Limmen - Rotjeknor / Dit is 'M.

Soms moet je jezelf even verwennen. Dat heb ik het afgelopen weekend gedaan. Eerst met een terugkomavond van de training. Vervolgens een dag mezelf museaal ondergedompeld in vijf exposities in Rotterdam.

Terugkomen betekent mensen weer zien. Verhalen horen van deze en gene onder de noemer 'Hoe is het nu met... sinds...' Ja en dan merk ik dat een training er bij de een meer in heeft gehakt dan bij een ander. Een of twee keer per jaar op herhaling? Ik teken er meteen voor! 

(Munch, Man en Paard)

Zondagochtend. Na gezellig kletsontbijt in de auto naar R. Eerst de Kunsthal waar maar liefst vier exposities waren die ik de moeite waard vond. En vind. Nr 1. Edvard Munch - een geweldig weerzin. Zo'n 25 geleden bekeken in het Munch Museet te Oslo, nu een aantal werken waaronder 'De gele boomstam' opnieuw live ervaren. Minstens zo mooi als toen, hoewel ik 'm natuurlijk liever in Oslo zou bekijken. Sta ik daar net een stiekeme foto te maken met mn nieuwe telefoon, blijkt ie op flits te staan. Oeps... Werd vriendelijk verzocht hier mee te stoppen. Ja mevrouw. Toen van 'Oeps...' naar de schilderijen van Willem Oepts. Mooi overzicht. Met name z'n latere werk spreekt me aan.  Heeft wel heel goed naar Cézanne en Bonnard gekeken, maar wat maakt het uit.

(Kiefer)

Toen verrast met een enorm werk van Anselm Kiefer, definitely een vanmijn favo kunstenaars alive.  'Karfunkelfee" bijna 3,5 x 6 meter en 35 cm dik. Drie enorme glazen vitrines vol afrekeningen met een bepaald stukje Duitse geschiedenis. Letterlijk loodzwaar en adembenemend mooi, deze ode aan de Duitse dichter Ingeborg Bachman. Het werk is onderdeel van de privé Caldic Collection die hier wordt tentoongesteld. Zo divers qua uitingen en kunstenaars en alle opzienbarend. Ik zeg Damien Hirst en u weet genoeg. M'n halbezoek afgesloten met een leerzame fototentoonstelling over Voodoo. Vier superexpo's voor de prijs van één. Waar vind je dat nog!

(Ben de naam even kwijt, hou je nog te goed...)

(Yvon Chabrowski, Entführung, 2007)

Toen naar het fotomuseum voor ANGRY - jong en radicaal. Had me verheugd op veel foto's, maar het was vooral veel video. Foto uit de Trouw van Russische jonge vrouw in het Pro-Poetinsiaanse kamp maakte indruk op me. Het bleek een still uit een documentaire. Wel mooi allemaal maar errug veel. Dus door naar Den Haag om Julian Schnabel te bekijken werd 'm niet meer. Het koppie was meer dan vol. Terug via de kust, uitwaaien aan zee, biertje, wat schrijfsels, kibbeling en de dijk weer over. Wat een feest. dat moet ik vaker doen.
O ja. Belofte maakt schuld. Een mede trainee vroeg zich af of ik haar niet eens kan noemen op mijn blog. Ja hoor geen probleem. Komt in orde. Waarom eigenlijk? Later dacht ik, dan maak je toch zelf een blog! Kan je helemaal volgooien met jezelf. Maar ik ben de minste niet en daarom M.: de toegift hieronder is voor jou. Dit is 'M.

  Nou zo is het wel weer genoeg hoor!

