Nee, het is geen grap. Elke dag ga ik twee keer de ladder omhoog en naar beneden. En ik kan uit de diepste grond van m'n hoge hart zeggen: ik-vind-het-LEUK! De kick is enorm en tegelijk went het ook al zo, dat me af en toe het gevoel bekroop dat het-wel-wat-span-nen-der mag. Dus ga ik sinds zondag sneller de ladder omhoog, laat ik om en om een hand los. Of beide handen. Pak met twee handen tegelijk de vensterbank van het raamkozijn boven me vast en laat m'n handen tegelijk weer los. Loop wat sporten omlaag, laat de ladder lekker veren en wiebelen, pak m'n telefoon en luister m'n voicemail af. Doodnormale dingen toch? Piece of cake. Spacecake zou je bijna denken en toch is het niet meer dan een sterke espresso en een sterke innerlijke rust / kracht waarmee ik de Altrex keer op keer bedwing. En nu ik deze merknaam typ zie ik opeens dat hier de naam van een heel bijzonder mens in verscholen ligt. Wow, nog zo'n fijn inzicht... Thanks Alex!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten