Een foto die geplukt lijkt van nasa.com. Mooi hè. En lekker hè. Zo'n clafoutis vers en warm uit de oven. Bovenstaande vollemaanfoto is nog een restje van de weekendactiviteiten. Clafoutis bakken. Makkelijk overheerlijk taartrecept. Samen met J. in elkaar gedraaid. Met bramen uit eigen tuin, verse pruimen en kersen. Laatstgenoemde helaas uit een pot maar desondanks best te pruimen;-). Gauw weer maken...
Gezien op de deur van een wijksnackbar. Diverse soorten milkshakes. Waaronder een bijzondere smaak. Pinocolada. Ach, schattig toch. Weer eens wat anders dan een meneer aartbeienshake...
Schrijf ik me daar gisteren iets over de nieuwe Wilco cd, realiseer ik me opeens dat ik het euforische gevoel na het beluisteren van de nieuwe RHCP een paar weken geleden nog niet eens heb gedeeld met mijn trouwe blogvolgers. I'm With You... Wat een geweldige plaat!!! Mijn favoriete Peppers is (was?) 'One Hot Minute, ik meen dat deze plaat te boek staat als de grootste flop van de band. En deze plaat is voor mij een waardige opvolger. Elk nummer is raak. Wat een feest. Voor mij was de band na Californification en Stadium Arcadium eigenlijk al een gepasseerd station. Maar nu met het verschijnen I'm With You doe ik weer mee. Mooie titel, het openingsnummer. Monarchy Of Roses. Het had de ondertitel van Garden Tale kunnen zijn, het nummer van Stilton waarop ik misschien wel het meest trots ben. Factory Of Faith, Brendan's Death Song, Annie Wants A Baby, The Adventures Of Rain Dance Maggie, Did I Let You Know, Happiness Loves Company (Qua titel de tegenpool van Stilton's 'Happiness Is An Island!') Mooie titels, mooie nummers. Liedjes meer, eigenlijk. Nou ja, één grote energieboost voor mij, die RHCP-plaat. En van energie kan je natuurlijk niet genoeg hebben...
Zonnige zaterdag. Grasmaaien. Goeie koffie op een stadsterras. En de nieuwe Wilco brandt in m'n tzak. The Whole Love. Met bonus cd natuurlijk. Black Moon. Oei wat een supernummer. Sunloathe. Born Alone. En nog veel meer moois. Zo mag de septembermaand vaker eindigen.
So you think you can dance Morris? Hmmm, lijkt er inderdaad al aardig op, zo 's ochtendsvroeg nog slapend op je rug in je mand in de tent op de camping in Denemarken. (op-in-in-op-op) Sms MORRIS naar 0980 enzo...
Wat een lekkere lazy sunday afternoon (almost beats 9 oktober). Lekker wat aanklooien in en om het huis. Als het werk erop zit lokt de gitaar toch weer. En het eerste akkoord is nog niet uitgeklonken en daar komt Morris al aangelopen. Vanuit huis door de terrasdeuren. Gaat meteen aan m'n voeten liggen als ik aan de snaren begin te plukken. Good Old Black Morrissey... that's my dog!
Hardly... there's a bird in the sky... that changes its mind...
and turns about... returns its flight...
Zo'n vijftien jaar geleden schreef ik Left By Millions. En als we het met Stilton spelen, klinkt het nummer precies zoals ik 'm ooit heb bedoeld. Dat geeft een kick. Drie stemmen, geen bas, wel lekkere gitaarpartijen die wat door elkaar jeuzelen, drum die door het nummer heen steeds belangrijker wordt. Ik kijk er naar uit om Left By Millions op 9 oktober in Paddy's te spelen.
Wat doe je met restanten van een oorlog? Sporen onverteerbaar houden omdat die oorlog zelf ook onverteerbaar is (of in ieder geval hebben we met z'n allen een trage spijsvertering op dat vlak). Hek eromheen? Museum oprichten? In Blåvand hebben ze het anders gedaan. Vier van een serie WOII-bunkers zijn voorzien van enorme plaatstalen paardenhoofden en staarten. Een prachtig gezicht en een prachtige oplossing. Niet zwaarder maken dan het is, maar met een positieve, bijna humoristische touch de geschiedenis een plek geven in vandaag. En exact achter de kont van het paard een reeks golfbrekers plaatsen. Geeft ook weer een heel ander idee. Die paarden hebben schijt aan het verleden en kijken naar de horizon. Naar nieuw. Het vijfde paard is mijn eigen black beauty. Morris werd ook helemaal vrolijk van die kolossen. (Of was en nou toch gewoon z'n bal?)
