Tip Voor Mac

Fastfood. Een of twee keer per jaar kom ik bij de patatzaak met de frietkleurige M op het dak. Vaste afsluiter van een DK-reisje, op verzoek van mijn medepassagiers. Ik neem nu een doosje waarin negen kippuzzelstukjes zaten. Met de bijbehorende zoetzure lijm wil ik de puzzelstukjes aan elkaar plakken maar het lijkt nog steeds niet op een kip. Het smaakt er ook niet naar. Maar de zoetzure lijm fleurt de frietrestjes van de twee dames wel op. Het smaakt allemaal zoals het eruitziet: je moet er van houden. De personeelsleden doen daar vanachter de frituur ongetwijfeld wel hun best voor, volgens strak omlijnde protoMcollen. Die kwaliteitsmaatstaf verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze het eten nabrengen. ("De McBacon en de medium frietjes kom ik zo langsbrengah") Waar in elk ander restaurant de ober of serveerster trots aankomt, het dienblad hoog en fier in de lucht, zodat je er net niet op kunt kijken en het aanzicht van je eten nog even een verrassing blijft, doen ze dat bij de Mac heul anders. Hier wordt een bestelling zeer nonchalant, met het dienblad op heuphoogte, rondgebracht. Op dezelfde hoogte waar zich ook de openingen van de zelfbedieningsprullenbakken bevinden. Het lijkt alsof alles in één beweging vanuit de frituur via de balie lopend door het restaurant door kan naar de McBin. Tip voor Mac: til je dienblad op. Serveer het voedsel uit op circa schouderhoogte en hou zo de kwaliteitsbeleving iets langer vast. Wat er daarna met die beleving gebeurt kun je niets meer aan veranderen. Dan geldt het saaie maar o zo ware motto 'smaak is persoonlijk'. 

Et In Arcadia Eco

Terug uit Ost Jylland. Weekje weg van alles wat moet. Wat een feest. Alles bij de hand in m'n eigen vakantiehuurhuis. Tig saunarondjes op een dag en dat dan elke dag. Opgeleukt met: 1. Umberto Eco's De Begraafplaats Van Praag (wow wat een boek, wat moet die Eco geniaal zijn om zo'n groots meesterwerk vanuit z'n hoofd op papier te kunnen krijgen), 2. eindeloos uitzicht op het Kattegat, 3. grote jacuzzi, 4. mooi verlicht zwembadje, 5. stoere houtkachel, 6. heerlijke akvavit uit Ålborg en 7. het gezelschap van twee leuke dames. Nee, niet  van die dames. Gewoon m'n jongste dochter J. en E, de dochter van P. Nou ja, wat je gewoon noemt, want we hebben het echt super gezellig gehad. Wat een feest. Of had ik dat al gezegd. En tussen al dat gerelax dan ook nog tijd vinden om 8. gitaar te pingelen, 9. mandolineakkoorden uit te vogelen en 10. te spelen, 11. flarden songteksten te schrijven en 12. met het bord op schoot een dvdtje te bekijken. Niet vreemd dat de week echt voorbij vloog. Akelig snel gewoon. Maar wat een feest. Of had ik dat al gezegd. Uiteindelijk stonden we na een kleine achthonderd kilometers Deens en -helaas ook- Duits asfalt weer voor de deur, thuis, alsof we niet weg waren geweest. Nog in de auto zittend, zegt E. "Als we nu de deur open doen is het echt voorbij. We kúnnen nog even blijven zitten." En dat deden we nog even, drie seconden. En toen was het klaar. Ja en het gaat eigenlijk over iets heel anders maar af en toe kwam in DK een schilderij van Nicolas Poussin in me op: Et In Arcadia Ego. Mooie titel die van alles in me oproept, vooral dat waar het schilderij niet over gaat. Et In Arcadia Ego, wat zoiets betekent als... nou ja zoek dat zelf ook maar op. Wikipedia pag 13.768.554. 

England Shakes

Oei wat mooi is de nieuwe cd van Polly Jean Harvey. Ode aan haar Engeland, inclusief de eeuwenoude rouwrandjes van het koninkrijk. Na eerste keer luisteren ontstond er wat verwarring bij mij. Van die tètteretèèè-veldslagtrompetjes door nummers heen. Gaat dat niet heel snel vervelen? Maar elke keer toch weer aanklikken op de luisterpaal van 3voor12.nl. EN Pj wortdt mooier en mooier en haar stem klinkt frisser, jonger, vrolijker dan ooit. Maar ondertussen. Helemaal goed! PJ's GB mag mee naar DK.

Amandeltjes Of Pareltjes

Oasis minus Noel = Beady Eye. Nieuwe, eerste plaat ligt op de loer. Vanavond youtube even afgestruind en hier en daar wat linkjes beluisterd en bekeken. Moet je ook even doen. Best leuk. het zware Oasis-juk lijkt (af en toe?) prettig afgeschud. Wat er voor terugkomt klinkt lang niet onaardig. Foto's en artwork leunen wel weer erg zwaar op de schouders van die andere giants. Hoe seventies en beatlelesk kun je het maken?

Limmen - Rotjeknor / Dit is 'M.

Soms moet je jezelf even verwennen. Dat heb ik het afgelopen weekend gedaan. Eerst met een terugkomavond van de training. Vervolgens een dag mezelf museaal ondergedompeld in vijf exposities in Rotterdam.

Terugkomen betekent mensen weer zien. Verhalen horen van deze en gene onder de noemer 'Hoe is het nu met... sinds...' Ja en dan merk ik dat een training er bij de een meer in heeft gehakt dan bij een ander. Een of twee keer per jaar op herhaling? Ik teken er meteen voor! 

