Wintertijd

Hoera wintertijd. Ik ben er klaar voor. Om twintig over zeven in het bos terwijl het in de zomer twintig over acht is. Absolute stilte. Alleen het drukke gesnuffel van Morris en Tomas. En af en toe een herfstblad dat je echt hoort vallen. Ik loop het tweede bos in en de ochtendmist onttrekt zich aan de laatste scheutjes duisternis tussen de bomen. Overal is het kil en nat. 'Soaking wet' is beter op z'n plaats. Een bos in het noorden van Friesland, dan werkt natuurlijk ook niet. Even later waad ik door de grassige stukken langs het bos en overal waar ik m'n voet neerzet komt deze zakkend in de blubber tien centimeter meer naar links of rechts tot stilstand. Het loopt zwaar, dit waddenbos. Geeft niet, alle tijd. Dat denken ook de honden, die het er duidelijk van nemen. Op het veld verderop steken reeënkoppen net boven de nevel uit. Morris en Tomas hebben ze al geroken en rennen langs de voor de reeën veilige kant van het water. Ik fluit en Morris stopt, fluit twee keer en Morris komt terug. Gelukkig is dat spelletje voor hem minstens zo leuk als het wild een beetje opjagen. Tomas denkt daar anders over. Meneer zwemt behoedzaam het slootje over om vervolgens als de bliksem in de mist te verdwijnen. Even later zie ik een ree wegrennen en Tomas er een eind achter aan hollen. Hij is er wel weer klaar mee en zwemt net zo rustig terug als ie ging. Niks aan het handje, alhoewel ik 'm graag aan deze oever had gehouden. Dat is dan toch weer het verschil tussen baas en vervangende baas. Morris waagt zich daar niet aan met mij in de buurt. Tot nu toe dan. We sjouwen verder, nemen nog een grotere lus voordat we straks weer richting auto gaan. Want er is nog genoeg te doen in het bos. Een veel te grote omgevallen boomtak mee proberen te nemen bijvoorbeeld. Trekhond Morris laat niet los en als Tomas en ik maar weer doorlopen horen we Morris' geblaf en gegrom nog een tijdje hard en schel door het verder zo vreedzame bos galmen. Uiteindelijk zijn wij kennelijk toch belangrijker dan de takketak en komt Svartmans er al weer aan. Hij schudt een keer en is de tak ook al weer vergeten. Hoe ingewikkeld wil je het leven maken...

        

Wadlopen in het tweede bos. Ook goed voor de kuitspieren...

        

          

Takkehond

Grindermok

Geen keramisch hoogstandje natuurlijk, deze mok. Geeft niks, want de illustratie maakt alles goed. Natuurlijk helemaal in lijn met het artwork van Grinderman 2. Alleen het 80 pag tellend boekje van de cd is al een must have, vind ik. Ja, ik kan hier erg van genieten, zoals je merkt. Het is ook zo'n geweldig contrast: de rock 'n roll attitude van de band en de Grinderman mug. Wie weet wordt ie ooit nog eens in het Princessehof tentoongesteld tijdens de nog te verzinnen expositie 'Porcelain Gods'. Goed idee, Saskia?

Grinderman 2

Grinderman. Verpletterend. Nick Cave And The Bad Seeds heb ik vijf jaar geleden gezien en ze hebben mij toen de beste avond sinds tijden bezorgd. Wat Mr Cave hier doet is ongeveer het dubbele. Een levende legende, dat gevoel kreeg ik toen al en nu weer. Een en al live, die man. Springt heen en weer, zingt, speelt gitaar, korgt, heeft humor, voert theaterstukjes op, is 'n enorme charmeur en komt ook nog 'ns gezellig dichtbij door van 't podium af op lege flightcases te stappen en zo ongeveer één met het publiek wordt. Wat sommige dames in het publiek toch wel een beetje overdonderend en eng vonden. Grinderman live is rauw, ontroerend, en vooral beestachtig goed. Ga die platen van 'm kopen beste lezers en dan praten we weer. En een mok...

Ja dat was wel heel dichtbij...

Stoere bebaarde bassist ook, onderkoelde blik, binnenpretjes en elke noot oké.

Warren Ellis op de achtergrond. Gitarist, violist, vocalist, sambaballist, geestenverdrijver, catweazle...Heb ik iets overgeslagen?

Voor de echte smerige hoge snerpende klanken kan je inderdaad maar het beste een Fender telecaster in een Fender bak pluggen...

Tonight's The Night

Dat wordt wat vanavond. Grinderman comes to town. Nou ja, Groningen town. Of je op mijn blog straks een recensie van het optreden kunt lezen ? Nou, dat zit wel baard eh snor.

I've Got A Cube And I'm Not Afraid To Use It

Fijn, zo'n vette prijsverlaging op een bike. Wat in onze consumptiemaatschappij voor kleding geldt, geldt natuurlijk ook voor fietsen. Dat begrijpt je toch zeker wel! Vanaf volgend voorjaar raakt dit beestje daarom qua kleur, model of techniek volledig uit de mode. Een wit met zwarte fiets? Zó 2009! Nou vooruit maar, dan neem ik 'm wel mee, met 30% korting. Ik werk er hard genoeg voor, na de vakantie heb ik er nog een mooie nieuwe klant bijgekregen, bladibla, en meer van dergelijke goedpratertjes waarmee ik mijn financieel-economisch geweten de mond snoer. Kappen daarmee, Klaas. You only live once, voor zover je tot nu toe weet. Dat wordt dus jassen door de plassen,  raggen over de plaggen en rossen in de bossen. Nu alleen nog 'n bel.

Onder Water Waait Het Ook

Ooit zag ik als jongetje van denk ik nog geen tien, zittend voor een -volgens mij nog zwartwit- tv, een reclame van Parade Tapijt. Een Rien Poortvliet-achtige man zit midden in het bos voor een schildersezel. Hij componeert een schilderij met -zo blijkt als de camera dichterbij komt en een draai maakt zodat we het schildersdoek zien- plukjes wol, in herfbladstachtige natuurtinten. Strekking: de natuur is de inspiratie voor de collecties vloerbedekking en tegels (die had je toen volop!) van Parade Tapijt. Het filmpje heeft indruk op mij gemaakt. Punt één omdat alles wat de tv toendertijd voorschotelde kennelijk de moeite waard zou moeten zijn. En dat was het toen ook voor mij, tot en met -of zeker ook- de reclames. Punt 2 omdat het vervreemdende effect (in reclame succes gegarandeerd). Dat de natuur voor veel mensen, en zeker ook voor mij, een inspiratiebron is, hoef ik hier niet te vertellen. Leuker is misschien te vertellen hoe de natuur mij inspireert tot zelfgemaakte spreekwoorden/ gezegdes, bijvoorbeeld als ik met Morris en Tomas loop. Zo kwam laatst de volgende uitdrukking in me op: 'In het bos regent het altijd later." (Copyright Klaas dus). Persoonlijk vind ik 'm prachtig. Vul maar in wat je er mee kunt. Een soort 'dat muisje heeft nog een staartje' maar dan anders. Het duurt soms even voordat enig effect merkbaar is, zoiets. En een paar dagen geleden kwam een andere zin bovendrijven naar aanleiding van een slootje in het Leeuwarder Bos. Normaal gesproken erg helder water daar. Je kunt de bodem zien. Die dag waaide het enorm en dat was te zien in de sloot. Het water was compleet vertroebeld. Muddy waters, voor de muziekvrinden onder ons. En ik dacht: 'Onder water waait het ook'. Tja, zal ik uitleggen wat ik in deze zin allemaal zie? Of vat je 'm wel? 

