Weme?

Da's lang geleden. De witte wormletters op het rode vlak. Kaarten vol plakte mijn moeder ermee. Bij ons thuis wemelde het van de Nieuwe Weme zegeltjes. Want Nieuwe Weme-zegeltjes waren geld waard: een volle spaarkaart leverde zomaar een gulden op en hoe meer volle kaarten er tegelijk werden ingeleverd, hoe hoger het bedrag per kaart verhoudingsgewijs werd. Ik had daar als kind wel wat mee, met die letters van Nieuwe Weme. Die N die subtiel overvloeide in de W die dus geen echte W was maar ook weer wel. Een rare naam vond ik het wel. Nieuwe Weme. Wat is nou een 'weme' en 'nieuwe weme' suggereert dat er ook oude weme's bestaan. Pas later hoorde ik dat het een achternaam is, net als Jansen. En nu blijkt dat een paar huizen verderop in mijn straat het NW-logo ooit in de top van een lantaarn is geplakt. Opeens viel mijn oog erop. Dat in het pand van de Hubo eerst een supermarkt zat, wist ik wel. Toen ik nog les had in de oude HTS, ook in de buurt, gingen we er in de pauze wel eens naar toe, koeken kopen of zo. Mijn geheugen had er trouwens wel een Spar van gemaakt. Want de supermarkt die ik uit nood bezoek in een andere plaats waar ik normaal gesproken nooit komt, of het nou in Frankrijk, België of Denemarken ligt, blijkt altijd een Spar. Nieuwe Weme. Van zo'n old skool logo word ik altijd een beetje vrolijk merk ik. Net als van het oude Wolters Noordhoff logo, ook zo bijzonder. De dag dat ik ontdekte dat tussen al die rechte en schuine streepjes de letters W en N zich schuil hielden! Wow! Geniaal! Dat kon ik natuurlijk ook en meteen plagieerde het Klaas-ventje er lustig op los met zijn initialen KVL getekend in de WN-stijl. Old skool rules... 

48 CRASH

Afgelopen zaterdag een superfeest gehouden. Mijn 48 CRASH birthday party gevierd met 48 leuke mensen. De wereld aan zelfgebakken taart en andere zelfgemaakte hapjes, flinke voorraad drank ingeslagen (o ja, jongens, er stond toch nog een kratje Palm in de kelder, maar dat was ik vergeten), tuindeuren open, tuinfakkels aan en let the good times roll. Een laatste avondbui en wat verdwaalde windvlagen trotserend de tuin inlopen en onder het zeil de verrichtingen van Stilton aanschouwen. Supergezellig allemaal tot het eind aan toe en toen vlak voor vieren de laatste gast wegwas en ik in bed lag piepte er nog een laatste smsje van een enthousiaste edoch ietwat verlate genodigde die zelf ook een optreden had. "Ik kom er nu aan!" M'n sms-duim sliep al en moest het antwoord 'sorry we're closed' schuldig blijven. Sorry F.! Memorabele avond, in ieder geval voor mij en volgens mij voor meer mensen.

Boven: Stilton in actie met Tomas alias Guard Dog alias Agent T. in X-Files  (foto Vincent)

Onder: zondagmiddag 48 verregende kussentjes ophangen in the shed

Greek Or Geek

Leuk dat nieuwe boekje van Anna Enquist met oude verhaaltjes. Grieks voetbal. Eén euro vijftig. Twee vertelsels om niet-lezers aan het lezen te krijgen en een beetje-lezers meer te laten lezen. Met een heuse kortingsbon die je uit het boekje kan knippen (auw, je knipt toch niet een pagina uit een boek, barbaar!) om een ander, iets dikker boekje voordeliger te bemachtigen. Alles goed en wel maar wat waren die Grieken eigenlijk chagrijnig, enkele millennia geleden, als je dat zo ziet. En deze kijkt door de ongelukkige schaduwwerking ook nog een beetje scheel. Wat wil ik hier nu eigenlijk mee zeggen? Nah... 

Pas Geleden

Very irri: bij je favo winkel staan en op het moment van afrekenen werkt je pinpas niet meer. Expire date ligt nog minstens 500 mogelijke transactiedagen ver weg. Net zo irry: met een bijna lege tank weigert het benzinepompgeldapparaat die o zo handige benzinepomppas. En je andere betaalpas. Hatsekidee. Weg met 't spul. Plastic fantastic? Not. Ik was echt klaar met de hele passe-partout en heb allemaal en overal nieuwe kaartjes aangevraagd. Wat een genot dat alles het weer doet en ik ongegeneerd en in één beweging teveel cd's kan afrekenen, voordat het schuldgevoel me bekruipt.