(Munch, Man en Paard)

Zondagochtend. Na gezellig kletsontbijt in de auto naar R. Eerst de Kunsthal waar maar liefst vier exposities waren die ik de moeite waard vond. En vind. Nr 1. Edvard Munch - een geweldig weerzin. Zo'n 25 geleden bekeken in het Munch Museet te Oslo, nu een aantal werken waaronder 'De gele boomstam' opnieuw live ervaren. Minstens zo mooi als toen, hoewel ik 'm natuurlijk liever in Oslo zou bekijken. Sta ik daar net een stiekeme foto te maken met mn nieuwe telefoon, blijkt ie op flits te staan. Oeps... Werd vriendelijk verzocht hier mee te stoppen. Ja mevrouw. Toen van 'Oeps...' naar de schilderijen van Willem Oepts. Mooi overzicht. Met name z'n latere werk spreekt me aan.  Heeft wel heel goed naar Cézanne en Bonnard gekeken, maar wat maakt het uit.

(Kiefer)

Toen verrast met een enorm werk van Anselm Kiefer, definitely een vanmijn favo kunstenaars alive.  'Karfunkelfee" bijna 3,5 x 6 meter en 35 cm dik. Drie enorme glazen vitrines vol afrekeningen met een bepaald stukje Duitse geschiedenis. Letterlijk loodzwaar en adembenemend mooi, deze ode aan de Duitse dichter Ingeborg Bachman. Het werk is onderdeel van de privé Caldic Collection die hier wordt tentoongesteld. Zo divers qua uitingen en kunstenaars en alle opzienbarend. Ik zeg Damien Hirst en u weet genoeg. M'n halbezoek afgesloten met een leerzame fototentoonstelling over Voodoo. Vier superexpo's voor de prijs van één. Waar vind je dat nog!

(Ben de naam even kwijt, hou je nog te goed...)

(Yvon Chabrowski, Entführung, 2007)

Toen naar het fotomuseum voor ANGRY - jong en radicaal. Had me verheugd op veel foto's, maar het was vooral veel video. Foto uit de Trouw van Russische jonge vrouw in het Pro-Poetinsiaanse kamp maakte indruk op me. Het bleek een still uit een documentaire. Wel mooi allemaal maar errug veel. Dus door naar Den Haag om Julian Schnabel te bekijken werd 'm niet meer. Het koppie was meer dan vol. Terug via de kust, uitwaaien aan zee, biertje, wat schrijfsels, kibbeling en de dijk weer over. Wat een feest. dat moet ik vaker doen.
O ja. Belofte maakt schuld. Een mede trainee vroeg zich af of ik haar niet eens kan noemen op mijn blog. Ja hoor geen probleem. Komt in orde. Waarom eigenlijk? Later dacht ik, dan maak je toch zelf een blog! Kan je helemaal volgooien met jezelf. Maar ik ben de minste niet en daarom M.: de toegift hieronder is voor jou. Dit is 'M.

  Nou zo is het wel weer genoeg hoor!

Hondsdol

Voorjaarskriebels bij mij en Morris. Daar hoort water bij. Deze foto geeft me het gevoel is alsof Morris een maandenlange winterslaap onder water heeft gehouden en opeens weer boven komt. Hij breekt door het oppervlak en springt de lente tegemoet als een dolle hond.

S.M.G. + S.M.G.A.P.M.

Zaterdag 5 februari was de dag van de Maiden Gig. Voor het eerst, bijna vier maanden na de start van Stilton speelden we voor publiek. Jubilerend en feestend publiek dat gedurende de avond naar drie verschillende muzikale behangetjes (Zingende pianist of is het een pianospelende zanger?, Stilton, DJ) mag staren of met de rug er na toe geleund gewoon gezellig doorkletst met andere gasten. Des te leuker te merken als mensen links en rechts gecharmeerd raken van onze nummers en we na afloop welgemeende positieve reacties krijgen. Van 'jullie gaan toch wel een cd uitbrengen hè', tot 'jullie moeten eigenlijk een zomertoer organiseren, daar is jullie muziek heel geschikt voor' en 'Sommige nummers doen me denken aan The Feelies'. Dat laatste is een leuke reactie voor in ieder geval 66,6% van onze band. Leuk én verrassend omdat we punt 1 zo nog niet naar onze nummers hebben geluisterd en leuk omdat punt 2 het een feestgezelschap betreft waarvan ik nu niet een-twee-drie verwacht dat iemand dit matig bekende Amerikaanse underground bandje uit de jaren 70/80 kent. Oké, het is de DJ, maar toch: een disc-jockey (en diens smaak). We spelen een korte set, tien nummers, waaronder, speciaal ter meerdere eer en glorie van de jarige sara, Sarah Smiles van Bram Tchaikovsky en Lust For Life van Iggy Pop. Daarnaast acht eigen nummers waarover later vast nog wel meer. Na afloop van onze Maiden Gig vinden we een after party voor ons drieën in de Ierse pub van L. wel een goed idee. Waarbij we als trio zonder bas opeens even verrassend gezelschap krijgen van Bas, die graag het bijzondere Stilton Maiden Gig After Party Moment voor ons wil vastleggen op zowel foto als film (waarvoor dank Bas). Tja en dan zitten we vele uren, druktes en herries later  opeens in een shoarmatent. Hoe lang geleden dát is, merk ik bij het afrekenen. De laatste keer op eenzelfde nachtelijk tijdstip rekende ik drie vijftig of zo af, kan iets meer zijn. In guldens. Nu zeven euro. Wat zegt dat? Over tijd? Over vlees? Over mij?