Babe I'm On Fire

Energie teveel. En dat in de donkere decemberdagen. De hometrainer moet het al weken ontgelden maar daar is dat ding toch voor. Nick Cave op m'n netvlies en op m'n oren en dan trappen alsof m'n leven er van af hangt. The Caveman zie en hoor ik live met z'n Bad Seeds en als extraatje vier gospelachtige zanger(essen)(s)(?)(!) er bij. Wat 'n energie dampt daar van af! Of ik fiets de geweldige NC&BS clips, die niet zelden gespeend zijn van humor. Babe I'm On Fire (Heb je even n kwartiertje...en let op de laatste shot na 15 minuten en zoveel seconden), Nature Boy en Get Ready For Love. Ja met dat supertrio aangesloten op m'n zintuigen fiets ik de wereld makkelijk drie keer rond.

CD 2010

Voor mij is 2010 een bijzonder jaar. In alle opzichten die je ongeveer kunt bedenken. In deze lijst beperk ik me tot de nieuwe muziek die ik dit jaar heb gehoord, live gezien en / of lekker ouderwets heb aangeschaft in de platenzaak. Al jaren stel ik hiervan eind december mijn eigen cd top 20 samen. Maar dit jaar voelt dit bijna als onmogelijk. Zoveel mooie muziek! Hoe moet ik in hemelsnaam de onorthodoxe jazz van The Bad Plus vergelijken met de gevoelige, intieme klanken van Midlake op The Courage Of Others. Ja kijk en daar ga ik al, want ook The Bad Plus laat zich bij tijd en wijle behoorlijk van z'n gevoelige kant horen op Never Stop. Zelfs Killing Joke, nu in de onderste regionen, zou eigenlijk ook best bovenin de lijst kunnen prijken. Absolute Dissent is namelijk een dijk van een cd die ze na dik vier jaar hebben afgeleverd. De oplossing voor mijn 'extern auditief-tonale dilemma' zie je hieronder gevisualiseerd. Een top 4 van groepjes van 5. Allemaal gedeelde eerste, tweede, derde en vierde plaatsen. Twintig juweeltjes en dan heb je nummer 21 t/m 43 nog niet gezien... Benieuwd of 2011 hier overheen kan gaan.

1 t/m 5
Midlake - The Courage Of Others
Grinderman - Grinderman 2
The Autumn Defense - Once Around
Motorpsycho - Heavy Metal Fruit
The Bad Plus - Never Stop


6 t/m 10
Musée Mecanique - Hold This Ghost
Kashmir - Tresspassers
Jaga Jazzist - One Armed Bandit
Tindersticks - Falling Down A Mountain
Massive Attack - Heligoland


11 t/m 15
The Posies - Blood Candy
Martina Topley Bird - Some Place Simple
I Am Kloot - Sky At Night
Black Mountain - Wilderness Heart
Isobel Campbell & Mark Lanegan - Hawk

16 t/m 20
Neil Young - Le Noise
Killing Joke - Absolute Dissent
Priestess - Prior To The Fire
Paul Weller - Waker Up The Nation
The Ex - Catch My Shoe

The Gospels According to John And Paul

Heb het evangelie van John en het evangelie van Paul eens naast elkaar gelegd. Vooropgesteld dat ik beide natuurlijk geweldige verkondigers van het vrije woord en de vrije muziek vind. Beide prachtige nummers geschreven. En samen tot ongekende hoogte gekomen. En op zo'n dag als vandaag heb ik dan zin deze evangelisten even uit elkaar te trekken en te kijken naar hun afzonderlijke kerstboodschappen. John zegt: War is over if you want to. Zegt Paul: Simply having a wonderful christmas time. Ik neig dan toch naar John als u het niet erg vindt. Hoewel Paul wel twee verrekt mooie zinnen in zijn altijdgroene kerstlied heeft versleuteld: We here tonight. And that's enough.

Armando In Leeuwarden

Een mens kan niet alles weten. Dat er een expositie in z'n woonplaats is van een van de door hem meest bewonderde nog in leven zijnde kunstenaars bijvoorbeeld. Ooit op -wat was het?- acht- of tien?jarige leeftijd werd ik gegrepen door Armando's rol in Heerenleed. Later heb ik hem flink doorgezaagd omdat ik A. koos als een van drie kunstenaars die ik onderzocht voor mijn afstudeeropdracht. Schilderen, dichten, schrijven, vioolspelen, toneelspelen... alles wat deze man doet gebeurt vanuit eenzelfde zoektocht, drive en uitdrukking. En nu dus keramische vazen. In Leeuwarden. En ik viel zomaar met m'n koude neus in de bevroren boter toen ik vanmiddag even een luchtje ging scheppen, wetende hoeveel werk ik dit weekend nog moet verzetten. Daar hing de aankondiging van mijn held op groot formaat aan de achterwand van het museum. Snel naar binnen dus en binnenkort nog eens om de tentoonstellingsfilm af te kijken waar ik halverwege in viel.

