Brighton Rocks Nog Steeds

Om nog even terug te komen op hoe iemand een bezoekje aan Brighton kan volbrengen zonder ooit Queens Brighton Rock te hebben gehoord. Ik bedoel, gekker moet het toch niet worden. Ga eens gauw je huiswerk maken! Hierboven een geweldige liveopname uit de tijd dat Queen nog 'gewoon een goed 'bandje' was. En dat Freddie M. nog gewoon één van de vier was, getuige het camerawerk waarin hij (op een flits in de 1e seconde na) pas na 36 seconden in beeld komt. Na de bassist nota bene! Prachtig pakje trouwens van Freddie, precies zo'n dekbedovertrek heb ik nog gehad, maar dat terzijde. Hieronder de elpeeversie ook meteen maar even, omdat het begin zo mooi is. Brighton kermisgeluiden en daar doorheen neuriet een voorbijganger toevallig Queens Seven Seas Of Rhye en dat gaat dan met een geweldige gitaargeluid in de 6e versnelling versnelling over in het echte nummer. En omdat drummer Roger T zo ongelooflijk hoge 20e stem zingt. En omdat het nummer na een solo van bijna vier minuten opeens weer geweldig op gang komt en omdat dat dus allemaal niet op deze liveopname staat. Waarschuwing voor hen die Brighton Rock niet kennen: met 21th century oren is dat delaygefreak wel een beetje boel achterhaald maar wat maakt het eigenlijk ook uit.

Ceci N'Est Pas Une Boule

Een hondenpoot is gauw gevuld. Kijk wat Morris vond. En wat een lol hij met z'n nieuwe bal heeft. Daar kan geen teefje tegenop. Een echte kerel, die Morris...

In Bed With...

Je moet even inzoomen, maar dan heb je ook wat. De drie billboards onder elkaar aan die reclamezuil in de verte. Eon (eon = een van de drie tijdperken waarin de geschiedenis van het leven op aarde wordt verdeeld); God is liefde (spreekt voor sommigen onder ons voor zich); BeterBed (spreekt voor anderen onder ons voor zich). Wat een geweldig trio dat hier aan de A12 aan het reclamepaaldansen is...

Haar In M'n Falafel

Gespot in Rotjeknor. Benieuwd wat de VWA hier van vindt...

Hop Hopper Hopst

Zondag naar Rotterdam geweest om schilderijen van Edward Hopper te bekijken. Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met z'n werk. De verstilde taferelen vind ik prachtig, tegelijk hebben ze ook iets heel 'duns' waardoor ik me niet echt kan laten meezuigen in z'n schilderijen, zoals ik dat bijvoorbeeld wel heb met sommige werken van Caspar David Friedrich, Anselm Kiefer, Massaccio, Armando of Piranesi. Toch was ik wel erg benieuwd naar het verfgebruik van Hopper en had ik sowieso veel zin om eindelijk weer eens een expositie te bezoeken. Veel te lang geleden. Dus nu Hoppers werk in het echie. Nou, dat was mooi. Het licht dat er uit sprak vooral. Maar het viel me qua hoeveelheid erg tegen. Acht schilderijen en een handjevol etsen en droge naaldenvan zijn hand. Edward Hopper and his time, heet de tentoonstelling in de Kunsthal, dus dat z'n werk in een bepaalde context zou worden getoond met tijdgenoten en historische ontwikkelingen was duidelijk. Maar eerlijk gezegd vond ik het door de krappe hoeveelheid werken een beetje een sneue vertoning: weinig 'Edward Hopper' en veel ' And His Time'.

Wel mooi gedaan: enkele van z'n schilderijen zijn als enorme blow-ups op de muren geprint. Hier staat m'n dochter al om zeven uur 's ochtends voor de winkel van Hopper klaar om naar binnen te stappen.

Hoppers zelfportret maakte wel heel veel goed. Prachtig, met die hoed. En z'n kleding en entourage die niets met het schildersvak uit te staan heeft. Alsof hij even wordt aangesproken in een corridor van een hotel op weg naar de lobby. Er zit ook iets vreemds in het standpunt. Het portret doet me ook iets denken aan m'n in 1975 overleden opa van mijn moeders kant, de oogopslag en de hoed misschien. Hij heette trouwens Hopster. Lijkt er ook wel wat op...

