 CD's

VIBORG 1 mei 2009 - Terwijl dochterlief geduldig wachtte op haar Big Star heb ik behalve het zonnige terras natuurlijk ook even het winkelcentrum verkend. een soort mini-Hoog Catherijne. En daar in de plaatselijke Free Record Shop vond ik ergens in een hoekje een boxset van de Deense band Kent. Eind vorige eeuw, begin dit millennium, draaide ik regelmatig hun Engelstalige cd's Isola en Hagnesta Hill. Ik wist dat de band daarvóór in haar moerstaal zong, wat ik niet wist was dat de cd's die ik had destijds óók in het Deens waren opgenomen. De boxset bevatte tien cd's met het complete oeuvre van de band van 1991 tot 2008, alles in het Deens, ja ook de twee platen die ik al had. Da's natuurlijk erg leuk om te vergelijken. Twijfel twijfel... Kopen of niet... Wel heel leuk... Maar ja, hoe vaak draaide ik Kent nu nog... Niet vaak... Maar wél leuk... Afijn, je kent die gevoelens vast wel. Ik gaf mezelf een uurtje bedenktijd en zette de box terug. (Nooit doen! Bij twijfel altijd kopen!) Want kennelijk had ik weer nieuw leven in dat winkelhoekje gebracht en zweefden er nu kleine Kent-partikels door de lucht. Recht op de nøs af van een fån. Terwijl ik een ommetje maakte. En ja hoor! Eenmaal terug in de winkel was 'ze box gone'. Navraag bij de kassa bevestigde mijn vermoeden: net verkocht en niet meer te krijgen. Althans, lastig. En zeker niet voor dat mooie bedrag van, omgerekend, 47 euro. Grrrrrrr! Thuisgekomen dacht ik: toch eens kijken of Ome Bol 'm ook heeft. Had ie wel. Levertijd drie à vier weken. Nou en dan weet je het wel. Na drie weken krijg je een mailtje dat 'het door u gewenste artikel helaas niet langer leverbaar is'. Toch proberen! En vandaag zat ie in de bus. Mijn cursus Deens in 10 cd's. 'Vapen & Ammunition', 'Du & Jag Döden', 'The Hjärta & Smärta EP', 'Tillbaka Till Samtiden' en meer van die dingen. Dus hier op 6-b kijk ik dit weekend Pinkpop en vier ik ondertussen mijn eigen kleine Roskilde festivalletje met Kent. 

Another Famous Daughter

De ene dochter is famous in Danmark, dus kan de ander niet achterblijven. Ze is een echt merk en heeft sinds kort zelfs haar duurzame alterego op de markt gelanceerd. Supertoll, nah?!

Nacht Van De Fooi - Gedicht

Vanavond dames en heren, is het de Nacht van de Fooi. Dat u het even weet. En opeens had ik zin om er een gedicht over te schrijven. Het heet 'Nacht Van De Fooi'.

Nacht van de fooi

Laat

maar

zitten.

Who's The Real Abraham?

Whatever happened to all of the heroes... Luister: de nieuwe cd van Hüsker Dü coryfee Bob Mould is net uit. Ik volg Mould al een tijd niet meer en mede omdat de hoesjes van z'n cd's me totaal niet aanspreken voel ik na enkele solo-cd's van hem ook niet meer de drang om iets nieuws te beluisteren. Hoe je ook niet te doen, maar kijk als je 'm kunt vinden voor de aardigheid eens op de achterzijde van z'n nieuwe cd  'Life and Times'. (Helaas is de afbeelding nog niet te vinden op internet anders kon je 'm hier zien.) Daar staat hij met een Derrick-achtige bril en een baard, nog langer dan hierboven op de foto. Het evenbeeld van Pierre -Vader Abraham- Kartner! Nou ja zeg! Zoals ik laatst al zei: Andy Cairns begint verdacht veel gelijkenis te vertonen met Urbanus. En nu dit! I'm Hardly Gettin' Over It. Lifeline. It's Not Funny Anymore! En meer van die toepasselijke titels. Nee, dan The Moz! Vandaag mag hij Abraham dan zien, maar voorlopig lijkt hij niet op Seth Gaaikema of Freddy Breck maar vooral nog steeds op zichzelf. Met dit jaar alweer een nieuwe cd 'Southpaw Grammar'  - niet die uit 1995 maar een vernieuwde uitgave met meer nummers, andere volgorde, ander hoesje oftewel - volgens de meester zelf - qua productie en artwork uitgevoerd zoals hij het ooit bedoeld had. In een 20 pagina tellend boekje legt hij uit waarom het destijds - inmiddels een kleine vijftien jaar geleden- allemaal zo anders liep. Ik ga luisteren en lezen. Dat wordt smullen vanavond. 