Balls 'n' Calls [A.K.A. Business Break]

Even de kou voelen tussen de middag. Naar het bos met Morris en Tomas. Terwijl m'n hoofd en m'n mobiel het werk nog even door laten gaan, probeert Morris constant mijn aandacht op te eisen. Ik heb de bal in de auto laten liggen en dus heeft Morris het bos al doorzocht op iets wat vandaag best voor een bal door kan gaan. Een met een lentegroen vodje versierd stuk rubber, samen met z'n wederhelft ooit deel uitmakend van een sferische vorm die we allemaal kennen als: tennisbal.  Een hondenbek is echter met een halve bal gauw gevuld en aangezien de baas aan een half woord genoeg heeft en het zakelijke gesprek inmiddels is beëindigd, zie ik mezelf even later tegen 'de bal' aan trappen. Keer op keer legt Svartmans het speeltje voor m'n voeten en kijkt er bezwerend naar, alsof de ooit-bal vanzelf zal opstijgen.  Dat kan hij echt uren volhouden en -vreemd hè!-  altijd net iets langer dan ik. En dan: saved by the bell. M'n mobiel gaat weer. Ik kijk in het display en zie het al: belangrijke zaken te bespreken.

De K van Koffie

K. op terugweg van vier enerverende trainingsdagen in L. Er maalt veel door z'n hoofd en hij voelt: koffie, nu! Vers gemaalde bonen stoppen het malen in z'n hoofd en houden de donkerblauwe Espace aan de goede kant van de witte streep. 'Keep your eyes on the road, your hands upon the wheel' zong Jim Morrisson al. Is het mijn dirty mind of bedoelde Jim hier niets anders mee, denkt K. als hij het nummer At-i tot hem laat komen.  Rustig gaat K. het tankstation binnen. Koffie. Liefst een ristretto. En hier ziet K waarom. In het goedbedoelde en ook best leuke koffieschema van deli2go kiezen mensen het percentage cafeïne dat ze nodig denken te hebben. K. ziet waarom voor hem Koffie verkeerd heet zoals het heet. Hij ziet ook de beperkende overtuiging in de marketingstrategie van deli2go: echte koffie schenken we niet, meneertje. Z'n gedroomde ristretto zal de 100% dicht benaderen en hij vindt 'm die avond niet aan de A7. Daily2go dekt zichzelf prima in: we hebben immers nooit beloofd dat we echte koffie schenken. Maar ere wie ere toe komt, denkt K.: de smaak van de espresso en de koffie is, zeker voor snelwegbegrippen, voorlopig niet iets waar ze zich voor hoeven te schamen.

Kunne We Het Maken?

Ja. Natuurlijk. Zo kan het ook. Nou en of!

Bloeiende Herfst

Soms is soft wel lekker vind ik. Deze plaat draai ik non-stop. Beetje Posies, beetje Jayhawks, beetje Big Star. En vast een boel ouwe rotten die over hun schouders meekijken. Op een enkel nummertje na (misschien wat té gladjes) een heerlijke cd. Mooie bandnaam ook trouwens. (Nou, die van óns is natuurlijk nog véél mooier...) En wat een mooi hoesje hè. Brings back lots of memories.

Our Swimmer

Een gezonde geest in een gezond lichaam. Arbeid Adelt. Rust Roest. Morgenstond heeft muesli in de mond. Ja ja ja. En daarom lag deze jongen vanochtend om 7.00 uur in het zwembad. Baantjes maken. Wat een genot, zo vroeg. Als je eenmaal de verleiding van het warme bed hebt kunnen weerstaan tenminste. En wat heerlijk om nou eens echt te kunnen doorzwemmen. 's Avonds is het daar vaak spitsuur en nemen kleppende dobberende badmutsen vaak ruimte voor tien in. Zo vroeg zwemmen kan in het zwembad alleen op woensdag. Eens kijken of me dit volgende week ook weer lukt.

Toch Een Beetje Een Giller

Nederland schreeuwt om cultuur. Tuurlijk. Cultuur is belangrijk. Moeten we zuinig op zijn. Koesteren. Alhoewel het hebben van geen cultuur natuurlijk ook een cultuur is. Gaat het om belastingpercentages op kaartjes voor bios, theater, concerten, musea en wat zoal nog meer onder het kabinetsvoorstel valt, dan is Nederland straks wereldleider. Waar een klein land dan toch weer groot in kan zijn. En bedenk dat er naar het schijnt voor een bedrag wordt bezuinigd ter grootte van een paar kilometer asfalt. (Soms kun je appels prima met peren vergelijken.) Kortom: geen goede ontwikkeling, vind ik. En waarom krijg ik dan toch zo de kriebels van de campagne 'Nederland schreeuwt'? Ik vind 'm niet leuk. Niet overtuigend. In tegendeel: bij mij roept het vooral plaatsvervangende schaamte op. Zo'n 'doe dát nou voor al niet-gevoel. Ik vind het een campagne van gelijkgestemden voor gelijkgestemden. Ik denk tenminste niet dat deze campagne de ongelijkgestemden ook maar een beetje tot de orde roept. En de gelijkgestemden hebben straks geen stem meer over om op argumenten te overtuigen. 

Hungry Saw

Al weer twee jaar oud, deze Tindersticks.Voelt nog steeds als nieuw, dit nummer. Hier even akoestich in z'n eentje. Zeer inspirerend momenteel. Ingetogen nummer met een laat ik zeggen nogal stevige tekst. Anatomie voor beginners zeg maar. Maar o wat mooi.

