Terug uit Ost Jylland. Weekje weg van alles wat moet. Wat een feest. Alles bij de hand in m'n eigen vakantiehuurhuis. Tig saunarondjes op een dag en dat dan elke dag. Opgeleukt met: 1. Umberto Eco's De Begraafplaats Van Praag (wow wat een boek, wat moet die Eco geniaal zijn om zo'n groots meesterwerk vanuit z'n hoofd op papier te kunnen krijgen), 2. eindeloos uitzicht op het Kattegat, 3. grote jacuzzi, 4. mooi verlicht zwembadje, 5. stoere houtkachel, 6. heerlijke akvavit uit Ålborg en 7. het gezelschap van twee leuke dames. Nee, niet van die dames. Gewoon m'n jongste dochter J. en E, de dochter van P. Nou ja, wat je gewoon noemt, want we hebben het echt super gezellig gehad. Wat een feest. Of had ik dat al gezegd. En tussen al dat gerelax dan ook nog tijd vinden om 8. gitaar te pingelen, 9. mandolineakkoorden uit te vogelen en 10. te spelen, 11. flarden songteksten te schrijven en 12. met het bord op schoot een dvdtje te bekijken. Niet vreemd dat de week echt voorbij vloog. Akelig snel gewoon. Maar wat een feest. Of had ik dat al gezegd. Uiteindelijk stonden we na een kleine achthonderd kilometers Deens en -helaas ook- Duits asfalt weer voor de deur, thuis, alsof we niet weg waren geweest. Nog in de auto zittend, zegt E. "Als we nu de deur open doen is het echt voorbij. We kúnnen nog even blijven zitten." En dat deden we nog even, drie seconden. En toen was het klaar. Ja en het gaat eigenlijk over iets heel anders maar af en toe kwam in DK een schilderij van Nicolas Poussin in me op: Et In Arcadia Ego. Mooie titel die van alles in me oproept, vooral dat waar het schilderij niet over gaat. Et In Arcadia Ego, wat zoiets betekent als... nou ja zoek dat zelf ook maar op. Wikipedia pag 13.768.554.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten