Hap!

Op de valreep van 2009 voor mijn bedrijfje een nieuwe iMac gekocht. Mijn ooit zo veelbelovende HP Pavillion was inmiddels ook al weer zes jaar oud en het Windows XP besturingssysteem kon z'n naam ondertussen beter ruilen voor Windows Alzheimer. Het geheugen raakte steeds meer verstopt en in de war en het duurde steeds langer voor de gewenste info boven kwam. Mijn Macbookpro had me enkele jaren geleden al lang en breed overtuigd, de Nieuwe iMan was dus een logisch vervolg en kon bovendien nu nog mooi in de boeken van 2009 worden meegenomen en zo kon het geburen dat KLAAS! in 2010 nu officieel Microsoft af is. iHoera. Afgelopen weekend vol inspiratie mijn werkkamer anderhalve grijze container lichter gemaakt, opnieuw ingedeeld en toen was het moment daar om de nieuwe computer te installeren. iTunes op de HP kabbelde de hele ochtend al Tinderstickend voort maar daar kwam abrupt een einde aan op het moment dat ik de grote doos naar binnen tilde. Ongelooflijk maar waar. Het was ineens stil. Opnieuw opstarten lukte niet meer, het zwarte beeldscherm kwam niet verder dan een wit streepje van de aarzelende cursor. Ik staakte mijn reanimatiepogingen, stekkerde de grijsgrauwe hardware los en zette de zwik op de overloop. Het uitpakfeest kon beginnen. Daags erna kwam het onderhoudsbedrijf langs om de iMac in het printernetwerk te gooien en HP werd afgevoerd om opgelapt te worden. Kapotte processor vermoedelijk, dacht men. Nee, een schreeuw om aandacht, dacht ik. Juist toevallig op dat moment er mee kappen? Alsof je op de bank zit met je nieuwe liefde, je oude verkering je belt met de mededeling dat ze zonder jou niet verder kan en een dosis slaappillen heeft geslikt. Een hele mond vol maar net te weinig om definitief het leven te laten. HP stelde zich aan. Klaar. En inderdaad, vandaag kreeg ik de mededeling dat HP is opgelapt en aangesterkt en de recovery morgen mag verlaten. Een warm welkom zit er denk ik niet meer in. Ondertussen heb ik al zo genoten van dit nieuwe snelle ding met geweldige mogelijkheden. Makkelijk filmpjes maken met iMovie, Timemachine die verloren documenten toch weer terughaalt uit een ver verleden. En natuurlijk die mooie screensaver die ad random cd-covers uit m'n iTunesbieb toont en omtovert in weer andere covers. Zo mooi, zo rustgevend, mijn muzikaal haardvuur. Ik blijf er naar kijken. O ja, die cd! Ook maar weer eens draaien, denk ik dan. Je begrijpt het: hier schrijft een blij man met een opgestrakte werkkamer, een hoop leuke klussen in de agenda en een beest van een Apple om ze op uit te werken. En af en toe ik kijk naar het logo-appeltje met het hapje eruit. Symbool voor de grote verleiding die zo zoet smaakt. En ik begrijp 'm helemaal, dat hapje van de appel. Volgens mij is daar ooit nog eens een heel groot, dik en belangrijk boek over geschreven.