Windturbines En Rustige Feeën

Heb me zelf vier cadeautjes gegeven. Een bijzondere communicatietraining van vier keer vier dagen. Wow,  KLAAS! op cursus. Of, zo ontdekte ik al snel: WOW! Klaas op cursus. Voor wie het verschil niet ziet: kijk dan toch ook eens een keertje op cyberklaas.nl! Afgelopen vrijdag t/m maandag het eerste cadeautje uitgepakt. Nou, die gaan we dus echt niet ruilen. Sterker: daar gaan we vast nog veel meer mensen blij mee maken. Waar gaat het dan over, wil je misschien weten. Daar heb ik de juiste woorden nog niet voor gevonden. Misschien later, misschien na het tweede blok. Want zo noemen we dat: vier dagen is een blok. Wat ik al wel kan zeggen is hoe goed het voelt om me vier dagen lang los te weken van m'n normale wereld en me onder te dompelen in alleen maar nieuwe ervaringen. En hoe lekker het is om niet tussentijds naar huis te gaan where routine rules and duty calls, ook al is het weekend. En hoe mooi het is om 's avonds in m'n uppie in een kwartiertje naar Egmond aan Zee te rijden, uit te waaien op het strand en de zon achter de Noorzeehorizon met windturbines te zien kruipen. En wat voor een kick het geeft hier de volgende ochtend veel te vroeg weer naar toe te rijden om diezelfde (neem ik aan) zon te zien opkomen. ... En wat een bijzondere toiletverfrisser ook, daar op cursus... Harmoniseert overal. Hmm, Steve Diggle van Buzzcocks zong het al: it's a harmony in my head...

Drive

Be quiet and drive.
Ja, en nu?
O wat blijft dit een moooooooi nummer. Het is midden in de nacht, ik check nog even m'n mail na een inspirerende meeting met een aanstaande band die wellicht gaat luisteren naar de naam Stilton of Stilton St. (Stilton Street) en dit nummer komt opeens in me op. En moet op m'n blog. Het zou een prachtig, alternatief en verwachting opwekkend openingsnummer voor een nachtelijk radioprogramma kunnen zijn, volgend op Gute Nacht Freunde wat daarvoor aan de voorkant van de nacht en het middernachtjournaal zou kunnen worden gedraaid. Een niks-mis-mee emo-nummer van The Deftones wat we zeker niet zullen gaan coveren. Of toch wel...?

Alive But Not Before The Iceberg

Excuses voor de zere keel van Jon Auer (voor niet niet-ingewijden: de man links) waren niet nodig, afgelopen zondagavond in Vera. The Posies  zetten als vanouds een dijk van een show neer. Op de plaat hoor je mooie, melodieuze op de jaren 60 geïnspireerde gitaarnummers met onverwachte wendingen, onnavolgbare akkoordenreeksen en twee geweldige leadstemmen die en afzonderelijk en bij elkaar prachtig klinken. Live komt bovenop deze, naar mijn smaak ideale, combinatie nog een dosis energie, humor en prettige zelfspot. Het was voor mij de derde keer dat ik ze aan het werk zag. Twee keer Groningen, één keer Utrecht. Over de bassist en de drummer hoeven we het niet te hebben, deze kwamen en gingen in de loop der jaren. Frontmanmen annex gitaristen Jon Auer en Ken Stringfellow (alleen die achternaam al, geweldig voor een gitarist!) waren The Posies, zijn The Posies (met de nodige conflicten en dus tussenposies) en blijven hopelijk nog heel lang The Posies. De nieuwe cd Blood/Candy, waarop mijn held en ex-Stranglers frontman Hugh Cornwell het openingsnummer mocht inbrommen, kent teveel mooie nummers om ze niet live te spelen. Wat ze ook nalieten gelukkig. De heren trekken zich ook nog wat aan van het publiek door Burn & Shine te spelen terwijl dat niet op de geplande setlist stond. Ondanks dat het zondagavond en niet druk/uitverkocht was in Vera. Ze kregen er, naarmate ze zichzelf weer eens flink stonden op te fokken, duidelijk steeds meer zin in. Thanks Peter, zeiden ze welgemeend omdat ze sinds begin jaren 90 inmiddels voor de vijfde keer door Vera waren geboekt. Minpuntje was het veelvuldig stemmen tussen de nummers (we looove tuning, zeiden ze toen iemand uit het publiek 'play some songs!' riep) maar ja dat krijg je met semi-akoestsiche Epiphones. Ze doen het nog steeds zonder extra gitaren en roadies die na elk nummer de gitaren overpakken en een paar tellen later gestemd terugzetten in een rek met nóg acht gitaren. Nee, Ken en Jon houden het bij elk één gitaar en pakken na de toegift zelf de doos met hun 'merch shit': de laatste twee posies-cd's en wat solo-uitspattingen. Om ze direct na de show op het podium heel aardig en gemoedelijk te signeren en te verkopen voor fiftien joeroos en een 'sorry, no, we don't have t-shirts'. Can I help you, vroeg Jon mij als eerste en even later had ik die mooie soloplaat van hem gesigneerd in handen. Niet dat ik dat nou zo bijzonder vind, maar ja, ik ben er, hij is er dus waarom ook niet. Bijzonderder vond ik zijn welgemeend 'well thank you' (misschien omdat ik zijn soloplaat koos en niet de laatste cd?) én een behoorlijk warme maar welgemeende uitgestoken hand van zijn kant. Die ik drukte met de woorden thanks for yor show, it was great. Ik hoorde het mezelf zeggen, moest inwendig ook wel een beetje lachen, maar het was eruit voor ik er erg in had. En hé, het was wel gemeend, want zulke persoonlijke, energieke optredens maak ik behalve misschien bij Therapy? niet zo vaak meer mee. Ooit brachten The Posies een live cd uit met de cynische titel Alive Before The Iceberg. Die was duidelijk niet opgenomen in Vera.

