Tip Voor Mac

Fastfood. Een of twee keer per jaar kom ik bij de patatzaak met de frietkleurige M op het dak. Vaste afsluiter van een DK-reisje, op verzoek van mijn medepassagiers. Ik neem nu een doosje waarin negen kippuzzelstukjes zaten. Met de bijbehorende zoetzure lijm wil ik de puzzelstukjes aan elkaar plakken maar het lijkt nog steeds niet op een kip. Het smaakt er ook niet naar. Maar de zoetzure lijm fleurt de frietrestjes van de twee dames wel op. Het smaakt allemaal zoals het eruitziet: je moet er van houden. De personeelsleden doen daar vanachter de frituur ongetwijfeld wel hun best voor, volgens strak omlijnde protoMcollen. Die kwaliteitsmaatstaf verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze het eten nabrengen. ("De McBacon en de medium frietjes kom ik zo langsbrengah") Waar in elk ander restaurant de ober of serveerster trots aankomt, het dienblad hoog en fier in de lucht, zodat je er net niet op kunt kijken en het aanzicht van je eten nog even een verrassing blijft, doen ze dat bij de Mac heul anders. Hier wordt een bestelling zeer nonchalant, met het dienblad op heuphoogte, rondgebracht. Op dezelfde hoogte waar zich ook de openingen van de zelfbedieningsprullenbakken bevinden. Het lijkt alsof alles in één beweging vanuit de frituur via de balie lopend door het restaurant door kan naar de McBin. Tip voor Mac: til je dienblad op. Serveer het voedsel uit op circa schouderhoogte en hou zo de kwaliteitsbeleving iets langer vast. Wat er daarna met die beleving gebeurt kun je niets meer aan veranderen. Dan geldt het saaie maar o zo ware motto 'smaak is persoonlijk'.