Oranjebittersweet

Een doodnormale werkdag voor mij vandaag. Oké, wel iets later begonnen en iets eerder gestopt. En als welverdiende pauze tussen het jaarverslagschrijfwerk door een feestelijk glaasje in de tuin met vrouwlief en hond. Dus zo doodnormaal was het nou ook weer niet...

Midlake Live - Part 2

Voorprogramma Nicole Atkins had haar tourtje vanwege het IJslandse natuurgeweld moeten cancellen helaas. Reserverspelers waren de halve bezetting van The Black Oceans uit Groningen. Even leuk (in lijn van Turin Brakes, My Morning Jacket, early Calexico opnames) maar ik werd al snel wat moe van de o-zo-gewoon-uitziende zanger gitarist met z'n kijk-mij-eens-vooral-geen-sterallures-hebben-houding waarmee hij bij mij het tegengestelde bereikte. Al snel verrrrrry irrrrrritating. Midlake daarentegen was een heel ander verhaal. Dwarsfluitduellen begeleid door een geïnspireerde bassist en een halve hand vol gitaristen. Vier gitaren met elk hun eigen riedels waarbij het spannend bleef om te kijken wie wat nu weer speelde. Prachtige driestemmige zang bleef keurig overeind en minstens zo zuiver als op de plaat. Een drummer die van Midlake live ook echt als een liveband laat klinken. En wat ik al zo mooi vond om te zien: ze dreven allemaal zo weg in hun eigen partijtjes. Waarbij vooral de bassist en de gitarist met de Gibson SG (2e foto hieronder) een blik in de ogen hadden van: hé, ik ken dit nummer wat ik hoor. Laat ik hier even lekker mijn stukje in meespelen. Best wel individualistisch, maar wel intrigerend en mooi om te zien. Het was het laatste optreden van de tour en ze maakten zich er niet van af. Gaandeweg merkten ze dat Vera aan hun lippen hing en besloten ze om alles te geven. twee uur lang, ongeveer alle nummers die ze voor de tour hadden bedacht, kwamen langs. Ik kreeg aan het eind de setlist aangereikt en zag dat ze daar tegen het einde ter plekke een extra stuk hadden aangebreid. Muziek helemaal oké, zo strak, vol en gevarieerd als op de plaat en tegelijk met veel verrassende variaties, aanvullingen en veranderingen, waardoor het echt iets toevoegde. Nou ja, u merkt het al: ik ben lyrisch over dit concert. Benieuwd of Kashmir, Motorpsycho en Wolfmother de komende weken hier over heen kunnen.

Midlake Live - Part 1

Heel gauw meer van en over Midlake in Vera afgelopen avond, maar dit wil ik meteen even kwijt: wat een geweldige band om live te horen. En om te zien eigenlijk ook, in ieder geval een veel minder saai plaatje dan ik had verwacht. Met vier gitaristen, een bassist, een toetsenist/dwarsfluit-ist/blokfluit-ist/nogeenanderefluit-ist en een drummer was het dringen op het kleine podium. Maar wat mooi al die gitaarpartijen die in elkaar overvloeien en elkaar aanvullen. En wat klonk die driestemmige zang magisch. En minstens zo zuiver als op de cd. Mooi mooi mooi...

Winkans 1 Op 4

Zomaar voor niks. Een kilo uien cadeau. Gewonnen bij Super de Boer. En dan zeghik: het moet toch niet gjekker wordu!

Onder De Zoden

I heard it through the birthday grapevine: Supergrass split up. Na zeventien jaar en een schamele oogst van zes studioplaten (zegt misschien wel wat) gaan de heren hun eigen muzikale richting. Nog vier afscheidoptredens, drie in UK, één in Frankrijk, en dan zit het er op. Zanger/gotarist Gaz en drummer Danny maakten samen eerder dit jaar onder de naam Hotrats al een leuk cdtje (Turnons) met covers van o.a. Beasty Boys, Gang Of Four, Doors, Kinks, Cure, Bowie en Squeeze. Het zat er dus al wat aan te komen. Tja, what can I say. de eerste twee platen zijn goud, de andere vier zou je bij elkaar moeten vegen en er een geweldige ouderwetse dubbelaar van moeten samenstellen en dan hebben de heren drie ge-wel-di-ge platen afgeleverd in bijna 20 jaar. Hier boven Richard III van In It For The Money, compleet met pastoraal Engels landschapje ter hoogte van Glastonbury. Hier onder twee keer Hotrats. Voor de liefhebbers: vergelijk drive my cars nou eens met Supergrass' Alright (ff youtuben) en je ziet wie van de drie Supergrass-heren heimwee kregen naar hun Coco-dagen, 'when their smiles were genuine'. Ach ja das war einmal...

Maakt De Natie Wakker!

Twee jaar en 22 dromen later is Paul Weller wakker geworden en uitgeslapen. Z'n nieuwe cd 'Wake Up The Nation' ligt vanaf vandaag in de winkel en in de gleuf van mn computer om mijn altijd hongerige muziekbieb te voeden. Mijn eerste indruk na twee keer achter elkaar luisteren: geen '22 Dreams' en al helemaal geen 16 nightmares. Want op een paar overbodige tracks na prikkelt Paul weer behoorlijk. Oké ik heb nog geen Friday Streets en Leafy Mysteries ontdekt maar Andromeda komt wel heel prettig dichtbij. Titelnummer, single No Tears To Cry, Find The Torch / Burn The Plans, Aim High en Andromeda vallen meteen op. En wat te denken van Fast Car / Slow Traffic! Hoor ik daar een verre echo van The Jam? Zonder dat dit retro klinkt overigens. En is het toeval dat 'mighty' Bruxe Foxton op twee nummers meebast, waaronder FC / ST? Ach, who cares, het klinkt oké. En behoorlijk stevig ook. Conclusie tot nu toe: het totaal doet eigenlijk wel wat bijeengeraapt aan, vooral doordat veel nummers nauwelijks de twee minuten halen en ze elkaar qua stijl nogal afwisselen, maar Wake Up The Nation boeit mij aanmerkelijk meer dan z'n voorganger. Dat wordt een Weller-weekend de komende dagen...

One Cure Fits All

Paar flinke beroerde dagen achter de rug dankzij een flinke infectie die m'n keel zowat in tweeën scheurde en m'n longen deed vollopen met een substantie, die, als deze in je neus zou zitten, waar het spul overigens ook ruim voorradig was, gewoon snot zou noemen. Had ik maar niet gedacht dat het vanzelf over zou gaan. Had ik maar wel meteen bij de huisarts om een kuurtje gevraagd. Dat had me zes slapeloze benauwde nachten en een weekend in bed bespaard. Dus maandagochtend meteen met knikkende koortsknieën naar tante dokter en even later blij als een kind met een recept naar de apotheek. Maar geen kind aan huis daar want ze hadden me nog staan op het adres van drie jaar geleden. Wat maar weer eens duidelijk maakt hoe sociaal onze zorgverzekeringstelsel is. Ten minste drie jaar maar volgens mij al veel langer heb ik braaf elke maand betaald voor mensen die zorg nodig hebben zonder hier zelf gebruik van te hoeven maken. En ik hoop dat ook nog lang te kunnen blijven doen. Nou ja, eerst maar braaf m'n capsules blijven slikken. Ik mag er nog twaalf.

Remain In Light

Retro video van Talking Heads. Band die ik ik af en toe heel veel en vaak achter elkaar moet horen. Vooral Fear Of Music en Remain In Light. Twee platen die mij zeer dierbaar zijn en wat dat betreft heel dicht in de buurt komen van bijvoorbeeld Black & White van The Strangleras. Once In A Lifetime kent iedereen natuurlijk, maar nummers als Seen And Not Seen, The Great Curve, Crosseyed And Painless of The Overload zijn de echte juweeltjes van Remain. O ja, de man in deze video is niet André Rouvoet maar gewoon David Byrne...

Fikkie Stoken

Zouden Jake Burns en kornuiten het vuur van Inflammable Material drie decennia brandende hebben kunnen houden? That was the question voor mij, gisteravond in Iduna. Ik heb hun debuutelpee grijsgedraaid en bij vlagen draai ik 'm nog wel eens een paar keer achter elkaar. De meeste van hun poppy punknummers staan nog fier overeind, hoewel het in tekstueel opzicht soms gedateerd klinkt. Op naar Iduna dus om antwoord te krijgen op mijn brandende vraag.

Samen met bassist van het eerste uur Ali McMordie en twee verse Fingers slingerde Jake een redelijk overtuigende set de zaal in. Jake speelde hard en snerpend en had gelukkig nog dezelfde scheurende zeurende snik in z'n stem. Dat geeft hem zoveel jaar later iets vertederends, vond ik. Wat nog werd versterkt door z'n rustige pose. Gitaar onder controle, buik in, haar achterover om de kale plekken aan de zijkanten te camoufleren (Restant van een punky hairdo, brain surgery of gewoon de tand des tijds die zich op een ongebruikelijke plek aankondigde?) en gepassioneerd je teksten van weleer zingen. Een gewone man -en vooral: nobody's hero- willen zijn. (Al maakt hij het zichzelf dan wel weer moeilijk door een rijk gevulde marktkraam vol indrukwekkende SLF-merchandise in de hal op te tuigen.) Maar vooruit, want met z'n uitstraling nam Jake m'n argwaan wel weg en kon ik me vrij snel overgeven aan hun show. De heren kwamen op terwijl de p.a. het instrumentaaltje van Go For It speelde. De band trapte af met Wasted Life en de vlam sloeg meteen in de pan. Ik verwachtte dat heel IM langs zou komen maar kwam bedrogen uit. Relatief veel werk van derde en latere platen, waar ik destijds veel minder mee had, werd opgediend. Best moedig voor een band die tourt op het sentiment van oude fans. Toch kregen deze nummers door de livedrive van Jake en Ali zeker het voordeel van mijn twijfel. En zoals een kok af en toe in z'n pan roert om de saus niet te laten aankoeken, gooiden de heren er elke keer op tijd een écht oudje in. At The Edge, Suspect Device, Barbed Wire Love (Mét snik!), Nobody's Heroes, Tin Soldiers, Specials cover Doesn't Make It All Right: ze beukten lustig tegen mijn trommelvliezen. Ja, en toen was daar natuurlijk ook nog de voorspelbare toegift: Alternative Ulster, voorgegaan door Johnny Was, de Marley cover van IM. Een kleine 90 minuten later was het toen de Marshalls op stand by gingen. De Noord-Ierse mannen hadden hard gewerkt en volgens mij waren ze wel tevreden over hun show. En mijn vraag was beantwoord: met deze 'retroshow' Breakout 2010 bewijst SLF nog goed te weten hoe het vroeger was om fikkie te stoken.

Onze helden-van-niemand buigen keurig na afloop van de show.

Het Broeit

Twee saaie gebouwen. Niets aan te beleven. Maar plak er een paar letters op en er ontstaat een mooie spanning. Twee grootmachten tegenover elkaar. Ze dagen elkaar uit houden elkaar in de gaten. Koude oorlog in het klein, aan de Sontweg in Groningen. Beelden zeggen meer dan woorden, hoor je vaak. Een duf plaatje als dit bewijst maar weer dat die bewering relatief is. Leve het copy vak, denk ik dan tegen mezelf.

LEG

In de VS kan het al heel lang (EWING 1), in Engeland en Denemarken mag het inmiddels ook: je eigen nummerplaat. Wanneer volgt Nederland? Ik ben niet zo auto-minded, maar wel nummerbord-minded en toen ik deze lettercombinatie laatst in een parkeergarage tegenkwam, zag ik het helemaal voor me, op mijn eigen auto.