Concorde En Eurobus

Vandaag is het op de kop af zes jaar geleden dat de Concorde z'n laatste vlucht maakte. Niet dat ik zo'n vliegtuigspotter ben, voor mij is het gewoon een mooi excuus om mijn bescheiden blogpubliek weer een beetje op te voeden met die weirde solo single van Jean Jacques Burnel, bassist van The Stranglers: Freddie Laker / Concorde en Eurobus. Trouwens, het b-kant Ozymandias is minstens zo maf. Nog zo'n mooi wetenschappelijk weetje: het is ook 127 jaar geleden dat Robert Koch de tbc-bacterie ontdekte. En voor de economen onder ons: 80 jaar terug begon vandaag The Great Depression met de beruchte Zwarte Donderdag, een beurscrash in New York. Leuk he, Wikipedia!

Tentje... Uitzicht.... Beestjes...

Berichtje op trouw.nl: in Afghanistan wordt 90% van de papaver in de wereld geproduceerd, waar de Taliban flink aan het opium verdient.

Berichtje op mijn blog: geen papavervelden in Wales, geen opium, maar minstens zo verslavend.

OVT

Via de OV-site en de NS Reisplanner heb ik me, net een halfuurtje geleden, georiënteerd op een trip voor drie naar Zoetermeer, Rotterdam, die contreien. In het kader van Onthaasten In De Herfstvakantie lijkt het me leuk komend weekend de Espace te verruilen voor de IC. Achteroverleunend met boek of De Verdieping, kopje koffie op het te kleine tafeltje bij het raam en vooral: alle tijd voor goede gesprekken met m'n dochters. Vermoedelijk pas nadat ik de iPod oortjes uiteindelijk bruut uit hun schelpen heb geplukt. Zeg maar het soort reisgemak dat NS in commercials graag plachten af te zetten tegen fileleed, onbedoeld rondjes rijden in hartje stad, uren durende parkeerproblemen en andere auto-ellende. Toch kijk ik ook even op ANWB Routeplanner en zet de sites gebroederlijk naast elkaar. Appels kun je immers best met peren vergelijken. Eerst maar de tijdsduur van het ritje: trein zeg maar 3 uur, auto net niet 2. Goed, denk ik dan, beter drie uren alle tijd voor elkaar dan twee uren jakkeren met een asfaltblik in je ogen. En wat kost dat nou, drie personen boven de elf jaar die zich gezamenlijk verplaatsen van het hoge Noorden naar de Randstad, vraag ik me nieuwsgierig af. ANWB geeft aan dat je met het Nieuwe Rijden (80 in de 5 en zo) voor 26 dieseleuro's uit en thuis bent. Daarvoor kom je met de trein wel een eind maar moet je het laatste stuk naar Zoetermeer toch echt lopen: een retourtje zonder voordeelurenkaart kost namelijk 44 euro... 44 euro voor één persoon wel te verstaan. Keer drie is... een heleboel. Hmmm. Ze zullen vast wel een goedkoper alternatief bieden, bedenk ik en ja, mijn weboog valt op het fenomeen SamenUitKorting. Op voorwaarde dat ik het volle pond betaal mag ik mijn twee treinende dochters voor 40% mee op sleeptouw nemen. Komt neer op 26 euro per dochter. Ik begrijp dat ik blij mag zijn dat NS ons voor het voorgenomen treindagje niet 132 euro maar 96 euro in rekening zullen brengen, mits ik het SamenUitKaartje online met iDeal betaal. Toch nog steeds 70 euro meer dan die ellendige autorit ons kost, zeg ik in mezelf tegen NS. 'Maar voor die 70 euro hebben jullie dan wel alledrie twee keer een uur langer plezier onderweg', proberen NS nog. Ja hallo en daar komt dan nog bij dat ik autorijden heerlijk vind, hoor ik mezelf denken en ik ben eruit: ik zet de IC weer in de remise en tank de Espace nog eens lekker gratis vol voor 70 euro. Voor dat bedrag reed ik een paar weken geleden nog naar Noord Wales. Niet om het geld maar toch: zo'n treinreis zou voor zo'n gigabedrag toch een ware attractie moeten zijn. Dat zulke openbaar vervoersprijzen überhaupt passen in zo'n piepklein land als Nederland. NS, jullie hebben me niet overtuigd. En opeens schiet het door me heen. Openbaar Vervoer... OV... OVT... Hmm ja, OVT: Onvoltooid Verleden Trein.

