Paar flinke beroerde dagen achter de rug dankzij een flinke infectie die m'n keel zowat in tweeën scheurde en m'n longen deed vollopen met een substantie, die, als deze in je neus zou zitten, waar het spul overigens ook ruim voorradig was, gewoon snot zou noemen. Had ik maar niet gedacht dat het vanzelf over zou gaan. Had ik maar wel meteen bij de huisarts om een kuurtje gevraagd. Dat had me zes slapeloze benauwde nachten en een weekend in bed bespaard. Dus maandagochtend meteen met knikkende koortsknieën naar tante dokter en even later blij als een kind met een recept naar de apotheek. Maar geen kind aan huis daar want ze hadden me nog staan op het adres van drie jaar geleden. Wat maar weer eens duidelijk maakt hoe sociaal onze zorgverzekeringstelsel is. Ten minste drie jaar maar volgens mij al veel langer heb ik braaf elke maand betaald voor mensen die zorg nodig hebben zonder hier zelf gebruik van te hoeven maken. En ik hoop dat ook nog lang te kunnen blijven doen. Nou ja, eerst maar braaf m'n capsules blijven slikken. Ik mag er nog twaalf.
Dinsdagavond, Utrecht. Tivoli trilt met Therapy? in een afgeladen zaal vol devoted fans. Mezelf niet meegerekend ken er drie van. Mijn twee dochters (hoewel... devoted...) en hun moeder. Behalve dat we onze liefde voor onze kinderen delen, delen we sinds jaar en dag ook de liefde voor deze Noord-Ierse band en we vonden dat de opvoeding van onze nazaten niet compleet zou zijn zonder de ervaring van een Therapy? concert. Pa en ma vooraan bij het podium en dochters boven op het zijbalkon. Waarom deed me dit toch denken aan Absolutely Fabulous? Na lang aandringen en gebaren kwamen ze toch op de frontrow. Maar al snel werd het de jongste te benauwd met al die opeengepakte zwetende emo's (de rest zag ze niet) en kozen ze toch maar snel weer een veilige positie. En maar goed ook. Zo bleek later.