Websitecookies

Hoera ik voel me best jarig en kan 't schelen ik neem nog een stiltoncookie

Inspector Morris [Revisited]

Krijg een telefoontje terwijl ik de honden uitlaat in het bos. Heel gezellig kletsen. M'n aandacht bij het gesprek en ondertussen de honden in de gaten houden. Een man kan best twee dingen tegelijk. Maar drie is voor deze man op dat moment op dit plaats te hoog gegrepen. Blijkt als ik bij de auto kom. Waar is mijn sleutel eigenlijk... Kennelijk heb ik tegelijk met m'n mobiel ook mijn autosleutel uit m'n jaszak getrokken. Ai. En de reservesleutel zit, heel handig, voor noodgevallen in m'n tas. In de opslotte ootoooo. Zit niks anders op mannen, we lopen het hele stuk nog een keer. NIet dat ik me zo'n lange werkpauze kan permitteren maar heb ik een keus? Dit keer dwaal ik niet met de blik op oneindig door het bos maar marcheer ik stuurs van links naar rechts. De grond scannend, op zoek naar een onopvallend grijs kaartje op de zandpaden. En, da's minder, op zoek in het net gemaaide gras langs de slootjes van het bos. Ik krijg het al een beetje benauwd en plan B ontvouwt zich al deels in m'n hoofd. De garage bellen (nog én batterijstrreepje, dat gaat niet lukken!) die dan vast wel een manier heeft om de auto binnen te komen. Kost me zo twee, drie uren. Maar ik had buiten Morris gerekend. Hij loopt de hele tijd tien meter voor me uit alsof hij begrijpt dat ik iets zoek, blijft op een gegeven moment stilstaan en snuffelt in het gras. Ik loop er snel naar toe. Het zal toch niet... Ik kijk en jawel! Mijn kaartje naar de ruimte! Mijn Espacesleutel! Svartmans rook duidelijk iets bekends in de lucht en moest daar meer van weten! Wat een SuperMorris heb ik toch!

Bakdag

Zondag bakdag. Vond ik. Buiten miezert het, regent het. Binnen klooi ik lekker aan in de keuken, deur bijkeuken open zodat ik de regen kan horen. Wat gaan we maken. Een brood met van alles aan noten, pitten en vruchten erop en erin. Een hartige cake met zwarte olijven, gedroogde rozemarijn, gescheurde katenspek, gehakte walnoten en verknipte abrikozen. Oei die smaakt goed... En mijn browniesvariatie met pecannoten, rum en cranberries. Een week vrij nemen en dan alleen maar koken en bakken. Dat zou wel wat zijn dacht ik weer eens toen ik relaxt bezig was. Op de achtergrond klinkt de regen zacht door de laatste Stiltonopnames. Een week vrij om te bakken. O nee, die bedachte vrije week zou ik immers al 'allééééén maar muziek maken'. Of nee, het was 'alléééén maar lezen'. Of was het nou kamperen, of fietsen, of... 

Brownies, if you can't stand the heat get out of the oven.

About The Weather

O ja deze foto kwam ik nog tegen op m'n telefoon. Hemelsblauwe Hemelvaart. Drukkend warm. Geur van pas gemaaid gras. Strakke lucht. Spinnend vliegtuigje trekt een zweefvlieger ins Blaue hinein. Zo'n warme-vrije-dag-sfeer die me jarenlang kan bijblijven. Zoals ik ook nog weet hoe het weer was op de dagen tussen mijn  laatste have-examen ooit en de diploma-uitreiking. Weer, warm of koud, nat of droog, dat je je leven lang bijblijft. Een godsgeschenk vind ik.

Pigeon's Nest

Duiven zijn met weinig tevreden. Uit recente studies in Japan blijkt dat door deze gevederde vrindjes een halverwege onderbroken spelletje Mikado reeds als een luxe villa wordt beleefd. Daar spelen bladen als VT Wonen, Home & Garden en Living handig op in met hun interieurtrend voor de zomer van 2011: lok hangduiven uit de buurt en laat ze een scharminkelig nestje bouwen op je vensterbank achter je open ramen. Maak de scheiding tussen interieur en exterieur diffuus door het plaatsen van een hor en vergroot door dit assimilerende effect van binnenruimte en buitenruimte het Landelijke Natural Living woongevoel in huis. Aldus geschiedde op de tweede verdieping van huize Klaasch. Tip: zorg voor voldoende takjes in de buurt zodat het rieten dak intact blijft.