Boys In The Band

Old habits never die. Ik/we heb/hebben weer een band. Drie man sterk. Drie man bomvol ideeën, inspiratie en enthousiasme. De afgelopen twee/drie weken zijn de eerste muzikale verkenningen geweest en de komende weken/maanden gaan we gebruiken om in alle rust de mogelijkheden voor een eigen geluid te onderzoeken. Wel of niet drums. (Wel?) Eén twee of drie gitaren. (Twee?) Wel of geen bas. (Geen?) Akoestisch, versterkt akoestisch of elektrisch. (Optie 2?) Meerstemmig of meerstemmig. (Meerstemmig?) Engels-, Nederlands- of Friestalig. (Ha ha ha?). Dat soort dingen. Goh! wat heb ik dat gemist. En goh! wat krijg ik hier een energie van. En wat ook zo leuk is: het gaat allemaal zo lekker relaxt met elkaar. Lekker ongedwongen, naturel. Niks bij voorbaat uitsluiten. Alle inbreng van ieder afzonderlijk en suggesties naar elkaar: gewoon uitproberen. Ja, we zijn behalve ouder, ook milder en misschien zelfs wel wijzer geworden. En tegelijkertijd laait het vuur van het spel weer op als vanouds. Althans, van mijzelf weet ik het zeker en ik weet eigenlijk ook wel zeker dat ik niet de enige ben... Stay tuned to this blog als je de vorderingen van [bandnaam]* wilt volgen.

*Morgenavond maar eens in de vergadering gooien: geven we onze bandnaam al prijs of wachten we nog even. De domeinnaam hebben we in ieder geval al vastgelegd.

Muziekvrinden 041110

1. Sting - You Only Cross My Mind In Winter

2. Lufuala Ndonga - Paradiso

3. Laurie Anderson - Big Science

4. Grinderman - When My Baby Comes

5. John Mayer - Daughters

6. The White Birch - Star

7. Nicholas Lens - Sumus Vicinae (Flamma Flamma)

8. Posies - Licenses To Hide

9. Clannad - In A Lifetime

11. Sufjan Stevens - Djohariah

11. Piter Wilkens - Maaitiidliet

12. Grinderman - Mickey Mouse And The Goodbye Man

13. Sting - The Hounds Of Winter

14. Smog - Teenage Spaceship

15. Laurie Anderson - From The Air

16. The Bad Plus - People Like You

Wintertijd

Hoera wintertijd. Ik ben er klaar voor. Om twintig over zeven in het bos terwijl het in de zomer twintig over acht is. Absolute stilte. Alleen het drukke gesnuffel van Morris en Tomas. En af en toe een herfstblad dat je echt hoort vallen. Ik loop het tweede bos in en de ochtendmist onttrekt zich aan de laatste scheutjes duisternis tussen de bomen. Overal is het kil en nat. 'Soaking wet' is beter op z'n plaats. Een bos in het noorden van Friesland, dan werkt natuurlijk ook niet. Even later waad ik door de grassige stukken langs het bos en overal waar ik m'n voet neerzet komt deze zakkend in de blubber tien centimeter meer naar links of rechts tot stilstand. Het loopt zwaar, dit waddenbos. Geeft niet, alle tijd. Dat denken ook de honden, die het er duidelijk van nemen. Op het veld verderop steken reeënkoppen net boven de nevel uit. Morris en Tomas hebben ze al geroken en rennen langs de voor de reeën veilige kant van het water. Ik fluit en Morris stopt, fluit twee keer en Morris komt terug. Gelukkig is dat spelletje voor hem minstens zo leuk als het wild een beetje opjagen. Tomas denkt daar anders over. Meneer zwemt behoedzaam het slootje over om vervolgens als de bliksem in de mist te verdwijnen. Even later zie ik een ree wegrennen en Tomas er een eind achter aan hollen. Hij is er wel weer klaar mee en zwemt net zo rustig terug als ie ging. Niks aan het handje, alhoewel ik 'm graag aan deze oever had gehouden. Dat is dan toch weer het verschil tussen baas en vervangende baas. Morris waagt zich daar niet aan met mij in de buurt. Tot nu toe dan. We sjouwen verder, nemen nog een grotere lus voordat we straks weer richting auto gaan. Want er is nog genoeg te doen in het bos. Een veel te grote omgevallen boomtak mee proberen te nemen bijvoorbeeld. Trekhond Morris laat niet los en als Tomas en ik maar weer doorlopen horen we Morris' geblaf en gegrom nog een tijdje hard en schel door het verder zo vreedzame bos galmen. Uiteindelijk zijn wij kennelijk toch belangrijker dan de takketak en komt Svartmans er al weer aan. Hij schudt een keer en is de tak ook al weer vergeten. Hoe ingewikkeld wil je het leven maken...

        

Wadlopen in het tweede bos. Ook goed voor de kuitspieren...

        

          

Takkehond

Grindermok

Geen keramisch hoogstandje natuurlijk, deze mok. Geeft niks, want de illustratie maakt alles goed. Natuurlijk helemaal in lijn met het artwork van Grinderman 2. Alleen het 80 pag tellend boekje van de cd is al een must have, vind ik. Ja, ik kan hier erg van genieten, zoals je merkt. Het is ook zo'n geweldig contrast: de rock 'n roll attitude van de band en de Grinderman mug. Wie weet wordt ie ooit nog eens in het Princessehof tentoongesteld tijdens de nog te verzinnen expositie 'Porcelain Gods'. Goed idee, Saskia?

Grinderman 2

Grinderman. Verpletterend. Nick Cave And The Bad Seeds heb ik vijf jaar geleden gezien en ze hebben mij toen de beste avond sinds tijden bezorgd. Wat Mr Cave hier doet is ongeveer het dubbele. Een levende legende, dat gevoel kreeg ik toen al en nu weer. Een en al live, die man. Springt heen en weer, zingt, speelt gitaar, korgt, heeft humor, voert theaterstukjes op, is 'n enorme charmeur en komt ook nog 'ns gezellig dichtbij door van 't podium af op lege flightcases te stappen en zo ongeveer één met het publiek wordt. Wat sommige dames in het publiek toch wel een beetje overdonderend en eng vonden. Grinderman live is rauw, ontroerend, en vooral beestachtig goed. Ga die platen van 'm kopen beste lezers en dan praten we weer. En een mok...