Om The Golden Moz te eren zingen we vandaag met z'n allen z'n versje 'I Come To Wish You An Unhappy Birthday' en morgen z'n liedje 'It's Not Your Birthday Anymore'.

Easy Come, Easy Go

Drachten heeft een heus motto: Drachten wil je meemaken. En dat klopt. Ook hier bij Albert Heijn aan het Kiryat Onoplein is weer van alles te doen. Albert zoekt collega's die er helemaal voor gaan. De ene medewerker is net op staande zwemvlies ontslagen, maar gelukkig dient z'n opvolger zich al aan.

Hemelvaart

Puur Gotiek

Ergens in het tweede bos is een brede doorgang tussen twee rijen bomen. Daar hangt een bijzondere sfeer, zo mooi! Elke keer als ik er langs loop, word ik rustig en stil van binnen. En heel blij. (Ik weet het, het klinkt zweverig, maar he, dit is mijn blog en je hoeft het niet te lezen, dus wat zeur je nou.) Ook toen het platgelopen stuk dwars door het groen er nog niet was, had ik elke keer de neiging automatisch door het midden te gaan. het voelde alsof ik dwars door het schip van een enorme basiliek richting altaar loop. Natuur. Architectuur. Hier komt het samen. De lucht en ruimte tussen de bomen vormen de smalle hoge Gotische ramen. Immer krakende takken van het Leeuwarder Bos zorgen voor het schuifelende rumoer in het heilige huis. Een openlucht kerk waar bovenin af en toe een specht de constructie controleert. En kijk, daar aan het einde van het gangpad, in het zwart, compleet met witte bef: de dominee. Je moet het wel willen zien natuurlijk. Maar geldt dat niet voor alles?

Nieuwe Manics

Van elke voorgaande cd komt wel een flard langs op de nieuwe manics Journal For Plague Lovers. Misschien omdat de teksten afkomstig zijn van het sinds jaren ontbrekende vierde bandlid? Geen idee. Maar wwar er op de vorige cd Send Away The Tigers ook al meer werd teruggegrepen op bijvoorbeeld The Holy Bible wordt dit op deze plaat, zeker in de eerste paar nummer, nog consequenter doorgezet. Niet voor niets staan de omgekeerde R's sinds de laatste twee platen weer in de bandnaam, denk ik dan. Mijn oordeel voor wat het waard is: meer dan goed gekeurd. Mede vanwege het veranderende tijdsbeeld dat wordt opgeroepen in de refreintekst van potentieel 2,5 minuten hitje Jackie Collins Existential Question Time: Oh Mummy, What's A Sex Pistol...

Tommy, Cees en Stine

Waar de reis deze zomer naar toe gaat, nog geen idee. Wel weet ik wie mij ongeacht de vakantiebestemming in ieder geval willen vergezellen. Af en toe schaf ik een boek aan waarmee ik een vakantierantsoen aanleg. De stapel groeit langzaam tot een ongelezen bouwwerk waarin ik nu al zo graag wil rondneuzen maar wat ik mezelf ten strengste verboden heb. Voor wat dat waard is natuurlijk, want in de meivakantie heb ik de eerste verdieping met 's Nachts komen de vossen en De wandelaar domweg gekraakt en meegenomen naar Texel.

Ik kijk echt uit naar de dit weekend verschenen roman Caesarion van Tommy Wieringa en Een zeker onbehagen van Nico Keuning, de biografie over Bob den Uijl. Meer Nooteboom ook en een verse Bernlef. Om af en toe wat in te bladeren de verzameling Nederlandse kinderpoëzie door de eeuwen heen, bijeengezocht door Komrij. Over Dokter Jazz van Stine Jensen heb ik in Kunststof op Radio 1 vorige week veel gehoord. Het interview met deze Deens-Nederlandse schrijfster was genoeg om het boek blindelings te kopen. Het deels op waarheid gebaseerd verhaal speelt zich af in de vijftiger jaren en gaat over haar oom die behalve een uitstekend musicus ook zeer vaardig was in het herstellen van maagdevliezen van Arabische aspirant-bruiden, ergens in een ziekenhuis aan de Sont.  Wel veel óver gelezen maar nog nooit echt gelezen: Strindbergs Inferno. Niet een boek om mee te eindigen volgens mij, dus ik móét mijn literatuurbolwerk nog iets hoger bouwen, vrees ik. (Slap excuus om nog een keer verlekkerd rond te neuzen en een flinke stapel mee naar de kassa te slepen.)

Ben benieuwd wat ik na deze zomer tussen de pagina's vind: grijs schelpengruis uit de Noordzee, fijn slijpsel van Scandinavisch kiezelstranden, lichtgeel Canarisch stuifzand...

Almost Famous In Danmark

Het speedtripje naar Viborg twee weken geleden heeft nog een leuk staartje gekregen. De plaatselijke huis-aan-huis kranten Viborg Nyt en Vibor Volkeblad werden ons toegestuurd door de manager van Sct Mattias Centret. Met in beide uitgaven een artikel over die vijftien jarige Nicolai fan uit Nederland die met haar vader ruim 7 uur reed voor een optreden van een half uur. Klik ook even op de foto's voor de details en de onderschriften. 

    Juul van Leggelo fra Holland holder her i hånd med sit idol Nicolai

Now This Is What I Call Seagulls

Laatst een leuk interview op Radio 1 gehoord over meeuwenoverlast en wat er -niet!- aan te doen is. De bijbehorende website www.meeuwenoverlast.nl (weet even niet hoe die link toe te voegen) is een aanrader voor liefhebbers van Bob den Uijl literatuur. En voor wie het nog niet kent of is vergeten, bekijk ook even dit stukje uit Finding Nemo. Met name de laatste 30 meeuwenseconden zijn geweldig. Hebberigheid ten top. Dus welk geluid maken meeuwen in deze film: Mine! Mine! Mine! Mine! Mine!

Therapy? - Reprise

Nou vooruit nog eentje dan om het af te leren. Die Laughing, vijftien jaar terug. Jonger, lichter en met hun eerste en beste drummer Fyfe Ewing.

Therapy? - One Cure Fits All!

Dinsdagavond, Utrecht. Tivoli trilt met Therapy? in een afgeladen zaal vol devoted fans. Mezelf niet meegerekend ken er drie van. Mijn twee dochters (hoewel... devoted...) en hun moeder. Behalve dat we onze liefde voor onze kinderen delen, delen we sinds jaar en dag ook de liefde voor deze Noord-Ierse band en we vonden dat de opvoeding van onze nazaten niet compleet zou zijn zonder de ervaring van een Therapy? concert. Pa en ma vooraan bij het podium en dochters boven op het zijbalkon. Waarom deed me dit toch denken aan Absolutely Fabulous? Na lang aandringen en gebaren kwamen ze toch op de frontrow. Maar al snel werd het de jongste te benauwd met al die opeengepakte zwetende emo's (de rest zag ze niet) en kozen ze toch maar snel weer een veilige positie. En maar goed ook. Zo bleek later.
Zwaaien. Wat? Zwaaien! Ja daar! Daarboven! Links!

Harder dan de Rejects, zachter dan Trail of Dead. Tot zover het volume. Ja, nou kan ik heel veel vertellen over de setlijst, maar met zoveel goeie nummers mis je toch altijd nét dat ene nummer (Bad Mother, He's Not That Kind Of Girl, Jam Jar Jail) en - hoera - díé spelen ook (Turn, Teethgrinder, Die Laughing). Maar Therapy? Rocks! van begin tot eind. En dat is genoeg.