 Ken in de houding.

 Witte broek, glimmendzwarte puntschoenen: de smaak van Amerikanen blijft me verbazen.

 'For a start take two Grant Harts and call me when you die.'

Oftewel: fxxx the commerciële powertrio's à la Green Day, Hail to Hüsker Dü.

 Lekker zelf cd-tjes verkopen. Verkopen we in ieder geval nog wát. 

En dan ook nog de moeite nemen om zelf dat verrotte plasticfolie van de cd af te peuteren voordat je 'm signeert. Kijk, dán neem je je fans serieus.

Nice...Nice...Nice...

Uitvoering maakt eigenlijk niet uit. Het blijft gewoon een geweldig nummer. Ogen dicht en luisteren. Het origineel van The Church is mooi, de stem van Nicole Atkins geeft er een andere draai aan die ik eigenlijk nog mooier vind en dan mogen The Killers het ook best even proberen, alhoewel ik daar persoonlijk niet echt warm van word. Maar Under The Milky Way blijft in al z'n eenvoud zo'n nummer waarvan ik denk: had ik 'm maar geschreven.

Jonge Hond

Ach ja... die kleine Svartmans. Ik kwam deze foto tegen in een mapje met Morrisfoto's. Drie en een half jaar geleden lag hij daar opeens. Mijn eerste hond. In het zonnetje, op de rubbermat, op mijn plaatsje achter, in de Steijnstraat, vlak voor de verhuizing. Grappig om te zien dat die blik van hem eigenlijk nog niets is veranderd. En voor dit soort leuke, voor andere mensen vermoedelijk volstrekt onbelangrijke, onbenulligheden is een blogje dan weer een uitkomst. Ik kan het even lekker van me afschrijven en delen met wie het maar wil bekijken.

Positieve Pisang

Positief nieuws, waarde blogvolgers. Er bestaan toch ook vriendelijke banaanrijders, gezien een van de reacties op mijn schrijfsel gisteren. Dat geeft de aan het verkeer deelnemende burger weer moed. Nu wilde ik als afbeelding een lachend banaantje plaatsen, maar ja, google maar eens op dat woord en probeer het dan nog maar eens fatsoenlijk te houden. Oké, uiteindelijk kutl eh lukt dat natuurlijk wel maar de lu eh lol is er dan al weer van af. Nu ik het zo teruglees is een woord als banaanrijder, toch heel onschuldig bedoeld, ook in een heel ander licht te bekijken. Niet de bedoeling. Hè, wat is dat toch lastig met onze taal. Gelukkig kan een banaan ook nog een onschuldige lach op een ieders gezicht toveren, als Ernie deze vrucht in de hand heeft. Daarom nog maar eens deze evergreen of zoals je wilt everyellow.