Ja dat was wel heel dichtbij...

Stoere bebaarde bassist ook, onderkoelde blik, binnenpretjes en elke noot oké.

Warren Ellis op de achtergrond. Gitarist, violist, vocalist, sambaballist, geestenverdrijver, catweazle...Heb ik iets overgeslagen?

Voor de echte smerige hoge snerpende klanken kan je inderdaad maar het beste een Fender telecaster in een Fender bak pluggen...

Tonight's The Night

Dat wordt wat vanavond. Grinderman comes to town. Nou ja, Groningen town. Of je op mijn blog straks een recensie van het optreden kunt lezen ? Nou, dat zit wel baard eh snor.

I've Got A Cube And I'm Not Afraid To Use It

Fijn, zo'n vette prijsverlaging op een bike. Wat in onze consumptiemaatschappij voor kleding geldt, geldt natuurlijk ook voor fietsen. Dat begrijpt je toch zeker wel! Vanaf volgend voorjaar raakt dit beestje daarom qua kleur, model of techniek volledig uit de mode. Een wit met zwarte fiets? Zó 2009! Nou vooruit maar, dan neem ik 'm wel mee, met 30% korting. Ik werk er hard genoeg voor, na de vakantie heb ik er nog een mooie nieuwe klant bijgekregen, bladibla, en meer van dergelijke goedpratertjes waarmee ik mijn financieel-economisch geweten de mond snoer. Kappen daarmee, Klaas. You only live once, voor zover je tot nu toe weet. Dat wordt dus jassen door de plassen,  raggen over de plaggen en rossen in de bossen. Nu alleen nog 'n bel.

Onder Water Waait Het Ook

Ooit zag ik als jongetje van denk ik nog geen tien, zittend voor een -volgens mij nog zwartwit- tv, een reclame van Parade Tapijt. Een Rien Poortvliet-achtige man zit midden in het bos voor een schildersezel. Hij componeert een schilderij met -zo blijkt als de camera dichterbij komt en een draai maakt zodat we het schildersdoek zien- plukjes wol, in herfbladstachtige natuurtinten. Strekking: de natuur is de inspiratie voor de collecties vloerbedekking en tegels (die had je toen volop!) van Parade Tapijt. Het filmpje heeft indruk op mij gemaakt. Punt één omdat alles wat de tv toendertijd voorschotelde kennelijk de moeite waard zou moeten zijn. En dat was het toen ook voor mij, tot en met -of zeker ook- de reclames. Punt 2 omdat het vervreemdende effect (in reclame succes gegarandeerd). Dat de natuur voor veel mensen, en zeker ook voor mij, een inspiratiebron is, hoef ik hier niet te vertellen. Leuker is misschien te vertellen hoe de natuur mij inspireert tot zelfgemaakte spreekwoorden/ gezegdes, bijvoorbeeld als ik met Morris en Tomas loop. Zo kwam laatst de volgende uitdrukking in me op: 'In het bos regent het altijd later." (Copyright Klaas dus). Persoonlijk vind ik 'm prachtig. Vul maar in wat je er mee kunt. Een soort 'dat muisje heeft nog een staartje' maar dan anders. Het duurt soms even voordat enig effect merkbaar is, zoiets. En een paar dagen geleden kwam een andere zin bovendrijven naar aanleiding van een slootje in het Leeuwarder Bos. Normaal gesproken erg helder water daar. Je kunt de bodem zien. Die dag waaide het enorm en dat was te zien in de sloot. Het water was compleet vertroebeld. Muddy waters, voor de muziekvrinden onder ons. En ik dacht: 'Onder water waait het ook'. Tja, zal ik uitleggen wat ik in deze zin allemaal zie? Of vat je 'm wel? 

Windturbines En Rustige Feeën

Heb me zelf vier cadeautjes gegeven. Een bijzondere communicatietraining van vier keer vier dagen. Wow,  KLAAS! op cursus. Of, zo ontdekte ik al snel: WOW! Klaas op cursus. Voor wie het verschil niet ziet: kijk dan toch ook eens een keertje op cyberklaas.nl! Afgelopen vrijdag t/m maandag het eerste cadeautje uitgepakt. Nou, die gaan we dus echt niet ruilen. Sterker: daar gaan we vast nog veel meer mensen blij mee maken. Waar gaat het dan over, wil je misschien weten. Daar heb ik de juiste woorden nog niet voor gevonden. Misschien later, misschien na het tweede blok. Want zo noemen we dat: vier dagen is een blok. Wat ik al wel kan zeggen is hoe goed het voelt om me vier dagen lang los te weken van m'n normale wereld en me onder te dompelen in alleen maar nieuwe ervaringen. En hoe lekker het is om niet tussentijds naar huis te gaan where routine rules and duty calls, ook al is het weekend. En hoe mooi het is om 's avonds in m'n uppie in een kwartiertje naar Egmond aan Zee te rijden, uit te waaien op het strand en de zon achter de Noorzeehorizon met windturbines te zien kruipen. En wat voor een kick het geeft hier de volgende ochtend veel te vroeg weer naar toe te rijden om diezelfde (neem ik aan) zon te zien opkomen. ... En wat een bijzondere toiletverfrisser ook, daar op cursus... Harmoniseert overal. Hmm, Steve Diggle van Buzzcocks zong het al: it's a harmony in my head...

