Now This Is What I Call Design

Is het jeugdsentiment? Het twijfelachtige logo? Het Pruisische kruis? De perfecte verdeling tussen wit, zwart en warmred? Of zijn het de zomervakantieritten naar de bergen van Zwitserland, Oostenrijk en Noorwegen, zittend tussen m'n vader en moeder op een stapel ANWB-campinggidsen de grote voorbank van de staalblauwe Ford Corsair, een professorische verhoging zodat ik uit het voorraam kon kijken hoe de Deutsche Autobahn onder me verdween? In de auto rook het naar bolletjes kaas en ei. Naar koffie, Sunkist, Rangetjes, Mentos en Caballero. En in mijn mond schraapte het ruwe suikerlaagje van de Italiano langzaam mijn gehemelte open. Een akelig gevoel eigenlijk, maar het was het waard. De rijke smaak van salmiak, zoethout en een vleugje anijs die volgde deed alles vergeten: het geklier van mijn zussen op de achterbank, de lange weg die nog te gaan was, de smerige sigarettenrook van mijn vader, en vermoedelijk ook die van mijn moeder en zussen, de angst dat de tank eerder leeg was dan we de volgende benzinepomp zouden bereiken. Italiano. Candy klasse. Een ontwerp dat zich duidelijk een andere rol aanmat dan andere, ordinaire snoeprollen. Ik hield misschien nog meer van de verpakking dan van de inhoud. En die verpakking is na al die jaren nog niets veranderd. Goed, een barcode verraadt z'n leeftijd maar verder blijft Italiano van een eeuwige schoonheid.