Spot The Deers

In het tweede bos vanavond even getraind met Morris en Tomas. Ze hadden er zin in en ik ook want later vanavond moest er nog wat gewerkt en voorbereid worden. De boys mochten elk een blinde apport doen. En dat ging mooi. Na een 'vrij' nam Tomas ook echt vrij en ging lekker z'n eigen gang. Morris verwachte nog meer, tenslotte had ik m'n jachttas om en daar komt op de meest onverwachte momenten iets spannends uit. Dus toen hij vijtfitg meter verderop twee reeën zag staan, draaide hij zich om naar mij, ging zitten en keek me aan met een blik van 'ja ik zie ze wel maar gaan we nog iets leuks doen?' Ik zei 'braaf zit' en pakte m'n telefooncamera om mooie moment vast te leggen. Morris op de achtergrond geflankeerd door twee reeën. Ja en dat is nou de pech met die cameratelefoons. Ze hebben lensjes van niks. Ze gooien er een groothoek overheen waardoor alles meteen drie keer zo ver weg lijkt. Maar echt waar, op de achtergrond, links van wat donkere bomen die elkaar iets overlappen staat toch echt een ree of twee. En Morris deed er niks mee. Steeds meer steadiness bij m'n hond. En happiness bij mij.

Red Scientific Riding Hood

Het wetenschappelijk bewijs is nu geleverd door Tomas Nilsson (animatie): sprookjes bestaan echt. En let op de bus in het filmpje.

Spot The Dog

Neem een tennisbal en een onnatuurlijk dichtbegroeid bos waar bomen op een meter afstand van elkaar staan. (Laten we zeggen het Leeuwarder Bos.) Gooi de bal in het bos en er ontpopt zich een ware flipperkast. Morris is dan helemaal door het dolle heen en zelfs Tomas is dan erg eager om de bal te pakken. Morris gaat er erg ver in. De bal is heilig en moet hij hebben. Ook als dat betekent dat hij z'n hele hondenlijf tussen allerlei dode takken door moet persen om het balletje te pakken dat er tussen is gevallen. Het is een gerammel en gekraak van jewelste en dat houdt hij net zolang tot de missie is geslaagd en hij zich uiteindelijk heel voorzichtig achteruit terug wurmt door het hout. Maar wel mooi met de bal in z'n bek. Een volhoudertje, die hond van mij. Goed zo kerel.

Zwarte Band

In het echte jachtleven valt geschoten veerwild (zoals dat geloof ik zo mooi heet) niet altijd direct op een bedje van gras en regenwormen maar blijft het ook wel eens in de struiken of boomtakken hangen. Vandaar dat ik Morris ook leer dat een dummy niet altijd op de grond hoeft te liggen. Morris weet dat inmiddels en z'n neus ook. Vanochtend deden we dat spelletje weer en meestal is hij erg snel terug met de dummy in z'n bek. Maar dit keer duurde het langer en ik liep voorzichtig z'n kant op om te kijken of hij de dummy al uit de boom had getrokken. Dat bleek wel zo maar Morris stond ergens anders tegen een boompje op te springen. Ik kon het niet goed zien en sloop zachtjes dichterbij. Toen werd het me duidelijk: hij zag een band aan zo'n boomgeleidepaal aan voor een tweede hangende dummy en probeerde het ding uit alle macht los te trekken. Erg grappig. Nou ja, je had er bij moeten zijn...

De tweeling merkten de zwarte band waar het allemaal om draaide op tussen de bomen achter de Woudaap. (pag 23)

Crooked Timber

En wat vinden we van de nieuwe Therapy? die op de vijftiende verjaardag van mijn jongste dochter afgelopen zaterdag vers in de winkel lag? Hmmm, tja... Een groeiplaat? Een kleine tegenvaller? Het is moeilijk te zeggen, heb 'm nog amper echt kunnen luisteren. Onder het werk wel aangezet maar echt opvallen doet ie dan niet. Hier en daar wel wel een paar fijne details gesignaleerd. Komen we nog op terug.

Dag Baas. Dag Kerel.

's Morgens vroeg na de nog vroegere boswandeling, een te snelle kop koffie en een half oog op z'n krant, gaat de baas geregeld meteen weer de deur uit. Dat vind ik niet leuk maar moet volgens de baas. Brokjes verdienen. Dat doet hij ook thuis maar ook ergens anders waar geen andere honden zijn. Ik kijk 'm na door het raam van de openslaande deuren en hoop dat ie terugkomt. Tot nu toe doet hij dat altijd. En ik vertrouw hem. Moeilijk is het wel. Dag kerel, zwaait de baas. Dag baas.

Sticks And Stones May Break Our Bones

Ik vind het lafaards, reigers. Kijk, eenden, die zeggen meteen waar het op staat. Loop ik er langs met Morris, dan vliegen ze op en beginnen ze al flapperend met hun vleugels meteen een potje te schelden. (Gaaaaa-ga-ga-ga-ga-ga-ga-ga). Reigers daarentegen zitten zo dom opvallend stil. Zo van: let maar niet op mij, ik ben er niet. En dat doen we dan ook niet. We lopen gewoon langs aan de andere kant van het water. Morris taalt sowieso niet naar eenden en reigers. Alle reden voor die mislukte grijze origamivogel om gewoon verder te gaan met wat hij aan het doen was: zich afvragen of er zich binnenkort nog een visje aan het wateroppervlak laat zien. En toch, net als je denkt, he he hij blijft gewoon staan, vliegt ie toch nog op. Maakt een overdreven grote bocht, komt showerig weer over vliegen en vliegt dan henen. Zonder ook maar één woord te zeggen. En pas tweehonderd meter later klinkt er vanuit de lucht nog eens een laffe scheldkanonnade (Gre-gre-gri-gri-gre-gre, zoiets). Ik bedoel, zeg dat meteen en gewoon recht in ons gezicht. Dan kunnen we het er over hebben.

Killing Fields Ljouwert

Ik heb er niet voor doorgeleerd. Ben geen boomchirurg. Ook nooit een bladzijde gelezen uit De Ljouwerter Flora en Fauna Wet. Vandaar natuurlijk dat ik ook niet snap waarom gezonde jonge bomen in het Leeuwarder Bos door fanatieke (ja: dán wél!) plantsoeniers omgelegd kunnen worden. Krijgt de vliegbasis er een landingsbaan bij? Gaat het openhaardhout van een of andere wethouder toch sneller dan hij had gedacht? Het is mij een raadsel waarom ze vijftig meter verderop alle bomen laten wegrotten in een voormalig kleiig weiland door vooraf niet even na te denken over deugdelijke afwatering en hier het gezonde groen op pijnlijke wijze omhakken. Binnenkort op dit blogje: een nog een mooie foto over onbegrijpelijk snoeiwerk in die prachtige gemeente Leeuwarden!

Te min

Met schaamrood op zijn stevige hondekaken nam Morris plaats in ons tijdelijke damestasje. Zijn frons spreekt boekdelen. Het is maar goed dat hij niet weet dat deze foto nu op mijn blog staat.

Tenerife 27jan05 20.20u.

Zin in vakantie. Wegwezen. Zon. Strand. Warmte. Liggen met een boek die uit je handen glijdt omdat je wegzakt. Bijslapen. Bijtanken. Maar wanneer. Dikke kruis in m'n agenda zetten dan maar? En dat nu 'ns niet weg typexen. Gewoon Canarisch vliegreisje boeken en betalen. Dan ga je tenminste. Zei hij tegen zichzelf.

Muziekvrinden 040309

So you've been to school for a year or two and you know you've seen it all...

1. Room Eleven - Swimmer

2. Tinariwen - Matadjem Yinmixan

3. Walker Brothers - We're All Alone

4. Tindersticks - A Night In

5. Monday Michiru - Will You Love Me Tomorrow

6. Morphine - Cure For Pain

7. Kings Of Leon - Sex On Fire

8. Reinbert de Leeuw - Gnossiennes (Eric Satie)

9. Pat Metheny - Never Too Far Away

10. Buriel - Untrue

1. Dead Kennedys - Holiday In Cambodia

12. Bruce Springsteen - O Mary Don't You Weep

Them Bones

Them Bones, 100x70 cm, hond op linnen

Now This Is What I Call Podverdorie

Als een zeepblokje. Zo fijn en rond voelde mijn eerste iPOD. Wat een feest was dat. Ruimte voor 60 Gieg muziek aan Klaasmuziek om overal mee naar toe te nemen. Hoera. Nooit meer kiezen welke cd's ik mee zou nemen op vakantie. Want wat was dat een werk. Ik wist tenslotte maar nooit wat voor stemmingen mij op Texel of Denemarken zouden overvallen en nam dus altijd het zekere voor het onzekere. Lees: 200 cd's inpakken. Na verloop van tijd bleek 60 Gieg toch sneller gevuld dat verwacht. Inmiddels was de grote broer van 80 binnen handbereik maar ik had het vermoeden dat een nog groter familielid zich wel eens snel zou kunnen aandienen. Want wat was nou 20 Gieg meer. Dubbel hoera ondertussen, toen bleek dat ik bij het Office Word pakket voor m'n macbook een gratis iPOD shuffle kreeg. Handig voor in m'n jas of in m'n werktas. En nog leuker om onverwacht verrast te worden door de selectie die dit zilveren gummetje mij voorschotelde. Driewerf hoera toen big brother van 160 'in stores' was. En nog wel voor minder euro's dan het aantal euro's dat ik ooit voor de witte van 60 had verruild. Daar kon ik wel even mee vooruit, dacht ik. (En: dat is ook zo. Ik ben nu net over de helft.) Jammer dat ik ondertussen het gummetje na de verhuizing niet meer had gezien. Nou ja, easy come, easy go. Maar: uiteindelijk won de charme van zo'n kleinood het toch van het overbodige-luxe-gevoel en ik trakteerde mezelf een tijd later na een dag hard werken op een iPOD RED (met de groeten van Bono) om deze standaard in m'n hondejas te houden. Ik dacht wel: en nu vind ik natuurlijk z'n zilveren voorganger terug. Nou, dat duurde toch nog langer dan een jaar. Onlangs na de aanschaf van een nieuwe werktas en het overhevelen van de spullen vanuit de oude, ontdekte ik een ritsje waarvan ik niet wist dat m'n tas deze had. Achter het ritsje school een klein vakje. Heel klein. Maar net groot genoeg voor een gratis zilverkleurige iPOD Shuffle. Podverdorie, dacht ik toen. PODverdorie.

V.l.n.r.: mijneersteliefdePOD, iCLAUDIUS POD, theveryengagedPOD, hideandseekPOD

Des Chiens Au Printemps Metéorologique

Zondagochtend vroeg naar LBII. Mist moet het langzaam afleggen tegen de zon. Morris en Tomas voelen het meteorologische voorjaar, zo lijkt het. Opvallend ontspannen struinen ze door het vochtige gras dat door de modder bijelkaar wordt gehouden. Of is het andersom? Damp stijgt op vanuit de weerspiegelde boomtakken waaraan nagenoeg nog geen enkele groene knop valt te bespeuren. Natuur neemt de tijd dit jaar. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen. Hier op dit moment. Maar ik moet over een uur al weer in de auto zitten, of weg naar St. Nic voor de tweede wintertraining. Ook geen straf trouwens. Meer van zulke zondagen!

Der Geisterfahrerkuh

Auf der N927 in der Richtung Sanct Nicolausgehe komt man einen Geisterfahrerkuh entgegen. Bleib am besten rechts fahren, überhohl nicht ein aber probieren Sie mal der Geisterfahrerkuh mit Leuchtsignale zu warnen. Wiederhohlung: auf der N927 in der Richtung Sanct Nicolausgehe komt man einen Geisterfahrerkuh entgegen. Bleib rechts fahren, überhohle nicht ein aber probieren Sie mal der Geisterfahrerkuh mit Leuchtsignale zu warnen. Wiederhohlung: ja gutentag, ich bin verrückte Fritz nicht. "Spoekeko, jou my molke..?"