Drive

Be quiet and drive.
Ja, en nu?
O wat blijft dit een moooooooi nummer. Het is midden in de nacht, ik check nog even m'n mail na een inspirerende meeting met een aanstaande band die wellicht gaat luisteren naar de naam Stilton of Stilton St. (Stilton Street) en dit nummer komt opeens in me op. En moet op m'n blog. Het zou een prachtig, alternatief en verwachting opwekkend openingsnummer voor een nachtelijk radioprogramma kunnen zijn, volgend op Gute Nacht Freunde wat daarvoor aan de voorkant van de nacht en het middernachtjournaal zou kunnen worden gedraaid. Een niks-mis-mee emo-nummer van The Deftones wat we zeker niet zullen gaan coveren. Of toch wel...?

Alive But Not Before The Iceberg

Excuses voor de zere keel van Jon Auer (voor niet niet-ingewijden: de man links) waren niet nodig, afgelopen zondagavond in Vera. The Posies  zetten als vanouds een dijk van een show neer. Op de plaat hoor je mooie, melodieuze op de jaren 60 geïnspireerde gitaarnummers met onverwachte wendingen, onnavolgbare akkoordenreeksen en twee geweldige leadstemmen die en afzonderelijk en bij elkaar prachtig klinken. Live komt bovenop deze, naar mijn smaak ideale, combinatie nog een dosis energie, humor en prettige zelfspot. Het was voor mij de derde keer dat ik ze aan het werk zag. Twee keer Groningen, één keer Utrecht. Over de bassist en de drummer hoeven we het niet te hebben, deze kwamen en gingen in de loop der jaren. Frontmanmen annex gitaristen Jon Auer en Ken Stringfellow (alleen die achternaam al, geweldig voor een gitarist!) waren The Posies, zijn The Posies (met de nodige conflicten en dus tussenposies) en blijven hopelijk nog heel lang The Posies. De nieuwe cd Blood/Candy, waarop mijn held en ex-Stranglers frontman Hugh Cornwell het openingsnummer mocht inbrommen, kent teveel mooie nummers om ze niet live te spelen. Wat ze ook nalieten gelukkig. De heren trekken zich ook nog wat aan van het publiek door Burn & Shine te spelen terwijl dat niet op de geplande setlist stond. Ondanks dat het zondagavond en niet druk/uitverkocht was in Vera. Ze kregen er, naarmate ze zichzelf weer eens flink stonden op te fokken, duidelijk steeds meer zin in. Thanks Peter, zeiden ze welgemeend omdat ze sinds begin jaren 90 inmiddels voor de vijfde keer door Vera waren geboekt. Minpuntje was het veelvuldig stemmen tussen de nummers (we looove tuning, zeiden ze toen iemand uit het publiek 'play some songs!' riep) maar ja dat krijg je met semi-akoestsiche Epiphones. Ze doen het nog steeds zonder extra gitaren en roadies die na elk nummer de gitaren overpakken en een paar tellen later gestemd terugzetten in een rek met nóg acht gitaren. Nee, Ken en Jon houden het bij elk één gitaar en pakken na de toegift zelf de doos met hun 'merch shit': de laatste twee posies-cd's en wat solo-uitspattingen. Om ze direct na de show op het podium heel aardig en gemoedelijk te signeren en te verkopen voor fiftien joeroos en een 'sorry, no, we don't have t-shirts'. Can I help you, vroeg Jon mij als eerste en even later had ik die mooie soloplaat van hem gesigneerd in handen. Niet dat ik dat nou zo bijzonder vind, maar ja, ik ben er, hij is er dus waarom ook niet. Bijzonderder vond ik zijn welgemeend 'well thank you' (misschien omdat ik zijn soloplaat koos en niet de laatste cd?) én een behoorlijk warme maar welgemeende uitgestoken hand van zijn kant. Die ik drukte met de woorden thanks for yor show, it was great. Ik hoorde het mezelf zeggen, moest inwendig ook wel een beetje lachen, maar het was eruit voor ik er erg in had. En hé, het was wel gemeend, want zulke persoonlijke, energieke optredens maak ik behalve misschien bij Therapy? niet zo vaak meer mee. Ooit brachten The Posies een live cd uit met de cynische titel Alive Before The Iceberg. Die was duidelijk niet opgenomen in Vera.

 Ken in de houding.

 Witte broek, glimmendzwarte puntschoenen: de smaak van Amerikanen blijft me verbazen.

 'For a start take two Grant Harts and call me when you die.'

Oftewel: fxxx the commerciële powertrio's à la Green Day, Hail to Hüsker Dü.

 Lekker zelf cd-tjes verkopen. Verkopen we in ieder geval nog wát. 

En dan ook nog de moeite nemen om zelf dat verrotte plasticfolie van de cd af te peuteren voordat je 'm signeert. Kijk, dán neem je je fans serieus.

Nice...Nice...Nice...

Uitvoering maakt eigenlijk niet uit. Het blijft gewoon een geweldig nummer. Ogen dicht en luisteren. Het origineel van The Church is mooi, de stem van Nicole Atkins geeft er een andere draai aan die ik eigenlijk nog mooier vind en dan mogen The Killers het ook best even proberen, alhoewel ik daar persoonlijk niet echt warm van word. Maar Under The Milky Way blijft in al z'n eenvoud zo'n nummer waarvan ik denk: had ik 'm maar geschreven.

Jonge Hond

Ach ja... die kleine Svartmans. Ik kwam deze foto tegen in een mapje met Morrisfoto's. Drie en een half jaar geleden lag hij daar opeens. Mijn eerste hond. In het zonnetje, op de rubbermat, op mijn plaatsje achter, in de Steijnstraat, vlak voor de verhuizing. Grappig om te zien dat die blik van hem eigenlijk nog niets is veranderd. En voor dit soort leuke, voor andere mensen vermoedelijk volstrekt onbelangrijke, onbenulligheden is een blogje dan weer een uitkomst. Ik kan het even lekker van me afschrijven en delen met wie het maar wil bekijken.

Positieve Pisang

Positief nieuws, waarde blogvolgers. Er bestaan toch ook vriendelijke banaanrijders, gezien een van de reacties op mijn schrijfsel gisteren. Dat geeft de aan het verkeer deelnemende burger weer moed. Nu wilde ik als afbeelding een lachend banaantje plaatsen, maar ja, google maar eens op dat woord en probeer het dan nog maar eens fatsoenlijk te houden. Oké, uiteindelijk kutl eh lukt dat natuurlijk wel maar de lu eh lol is er dan al weer van af. Nu ik het zo teruglees is een woord als banaanrijder, toch heel onschuldig bedoeld, ook in een heel ander licht te bekijken. Niet de bedoeling. Hè, wat is dat toch lastig met onze taal. Gelukkig kan een banaan ook nog een onschuldige lach op een ieders gezicht toveren, als Ernie deze vrucht in de hand heeft. Daarom nog maar eens deze evergreen of zoals je wilt everyellow.

Gaan Met Die Banaan

Hoe ouder ik word, hoe beter ik kan relativeren en over hoe minder dingen ik me druk maak. Uitzondering hierop is helaas De Ligfiets. Beter gezegd: de berijder van dit sneue vervoermiddel. Met nul decibellen, nul fietsbellen (het is immers geen fiets maar een batmobiel) en een snelheid die gemotoriseerd verkeer binnen de bebouwde kom wel kan maar niet ongestraft mag evenaren nadert zo'n polyester lor jou en is je op het zelfde moment ook al voorbij. Niets waarschuwen, niets inhouden, niets van dat alles. Mocht je je afvragen waar de uitdrukking 'Gaan met die banaan" vandaan komt, nu weet je het. Vermoedelijk fietst men met zo'n ding makkelijk door de mazen van alle verkeerswetten heen, is men onschendbaar of zoiets, maar in ieder geval stralen alle banaanrijders superieure vibes uit waar menig ambulancemedewerker jaloers op zal zijn. En van één kant kan ik me dat ook nog voorstellen ook, want wíl je wel gezien worden in zo'n ding? Mijn verbazing was dan ook groot toen ik laatst een banaan in stilstand aantrof. Tegen een hek. Op slot. Op! Slot! Ik dacht, dat hoeft immers niet, wie zou zo'n gele aambei op wielen nou willen meenemen. Maar even later viel alles op z'n plek. Het slot was natuurlijk niet om diefstal tegen te gaan, maar om er voor te waken dat mensen zoals ik (en die zijn er echt heel veel, grote kans dat ik in jou als lezer ook een medestander vind).... dat mensen zoals ik... in een daad van opperste genoegdoening die complete tube glijmiddel de gracht in kieper. Gaan met die banaan! Fiets 'm dr in!

Morris En Alex

Je moet even zien hoe het zit op de foto, maar als je het ziet, zie je ook wat ik zag toen ik een Ikea ladenblok in elkaar zette. Morris Svartmans stond er met z'n neus bovenop om te kijken wat z'n baas nou weer uitvoerde. Ik zat gezellig op de grond met om me heen verspreid Alex in tientallen grote en kleine onderdelen. Morris nam plaats op de grootste stapel, de bodems van de laden. Ik was in de weer met zo'n klein handig accuschroefboormachientje die een zoemend geluidje geeft en een lichtje laat stralen op de plek waar je aan het schroeven bent. Morris kwam er bij en duwde nog net niet met z'n snuit tegen m'n hand aan, zo van: boren maar, baas! Dat was erg gezellig. For the time being, want uiteindelijk duurde zes laden monteren meneer toch wat te lang en droop hij af naar de voorkamer.