The Sky Is Not The Limit

Vanmiddag terug van m'n laatste vier x vierdaagse training. Had er uit bescherming voor mezelf en m'n omgeving een extra nacht + dag bijgenomen. Zodat al mijn trainingservaringen alvast een beetje konden landen en ik me in the right mood weer huiswaarts zou kunnen begeven. Een soort energiesluis, zo noem ik dat maar. En voor wie dat woord wat zweverig vindt klinken: dit blogbericht wordt nog zweveriger. Ik ben namelijk voor het overgrote deel van m'n hoogtevrees af. Op dit moment. En het voelt alsof deze vrees voorlopig ook niet meer terug komt. Hmmm? Tja, dat heeft alles te maken met een bijzondere oefening, waarvan ik totaal niet het idee had dat er ook maar iets met me was gebeurd en al helemaal niets wat met hoogtevrees te maken zou kunnen hebben. Wel voelde ik iets behoorlijk tintelen. Toevallig (toevallig?) wierp ik een blik door het raam en zag de rand van een dak. Ik zag wat ik zag en dacht meteen: ik moet dat dak op. En wel NU. Om geen tijd te verliezen met het zoeken naar een decent regenpijp én om m'n nieuwe jasje schoon te houden (wat je al niet bedenkt in een split second!) werd het dak ingeruild voor een trillende, rammelende stalen brandtrap met zo'n eng doorkijkplateau bovenaan. Ik vloog met losse handen dat gegalvaniseerde geval op en liet me over de reling naar voren hangen. Voeten half over de rand, armen onder me bungelend en heen en weer zwaaiend. Een compleet nieuwe ervaring voor mij. Een supersensatie! Daags erna om zeven uur 's ochtends meteen nog eens geprobeerd. Ja! Klaas kon het nog, zonder steun van de leuning naar boven en over de rand hangen. Wat een kick is dat man! En vandaag onderweg bedacht ik wat ik bij thuiskomst zou doen. Heb  meteen onze bijna negen meter lange ladder uitgeschoven en resoluut de smalle sporten beklommen. Geen klamme handen, geen naar gevoel van de verende Altrex, geen samengeknepen billen. Ik kwam. Ik zag. Ik overwon. En dat is dan slechts een van de vele positieve bijwerkingen van deze nlp practitioner. Niet voor niets 4 x 4 dagen: voor mij werkt het als een Four Wheel Drive met ongekende power.

De K van Koffie

K. op terugweg van vier enerverende trainingsdagen in L. Er maalt veel door z'n hoofd en hij voelt: koffie, nu! Vers gemaalde bonen stoppen het malen in z'n hoofd en houden de donkerblauwe Espace aan de goede kant van de witte streep. 'Keep your eyes on the road, your hands upon the wheel' zong Jim Morrisson al. Is het mijn dirty mind of bedoelde Jim hier niets anders mee, denkt K. als hij het nummer At-i tot hem laat komen.  Rustig gaat K. het tankstation binnen. Koffie. Liefst een ristretto. En hier ziet K waarom. In het goedbedoelde en ook best leuke koffieschema van deli2go kiezen mensen het percentage cafeïne dat ze nodig denken te hebben. K. ziet waarom voor hem Koffie verkeerd heet zoals het heet. Hij ziet ook de beperkende overtuiging in de marketingstrategie van deli2go: echte koffie schenken we niet, meneertje. Z'n gedroomde ristretto zal de 100% dicht benaderen en hij vindt 'm die avond niet aan de A7. Daily2go dekt zichzelf prima in: we hebben immers nooit beloofd dat we echte koffie schenken. Maar ere wie ere toe komt, denkt K.: de smaak van de espresso en de koffie is, zeker voor snelwegbegrippen, voorlopig niet iets waar ze zich voor hoeven te schamen.

Windturbines En Rustige Feeën

Heb me zelf vier cadeautjes gegeven. Een bijzondere communicatietraining van vier keer vier dagen. Wow,  KLAAS! op cursus. Of, zo ontdekte ik al snel: WOW! Klaas op cursus. Voor wie het verschil niet ziet: kijk dan toch ook eens een keertje op cyberklaas.nl! Afgelopen vrijdag t/m maandag het eerste cadeautje uitgepakt. Nou, die gaan we dus echt niet ruilen. Sterker: daar gaan we vast nog veel meer mensen blij mee maken. Waar gaat het dan over, wil je misschien weten. Daar heb ik de juiste woorden nog niet voor gevonden. Misschien later, misschien na het tweede blok. Want zo noemen we dat: vier dagen is een blok. Wat ik al wel kan zeggen is hoe goed het voelt om me vier dagen lang los te weken van m'n normale wereld en me onder te dompelen in alleen maar nieuwe ervaringen. En hoe lekker het is om niet tussentijds naar huis te gaan where routine rules and duty calls, ook al is het weekend. En hoe mooi het is om 's avonds in m'n uppie in een kwartiertje naar Egmond aan Zee te rijden, uit te waaien op het strand en de zon achter de Noorzeehorizon met windturbines te zien kruipen. En wat voor een kick het geeft hier de volgende ochtend veel te vroeg weer naar toe te rijden om diezelfde (neem ik aan) zon te zien opkomen. ... En wat een bijzondere toiletverfrisser ook, daar op cursus... Harmoniseert overal. Hmm, Steve Diggle van Buzzcocks zong het al: it's a harmony in my head...