Andy kan z'n haar maar beter weer laten groeien, want hij begint steeds meer op Urbanus te lijken. Nou ja, gelukkig is hij wel veel grappiger

Het concert was echt 'Therapy?!' voor mij, zo bleek vandaag. En nu bedoel ik niet die broodnodige geestelijke ontspanning maar puur fysiek: voor mijn rug. Al weken hangt daar zeurende pijn en in mijn hoofd het halfslappe idee om de boel maar weer eens te laten kraken bij een fysio of zo. Maar gisteravond is dit kennelijk spontaan gebeurd door het ontzettend heftige geduw van de massa. Zo erg heb ik het nog niet meegemaakt. Wat waren mijn dochters toch verstandig. Ik heb heel wat vervelende porren in mijn rug gevoeld terwijl ik menig been en boot moest ontwijken door het ouderwets gezellige stagediven en crowdsurfen. Maar: met een onbedoeld positief neveneffect. Als dank aan de band heb ik vandaag hun een na laatste cd gedraaid: One cure fits all.Je kunt met z'n allen naar Walibi of een EO- familiedag (vast ook heel leuk) maar wij kozen voor de Heavy-Fucking-Metal van Therapy? En echt: het zijn hele aardige jongens, die Noord-Ieren.

Therapy? - One Shoe Fits All

Binnenkort uitgebreid verslag op dit blogje over het beukende optreden in Tivoli gisteravond. Nu alvast als opwarmertje de linkergymp van Andy Cairns.

Hosanna Anthriscus Sylvestris

Zo druk aan het werk vandaag en dan tussen de middag toch even uitwaaien met Morris. En waaien deed het! Een halfuur en het hoofd is weer leeg, de batterij weer vol en de geest weer vrolijk. Want zo'n enthousiast door het door de zon beschenen fluitekruid rennende hond, daar word ik elke keer weer blij van. Hosanna Anthriscus Sylvestris! 

Where The Hell Is... Toegift Rejects - Belly

Deze toegift op de Rejects-show wil ik niemand onthouden.

Een shot 'from the hip'.

(I Don't Wanna Be Sitting In A Cell With This Guy...)

Where The Hell Is Iduna?

De verbanddoos kon gewoon dicht blijven tijdens de show van de Rejects. Tot grote opluchting van sommigen onder ons die dachten dat met de komst van een Oi-band van weleer ook de jeugdige agressie van weleer weer in de zaal zou neerdalen. Gisteravond vond het allereerste concert van Cockney Rejects in Nederland plaats. In Drachten wel te verstaan. Eindelijk gerechtigheid, na bijna 30 jaar, dachten band én publiek. Want de energie spatte letterlijk van het podium de zaal in en vice versa. Four Men In A Volvo - of moet ik zeggen Three Men And A Coward... - waren getuige van dit memorabele optreden van vier midlife Londenaren in Iduna. Goedgebuikt en goed gemutst trapten de Rejects af met Flares N Slippers en het was meteen duidelijk: dit wordt niet een pathetische vertoning, waar ik eigenlijk ook een beetje bang voor was, dit wordt geweldig! Alle klassiekers kwamen langs en geen moment zakte de boel in. Fifteen Nights, I'm Not A Fool, The Greatest Cockney Rip-Off, I'm Forever Blowing Bubbles, Where The Hell Is Babylon, War On The Terraces, Bad Man... Opgefokt door beukende bas en drums en een gitarist met een snerpend geluid vloog zanger Micky anderhalf uur al schreeuwend van links naar rechts op het podium, soms afgewisseld met wat boks-schijnbewegingen. Oude punkers waanden zich weer in 1980 en verrassend veel jong spul zong alle teksten woord voor woord mee, heel bijzonder. Een van de hoogtepunten voor mij was het podiumdebuut van een stevig óók-NCRV-meisje dat met haar keurig heuptasje enthousiast stond  mee te brullen naast de zanger.  Met de laatste klanken van Oi Oi Oi tuitend in m'n oren liep ik verzadigd naar de uitgang, waar een medewerker van de ambulancedienst met haar armen over elkaar werkloos voor zich uit keek.

Jakkeren Naar Denemarken III

Jakkeren was er niet bij op de terugweg tussen Hamburg en Bremen. Onaangekondigd opeens de Autobahn dichtgooien associeer ik niet direct met Deutsche Gründlichkeit maar het geburde toch. Drieënhalf uur stilstaan was het gevolg. Maar: dan kun je eindelijk wel eens onderstaand bordje op je dooie gemak van dichtbij bekijken. En die kans krijgt niet iedereen.

Het  ultieme einde van het optreden: dochter backstage met idool

Bring Back That Dummy Duck

Vanavond was de eerste zomerjachthondentraining. Natuurlijk moest ik weer veel te gehaast ernaar toe rijden en bleek de locatie dit keer ook nog eens verder weg te zijn. Ruim drie kwartier te laat dus... Maar eenmaal te plek was het wel weer een waar feest voor hond en baas. We hebben een lekker overzichtelijk groepje van vijf honden dus dan kun je tenminste nog wat doen op een avond en hoef je nooit erg lang te wachten. Wat gaan we doen. Vooruit sturen - eerst met dummy in beeld en later blind - ging goed. Vooruit sturen, halverwege afstoppen met zitfluit en dan doorsturen ging eerst even mis. Morris had in de gaten dat verderop iets fijns te halen was. Maar na twee keer voor niks te zijn doorgelopen, viel het kwartje en liet hij zich toch weer afstoppen en na het doorsturen was het voor hem dan ook bingo met een vette dummy. De laatste en moeilijkste oefening ging eigenlijk het best van allemaal. We liepen met alle honden een enorme lus door de bossen rondom een gebied ter grootte van een voetbalveld met kniehoog gras. De kunst voor de honden was om ondanks alle bochten, wisselende terreinen, een onlogische startplek in het hoge gras en lang wachten, toch de dummy op te sporen en binnen te brengen. Morris was als laatste - het begon al licht te schemeren - en hij moest dan ook een dik half uur wachten. Ondanks dat wist ie 'm toch het snelst binnen te brengen. Eigenlijk belachelijk snel. Vooraf had ik geen idee hoe hij het er van af zou brengen. Ergens verwachtte ik wel dat hij de dummy in no time zou vinden, maar het had me ook niets verbaasd als hij net zo gedesoriënteerd zou raken als z'n baasje vaak in een willekeurige stad. Blijkt maar weer eens dat ik nog 'n hoop van m'n hond kan leren. Ik kijk al uit naar volgende week. En Morris ligt uitgeput op m'n voeten nu ik dit schrijf. Ah........ wat schattig...

Jakkeren Naar Denemarken II

Zon, bier, rust, Deens geouwehoer op een terras... wat een rotleven!

Hoera. We zijn ruim op tijd voor de show van Nicolai, Denemarkens leukste zanger volgens een bepaald vrouwspersoon, beginnend met de letter 'J' en eindigend op de letters 'UUL'. Het duurt nog dik twee uren maar er zijn al enkele vrouwelijke kapers op de kust die het podiumeiland subtiel bezetten. Daar moet ze bij zijn. Dus het is duidelijk: ik mag in m'n eentje Viborg in. Lekker op een terrasje in de zon van m'n rust genieten na een lange rit. Straks krijg ik het nog druk genoeg als cameraman met twee banen: filmen en fotograferen. En, zo bleek later, samen met m'n dochter de plaatselijke pers te woord staan. Want wie is toch dat meisje dit dik 700 km reist voor een Nicolai optreden van een half uur? Kl 19.00 u terug en misschien om kl 21.30 u nog even vermaakt worden door de Deense Elvis P.

Elvis The Pelvis a.k.a. Pelfisken  is alive in Viborg. He tried to left the building but was caught backstage an hour before his show at the Sanct Mattias Centret. And boy he looked cool!

Jakkeren Naar Denemarken II

Even op en neer naar Viborg met m'n jongste dochter Juul voor een concert van haar Dankse idol Nicolai. Een onwerkelijke tocht, want waar deze anders het begin van onze zomervakantie betekent, is het nu een 'gewoon' autoritje. Het voelt alsof we samen een dagje schoolziek zijn. Vrijdagochtend 1 mei half zes rijden we weg (om zes minuten later om te keren en nog eens negen minuten later weer weg te rijden want de routekaart naar de locatie lag nog op m'n bureau) en klokslag tien uur de Deense grens over bij Flensborg. In de Scandinavische ochtendzon is het heerlijk om de benen strekken en staandeweg hete thermoskankoffie te drinken, begeleid door een donker-bruinbroodje met pindakaas en tomaat . Snel nog even naar de wc bij de pomp waar onze ogen vallen op een Deense ochtendkrant. De Koninginnedagtragedie is natuurlijk nog maar enkele uren geleden maar zo voelt het niet, hier aan de E45 bij Flensborg. Het maakt ons bliksembezoekje nog onwerkelijker.