Eitje Uit Down Under

Heel seventies en heel vet. Vet in de zin van vet voordat het opeens vet was om vet te zeggen. Het vet van vette buizenversterkers dus. Van vette riffs, vette leren jassies en vette leadzangerskrullenbossen waarin vette microfoons verdwijnen. Waar ik het over heb? De nieuwe plaat van Wolfmother. Drie jaar na het gelijknamige debuut presteren deze jonkjes uit Australië een overdonderende tweede ei te leggen die maar in je hoofd blijft rondtollen. Van wat ik er tot nu toe heb gehoord, want komende vrijdag komt de cd officieel uit. Ja, je moet wel tegen Led Zeppelinachtige vocale uithalen en jankende gitaarsolo's kunnen of -voor de jeugdige bloglezers- into White Stripes Jack zijn maar dan kun je met Cosmic Egg de dag wel breken. Zeg maar dagen, weken, maanden, jaren. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan dat het Melkweg opteden van 15 oktober jl. volledig langs me heen is gegaan. De rest van de concerten in Europa zijn namelijk, je raadt het al, vet uitverkocht.

Liebe Ist Für Alle Da

Niet dat ik mezelf zie als een diehard (Tottüchtiges?) Rammsteinfan en toch ben ik elke keer als er een nieuwe plaat uitkomt nieuwsgierig wat die Herren nu weer voor grapjes hebben bedacht. En hoeveel keer je de mooie digipack dit keer kan uitklappen. Afgelopen vrijdag lag daar Liebe Ist Für Alle Da in de vitrine, vers van het Rammstein slagersmes. 'Rammlied', 'Haifisch', 'Roter Sand', 'Donaukinder'... Ich las es mir allemaal gut schmecken. Rammstein is voor mij een perfect doorgevoerd concept waarbij de cd hoezen door een geweldige art direction echt de moeite waard zijn. Of je er nu van houdt of niet: het is een indrukwekkende theatrale Heavy Metal Witz (er is vast een betere, nauwkeuriger muzikale term voor, maar goed.) En hoe stevig het soms ook klinkt, zo Heavy is het eigenlijk niet eens. Alhoewel, bij de eerste keer horen van Wiener Blut, een vrije interpretatie van het Josef Fritzl drama, voelde het toch wat ongemakkelijk. Gek eigenlijk: in film, muziek, literatuur, schilderkunst, etc, kun je alles laten gebeuren, hoe bizar het ook lijkt. En dan blijkt de realiteit nog een paar graadjes meer bizar te zijn. Wat vervolgens weer als inspiratie kan dienen voor film, muziek, literatuur, schilderkunst, etc. Bowling For Columbine, Wiener Blut... Goed, genoeg hierover. Voor wie toch iets wil horen van de nieuwe plaat verwijs ik naar de bekende (il)legale kanalen. Voor wie een leuk stukje huiskamervlijt wil zien, bekijkt lekker het bovenstaande knutselclipje van 'Feuer Frei!' van 'Mutter' uit 2001. Viel vergnügen...

Friday Street

Eindelijk weer eens op stap geweest met -mag ik het zo zeggen- vrinden van het eerste uur. Aan het samenzijn lagen de resten van een ooit voorgenomen avondagenda ten grondslag naar aanleiding van The Final Split van Oasis. De persoonlijke Top 10 van Oasis songs bleek vanavond lastig voor four men (minus one) in a boat (read: in a pub). Een nummer 1 lukte nog: ik hoorde Live Forever langskomen (EE), Some Might Say in stereo (HvdI, KvL) en in de verte de klanken van Acquiesce (MB, thuis op de bank met een gipspoot). Maar teveel andere mannenzaken / vaderszaken beletten onze afdaling naar de nummers 2 t/m 10. Een Top 5 van de pints echter, vormde geen probleem voor ons manke kwartet. Heel geleidelijk, bijna onopvallend, ging het goddelijke zwarte slootwater met het bitterzoete Waddenzeeschuim deze avond in 15 porties over Paddy's toog. Toch goed voor zo'n 7,5 liter, realiseerde ik me net. Wat dus 10 liter had kunnen worden als de vierde man van de partij was geweest. Een hele doorsnee huishoudemmer vol. Daar ligt duidelijk een nieuwe uitdaging voor de volgende bijeenkomst mannen, ergens in november/december. Nog los van andere snel naderende uitdagingen, aangaande het acceptabel vertolken van een compacte set Bowie-klassiekers tijdens een of ander jubileumfeestje... Ja heren, met dit blogje is een pril voornemen, al dan niet geboren uit de dampen van die 7,5 liter draught, definitely maybe cyberspace ingeslingerd. Maar, één geluk: de nog van niets wetende, maar van alles hopende, jubilaris zal dit blogje niet weten te vinden in het world wide web, dus is er voor de twijfelaars altijd nog een weg terug. Of kapen we de gastenlijst en sturen we alle genodigden een doosje schmink met grime-code op, zodat er op het feest misschien wel 101 Aladdin Sane look-alikes rondlopen? Hmmm, verleidelijk, de pure eenvoud van dit idee...