Dag Kies

Even opbiechten: ik ben een dik jaar niet naar de tandarts geweest. Ging altijd braaf en zag er ook nooit tegenop en toch dreigde de klad erin te komen. Hoe dat zo? Na een gewone controle met foto's vorig jaar (dat gaan we voortaan vaker doen zodat we u nog beter preventief kunnen helpen) had de tandarts briljante ideeën om ellende, die ik volgens hem (toen) over twee of drie jaar zou krijgen, voor te zijn. Het klonk me destijds in de oren alsof hij met deze praktijken vooral z'n komende skivakantie veilig wilde stellen en ik dacht toen: gewoon over een half jaar weer naar controle en dan zien we wel weer. Maar dat half jaar werd een jaar en toen kwam mijn eigen vakantie en vond ik: ach dat kan na Denemarken en Wales wel. In Wales braken niet alleen de rotsen onder mijn voeten maar brak ook een stuk kies onder het genot van een maaltijd in de tent. Dat was wel even schrikken maar pijn had ik gek genoeg niet. Ook daarna niet. En toen startte het gewone werkende leventje weer en leek het altijd lastig om zo maar even bij mijn tandarts langs te gaan. Af en toe voelde ik het de laatste weken wel eens wat zeuren maar dat ging vanzelf over en als het me al even te erg werd, slikte ik het weg met ibuprofen en nam me voor om de volgende dag even te bellen. Dat was, toeval of niet, altijd een vrijdag, de dag waarop mijn tandarts niet tandartst. Maar vanochtend had ik er genoeg van. Vannacht werd ik wakker van een zeurend gevoel en het voelde alsof mijn tandvlees de kies zelf wel even onder handen zou nemen. Telefoon gepakt en anderhalf uur later kon ik terecht. En toen schoot me het voorval van tien jaar geleden te binnen. Ik kwam, net terug van vakantie, bij een andere tandarts met een vreselijke pijn waartegen door de ernst van de ontsteking niet tegenop te verdoven viel. Mijn toen nog kleine dochters zaten in de wachtkamer en ik besefte me liggend in de behandelstoel dat ze me konden horen kreunen want de pijn was ondraaglijk. Zo'n ervaring wil je je kinderen natuurlijk niet meegeven en daardoor kreeg ik het nog benauwder zodat ik na 20 minuten vasthoudend en uiteindelijk succesvol wrikken door de dienstdoende tandarts alsnog tegen de vlakte ging. Angst om de angst, dat wil ik niet toelaten, dacht ik nu bij mezelf, want enkele jaren geleden overkwam het me wel tijdens een chirurgische ingreep op mijn ooglid. Ook toen kwam deze ervaring weer boven. Ik heb mijn tandarts gewaarschuwd dat de kans op flauwvallen of hyperventileren aanwezig was en hij reageerde er met precies de juiste woorden op. "We weten wel wat we dan moeten doen hoor,  zei hij niet lachend, niet geruststellend, niet cynisch, maar gewoon: heel nuchter. Ondertussen had ik me voorbereid op weer 20 minuten worstelen van arts, assistente, tangen tegen een dwarse verstandskies en ik keek op de klok toen ik me voor my finest hour achterover liet zakken. "Als je gekraak hoort, dat hoort er bij hoor", zei mijn tandarts en ging aan de slag. En in nog diezelfde minuut zei hij: "Zo, die is eruit." Wow. Zo kan het dus ook, besefte ik me en meteen erachteraan dacht ik: ik moet toch even een watje vastbijten en rust houden, dus even een foto en even ontladen op m'n blog. "ik zal 'm even omdraaien", zei de tandarts, "dat ziet er spectaculairder uit." Zo'n vent! En zo zit ik hier nu te typen. Opgelucht, kaken stijf op elkaar en met een controleafspraak voor 8 november in de agenda.

Morgenspaziergang Im Oranienwald

Zondagochtend 7.30 u. Zon schijnt, hoofd slaapt. Het optreden van een paar uren geleden zingt nog wat na. Maar daar weten we wel wat op: door de bossen van Oranjewoud jakkeren met F. Het is geweldig weer, lekkere temperatuur er we komen nauwelijks een mens tegen als we drie kwartier later over afgebroken takken en door herfstbladeren verstopte boomwortels denderen. De regen van de afgelopen dagen heeft de grond hier en daar lekker drassig gemaakt en gezorgd voor verkoelende plassen en onvoorspelbare modderpoelen. Kijk, daar knapt een mens van op: jezelf afbeulen op een fiets, goeie gesprekken en na afloop onvervalste chocomel in het najaarszonnetje. En dan moet de zondag eigenlijk nog beginnen. Meer van zulke dagen! 

It's A Big Plus

Heel jazzy toch? Artiesten op de rug fotograferen...

Twee trio's in mijn agenda dit weekend. Het ene trio is bij de Hell's deuren weggesleept om vannacht een reünie-concert waarbij ik als vierde wiel aan de wagen zal fungeren. 4 voor de prijs van 3 dus. Het andere trio speelde gisteravond in de kleine zaal van de Oosterpoort als The Bad Plus. En dat optreden maakte diepe indruk op mij. Ik kan het gezelschap het best als een anarchistisch jazztrio omschrijven wat de sterren van de hemel kan spelen als de vibe goed is. En in het intieme amfietheater-achtige zaaltje wás de vibe goed en spéélden ze voor een kleine 90 mensen de sterren van de hemel. Hun laatste cd Never Stop telt voor het eerst alleen eigen  composities waarvan er veel werden gespeeld, waaronder het  gelijknamige titelnummer, The Radio Tower Has A Beating Heart, Beryl Loves To Dance en het geweldige People Like You. Aircooledfrontman A. en ik zaten het dichtst bij de drummer waardoor het geluid eerst even wat uit verhouding leek, maar al gauw haalden bas en vleugel het slagwerk in en was het geluid perfect. En toen bleek ook dat we goed zaten, want wat deze drummer allemaal wel niet met z'n handen, voeten, stokken, kwastjes, belletjes en andere hulpmiddelen voor elkaar kon krijgen was een show op zich. De heren speelden 90 minuten achtereen, zonder pauze dus maar met een gemeend toegift dat een muzikale achtbaan leek vanwege de onverwachte en geleidelijke tempowisselingen waaraan ze zelf superstrak hielden. Erg bijzonder om mee te maken. 

De tijd vooraf doden in de wachtruimte met slappe derderangs koffiepadkoffie en V.S.O.P. uit een theeglas bij gebrek aan cognacglazen. Ook héél jazzy eigenlijk...

 The Bad Plus, not bad at all.

