Vanmiddag tijdens het uitlaten van de honden zag ik een man zitten op dit bankje. Een van ik schat zo ver in de 80, naast hem een fiets waarvan de tassen uitpuilden met boodschappen. De man droeg een winterjas, had een sjaal om en op z'n hoofd pronkte een gebreide, best wel hippe muts met de tekst Coca Cola ZERO op de band. De man zat smakelijk van een koek te eten en hield het zakje met nog meer koeken vlak onder hem. Onverstoorbaar at hij de een na de andere koek. "Oh, wat scháttig!", zou m'n oudste dochter zeggen, met het begin van een traantje in een oog. Ik heb een paar koeken in de molen zien verdwijnen in de tijd dat ik er op een afstandje bij stond. En dat was wel een paar minuten, want de honden roken vlakbij iets interessants. En dan moet je geduld hebben: het is pas klaar als de grond voorzichtig laag voor laag is bekrabd als een archeoloog, ondertussen besnuffeld als een crime scene investigator en tot slot beplast zoals in een uitgelopen vergadering sommige mt-leden toch ook nog hun meer-van-hetzelfde-zegje willen doen. Uiteindelijk was het onderzoeksteam klaar en konden we de wandeling vervolgen. Na een flinke ronde met meer van soortgelijke pauzes kwamen we weer langs het bankje, nu van een andere kant. De O wat schattige oude man was vertrokken. Minder schattig was dat hij de lege zak naast het bankje had neergelegd in plaats van in de prullenbak. Goh, dacht ik, zero punten. Zoveel jaren levenswijsheid en een beetje fatsoenlijk den schillen en den dozen na 't aangenaam verpozen opruimen, ho maar. Ik betrapte mezelf erop dat ik me teleurgesteld voelde. Of ik het in de prullenbak heb gedaan? Nee daar denk ik nu aan terwijl ik het schrijf. Alhoewel ik vaker troep van anderen opruim, was ik, met twee druk snuffelende honden aan de lijn (liggen er nog kruimels...?) toch even lichtelijk uit 't lood geslagen.