Honden Niet

'Hmm, vissen verboden...', denkt Morris, 'Honden dus niet.'

Bunny Munro

Cocksman, Salesman, Deadman. In drie delen vertelt Nick Cave zeer gedreven de onafwendbare vroege dood van Bunny Munro. In het kort: z'n vrouw pleegt zelfmoord en Bunny besluit z'n negenjarig zoontje mee te nemen 'on the road'. Onderweg moet een klantenlijst worden afgewerkt van vrouwen die telefonisch hebben aangegeven prijs te stellen op een bezoek aan huis van een verkoper in zalfjes, crèmes en andere beautyproducten. Natuurlijk weten ze niet dat deze mannelijke verkoper z'n voornaam wel erg letterlijk neemt. Dat het verhaal grimmig, donker en geladen met seksuele fantasieën zou zijn, keek ik niet van op toen ik moeiteloos de eerste twintig pagina's tot me nam. Ik ken z'n songs en waarom zou dit anders zijn? Kunstenaars hebben hun eigen vaste thema's en die sluipen er volgens mij altijd weer in. Of ze nu zingen, schrijven, schilderen, acteren of wat dan ook. Als Cave tien jaar geleden een versje in de poëziealbums van m'n dochters had geschreven, zou ik z'n stijl nog herkennen tussen de andere gedichtjes. Maar goed, het boek dus. Cave schrijft het in de tegenwoordige tijd en dat zorgt meteen voor een enorme vaart, los van of er op dat moment nu veel of weinig in het verhaal gebeurt. TDOBM leest daardoor voor mij als een gedetailleerd filmscript. Van de meeuwenschijt op z'n gele Punto tot het samentrekken van de binnenste dijspieren van Avril Lavigne (of was het nou een van de vele andere dames waarover Bunny non-stop dagdroomt), als lezer zit je er met je neus bovenop. Ik kreeg het al lezend zelfs een beetje benauwd toen Bunny z'n binnen een paar minuten voor de zoveelste keer z'n pakje Lambert & Butlers tevoorschijn haalde en er een aanstak met z'n Zippo. Wat me vooral aangenaam verbaasde in het boek is de humor van Cave. Hij versiert het ellendige leven van Bunny Munro en het -daardoor eigenlijk nog veel ellendiger- leven van Bunny Junior met geweldige droge opmerkingen en grappige toevalligheden. Als je 'm gaat lezen, kun je kiezen uit 35 vertalingen, inclusief de Nederlandse. Maar Cave schreef het boek uiteraard in Engels en zo is ie volgens mij ook op z'n mooist.