Pair-Annoya

Loop door een willekeurige straat, kijk naar een willekeurige vensterbank voor een willekeurig raam en grote kans dat je het ziet: twee vazen, planten, beeldjes of kandelaars, keurig naast elkaar. Twee identieke objecten stelen gebroederlijk de vt-wonenshow aan weerszijden van een onzichtbare symmetrische as die vol ijver door de bewoner op de millimeter is uitgedacht. Vanwaar deze duopresentaties, lieve mensen? Ja, ooit was het vernieuwends, toen werd het een trend maar inmiddels zijn de vitrinekoppels al jaren kind aan huis bij de interieurologie en zullen ze binnenkort wel een plekje toebedeeld krijgen in de Canon Van De Gezellige Nederlandse Woonkamer. Maar het blijft me verbazen. Ik waag het te stellen dat deze duofilie alles te maken heeft met een onbewuste gemoedstoestand van een volk wat zich gaande weg onzeker en onveilig is gaan voelen over zaken die ooit zeker en veilig waren en dat dit volk nu wanhopig houvast zoekt in de rust en orde van even getallen, symmetrie, doei-doei's  en dubbele dingen op de vensterbank. Oneven is immers niet af, oneven is onzeker, brutaal, onrustig en in het ergste geval alleen maar door zichzelf en het getal één deelbaar, dus me dunkt! En dergelijke priemgetallen vormen een dusdanige minderheid dat wij hier liever niet mee te maken willen hebben, tenzij in de vorm van een boeket van zeven gerbera's in een vaas, want aangezien immers twee vazen nodig zijn voor het effect is het goddank toch weer samen een geruststellend even aantal. En wat stoort mij hier nu eigenlijk aan? Ik denk het gemakzuchtige, fantasieloze ervan. "Zeg schat, je hebt maar één kaarsenstandaard in de kar gedaan, we hebben er toch twee nodig?!" En de Blokkers, Marskramers en Ikea's maar lachen in hun vuistje, of, beide vuistjes vermoedelijk. Daarom mijn oproep tegen dovemansoren en beter weten in, en listen very carefully 'cause I will say this only once: Niet. Meer. Doen.

Stap In De Wereld Die Vulpen Heet

De wereld verandert in een rap tempo. Ontwikkelingen volgen elkaar in een hoog tempo op.  Bladibladibla. Dat kan allemaal wel zo zijn -dergelijk a-creatieve, voorspelbare copy in brochures, advertenties en commercials is, hoe cliché ook,  van een bepaalde tijdsafstand bezien eigenlijk nog waar ook- maar toch bestaan er plekjes op deze aarde waar de tijd aangenaam stil lijkt te staan. Zoals in Groningen in de vorm van een winkel aan het begin van de Ebbingestraat: schrijfwarenspeciaalzaak 'De Vulpenwereld'. Hoe verder we de 21e eeuw in gaan, hoe meer vertederend ik deze naam vind. Ach ja: de vul-pen. Een pen om zelf te vullen. Patronen kopen, kleuren kiezen, je vulpen uitspoelen als je van zwarte inkt toch wilt overstappen op rode en ondanks het lange spoelen van je vulpen de eerste meters toch nog bruin schrijft met je nieuwe rode patronen. De vul-pen, hoezee.... Daar schrijft men eeuwig mee!

Zwarte Berg Met Haarliedje

Laat de clip voor wat het is tenzij je nog een 1 of een 2 voor je leeftijd hebt staan en luister met je ogen dicht. Maar spiek wel even bij de scène waarin de dames tussen het vinyl bladeren als je al een 3 of 4 of 5 voor je leeftijd hebt staan. Je hoort de nieuwe plaat van Black Mountain vol met oude -bijvoorbeeld Zeppelineske - (wow zomaar een woord bedacht een woord waarbij popwetenschapper Jan Douwe Kroeske z'n vingers aflikt) invloeden. Me like this Hair Song. Van de kakelverse cd Wilderness Heart, echt de moeite waard tot en met digihoesje met haai.

Hors, Muy, Morris And Me

Vroeg voor een zaterdagochtend loop ik met regenjas, thermoskan, water, handdoek en hond in de regen naar de auto. Destination Texel. Starten en wegwezen. Tijd voor een dagje male bonding. Hoe dichter we Den Helder naderen, hoe heviger het water tegen de voorruit slaat. Geeft niks, Morris en ik kunnen er tegen. Maar eenmaal aan de overkant blijkt de regen als sneeuw voor de zon verdwenen. Het is toch echt een kwartiertje geleden dat de ruitenwissers te keer gingen. Auto parkeren naast een half dozijn vogelspotters, zonnebril op de neus en lopen. Lopen. Lopen. De Hors rond en half door het water richting Paal 12. Ondertussen wat trainen met Svartmans. Dat valt niet tegen voor dat ik het de laatste tijd een beetje heb laten versloeren. Het is duidelijk dat ook Morris het doel van dit dagje begrijpt. Hij is superenthousiast, doet erg z'n best en luistert ongelooflijk goed. Als hij vrij mag rennen en 300 m weg spurt, fluit ik een keer kort. Meteen heb ik z'n aandacht. Steek m'n hand snel omhoog en hup daar zit hij al, eager kijkend wat er komen gaat. Twee keer fluiten, als een speer komt hij terug. Een prachtgezicht. En ik realiseer me dat het nog maar net 10.00 uur is, dat belooft een bijzondere dag te worden. Een paar kilometers later komt me zomaar een prachtige melodie en tekstflarden aanwaaien.  Ik neurie het half om half in m'n telefoon als een spraakbericht terwijl ik boven de harde wind uit probeer te komen. Zo, dat is vastgelegd, later uitwerken en kijken of er een nieuw nummer in zit. Muziek in m'n hoofd, wind en zon in het gezicht, hond die zichtbaar geniet en energie voor tien: we lopen de poten uit ons lijf en moeheid bestaat niet. Deze septemberdag is van ons. 

Bij Hors

Bij Muy

Tussen Muy en Slufter

Male bonding on the beach