69 = 78 A.K.A. Great Audience

Terug in 78/79. Sham 69 kende ik alleen van dof gedraaide C60-cassettes waarop ook Wire, Buzzcocks, The Jam, Swell Maps, Damned, Panic, Flying Spiderz, Clash, Stranglers, Talking Heads, Headboys, 999 en nog wat waren gepropt. Zo rauw, zo anders. Wat klonken die bands allemaal kwaad maar wat was het mooi en mysterieus. Ook omdat de meeste zangers, gitaristen, bassisten en drummers voor mij toen gezichtsloos waren. Ik had alleen de tapjes en de muziek, verder niets. Want op de twee (of waren het er net drie) Nederlandse zenders zag je ze echt niet. Nou da's niet helemaal waar: Stranglers, Talking Heads en Iggy Pop hebben nog eens op de TopPop blokken gestaan, Ad Visser had kennelijk toch nog ergens een wild haartje zitten. Een half jaar later ontdekte ik NME en Sounds, de betere muziekbladen van Britain en toen kregen die punkbands voor mij opeens een extra dimensie. Van niet meer dan geluid in de vorm van magnetische velden op meters zeewier van de BASF en TDK-bandjes kwamen ze opeens zwartwit en stoer tot leven op het snel vergelende papier van de Engelse hitkranten. M'n hele slaapkamer hing vol met pagina's waarop nieuwe single- en lp-releases werden aangekondigd. Reclame voor mijn helden, heel bijzonder, dat was er in Nederland niet. Sham 69 hing er ook tussen, en dat ik daar een poster van had was al heel wat, live heb ik ze natuurlijk nooit gezien. Ik bedoel: this was Heerenveen, man! En this was also een jongen die nog net niet genoeg puberde om alleen om met vrienden de wijde wereld in te trekken, achter de muziek aan. En daarom ga ik, 30 jaar later, over twee maanden naar Drachten, waar de Hersham Boys alles nog eens dunnetjes over doen in Iduna. Nou ja dunnetjes... de buiken van enkele Rejects-heren trillen nog na op m'n netvlies. Dit youtube filpmje is een stukje jeugdsentiment waarvan de beelden in die tijd zelf voor mij niet bestonden. En maar goed ook misschien. Maar bekijk 'm toch even, het publiek is namelijk minstens zo vermakelijk als Jimmy Pursey en z'n maten.

U Mag Het Zeggen

Wat zo leuk is als je in de auto naar Radio 1 luistert. Lunch met Ghislaine Plag of Klaas Drupsteen. Bellend en sms-end Nederland mag reageren op de dagelijkse stelling. Meestal een statement in de trant van 'Het Kabinet moet zich niet bemoeien met het buitenhuis van Willem-Alexander en Máxima'. Of 'Vrouwen moeten zelf weten of ze in een burka naar de kermis gaan'. Het aantal reacties ligt vaak tussen de 1200 en 1800 (althans, als ik luister en dat is best vaak) en is uiteraard te verdelen in twee kampen: luisteraars die het eens zijn met de stelling en luisteraars die het niet eens zijn met de stelling. Meer smaken hebben we niet, zou je denken. Oké, hooguit nog wat bellers die eenmaal live in de uitzending zelf merken dat ze al pratend van mening zijn veranderd. Heel grappig wanneer dat weer eens langskomt. En toch bestaat er ook nog een vierde variant. Hoor ik die, ja, dan kan mijn dag al niet meer stuk.

Ghislaine: 'Zegt u het maar hoor!'

Beller: 'Ja, ben ik in de uitzending?'

Ghislaine: 'Ja u bent op de radio, u mag het zeggen.'

Beller: 'Ja het is met Vermeer uit Enschede en ik ben tegen de stelling.'

Prog On Sundays

Alleen al om het hoesje moest ik 'm hebben, deze cd van The Bad Plus. Inmiddels bijna twee jaar oud is de plaat en ik moet bekennen: de band heb ik pas ontdekt tijdens een van mijn Muziekvrindenavondjes, de eerste om precies te zijn en veel te laat dus, want ze raggen al acht jaar hun instrumenten af. Dát belooft veel goeds voor deze bijeenkomsten, dacht ik toen ik Cheney Pinata hoorde, want dat was natuurlijk een van mijn doelstellingen van zo'n muzikaal samenzijn: jezelf laten benevelen door een paar glazen goede rode wijn en verrassen door klanken waarvan je absoluut niet wist dat iemand de ooit heeft bedacht. Het leuke van The Bad Plus is voor mij de diversiteit in het jazzy repertoire. Zoete Pim Jacobs achtige pianoklanken wisselen anarchistische drums volstrekt onvoorspelbaar af. Vrije vertalingen van Knowing Me, Knowing You of Lithium sluiten zo naadloos aan op hun eigen composities of op nogal ruime interpretaties van Everybody Wants To Rule The World, Comfortably Numb of Karma Police. Is dit nog wel jazz, vraagt de VPRO zich af in een gelijknamig radioprogramma. Geen idee. Om mij part, For All I care... Heerlijke zondagmiddagmuziek in een bijna leeg huis met een bijna vol glas Irish Red binnen handbereik.