Gaan Met Die Banaan

Hoe ouder ik word, hoe beter ik kan relativeren en over hoe minder dingen ik me druk maak. Uitzondering hierop is helaas De Ligfiets. Beter gezegd: de berijder van dit sneue vervoermiddel. Met nul decibellen, nul fietsbellen (het is immers geen fiets maar een batmobiel) en een snelheid die gemotoriseerd verkeer binnen de bebouwde kom wel kan maar niet ongestraft mag evenaren nadert zo'n polyester lor jou en is je op het zelfde moment ook al voorbij. Niets waarschuwen, niets inhouden, niets van dat alles. Mocht je je afvragen waar de uitdrukking 'Gaan met die banaan" vandaan komt, nu weet je het. Vermoedelijk fietst men met zo'n ding makkelijk door de mazen van alle verkeerswetten heen, is men onschendbaar of zoiets, maar in ieder geval stralen alle banaanrijders superieure vibes uit waar menig ambulancemedewerker jaloers op zal zijn. En van één kant kan ik me dat ook nog voorstellen ook, want wíl je wel gezien worden in zo'n ding? Mijn verbazing was dan ook groot toen ik laatst een banaan in stilstand aantrof. Tegen een hek. Op slot. Op! Slot! Ik dacht, dat hoeft immers niet, wie zou zo'n gele aambei op wielen nou willen meenemen. Maar even later viel alles op z'n plek. Het slot was natuurlijk niet om diefstal tegen te gaan, maar om er voor te waken dat mensen zoals ik (en die zijn er echt heel veel, grote kans dat ik in jou als lezer ook een medestander vind).... dat mensen zoals ik... in een daad van opperste genoegdoening die complete tube glijmiddel de gracht in kieper. Gaan met die banaan! Fiets 'm dr in!

Morris En Alex

Je moet even zien hoe het zit op de foto, maar als je het ziet, zie je ook wat ik zag toen ik een Ikea ladenblok in elkaar zette. Morris Svartmans stond er met z'n neus bovenop om te kijken wat z'n baas nou weer uitvoerde. Ik zat gezellig op de grond met om me heen verspreid Alex in tientallen grote en kleine onderdelen. Morris nam plaats op de grootste stapel, de bodems van de laden. Ik was in de weer met zo'n klein handig accuschroefboormachientje die een zoemend geluidje geeft en een lichtje laat stralen op de plek waar je aan het schroeven bent. Morris kwam er bij en duwde nog net niet met z'n snuit tegen m'n hand aan, zo van: boren maar, baas! Dat was erg gezellig. For the time being, want uiteindelijk duurde zes laden monteren meneer toch wat te lang en droop hij af naar de voorkamer.

Dag Kies

Even opbiechten: ik ben een dik jaar niet naar de tandarts geweest. Ging altijd braaf en zag er ook nooit tegenop en toch dreigde de klad erin te komen. Hoe dat zo? Na een gewone controle met foto's vorig jaar (dat gaan we voortaan vaker doen zodat we u nog beter preventief kunnen helpen) had de tandarts briljante ideeën om ellende, die ik volgens hem (toen) over twee of drie jaar zou krijgen, voor te zijn. Het klonk me destijds in de oren alsof hij met deze praktijken vooral z'n komende skivakantie veilig wilde stellen en ik dacht toen: gewoon over een half jaar weer naar controle en dan zien we wel weer. Maar dat half jaar werd een jaar en toen kwam mijn eigen vakantie en vond ik: ach dat kan na Denemarken en Wales wel. In Wales braken niet alleen de rotsen onder mijn voeten maar brak ook een stuk kies onder het genot van een maaltijd in de tent. Dat was wel even schrikken maar pijn had ik gek genoeg niet. Ook daarna niet. En toen startte het gewone werkende leventje weer en leek het altijd lastig om zo maar even bij mijn tandarts langs te gaan. Af en toe voelde ik het de laatste weken wel eens wat zeuren maar dat ging vanzelf over en als het me al even te erg werd, slikte ik het weg met ibuprofen en nam me voor om de volgende dag even te bellen. Dat was, toeval of niet, altijd een vrijdag, de dag waarop mijn tandarts niet tandartst. Maar vanochtend had ik er genoeg van. Vannacht werd ik wakker van een zeurend gevoel en het voelde alsof mijn tandvlees de kies zelf wel even onder handen zou nemen. Telefoon gepakt en anderhalf uur later kon ik terecht. En toen schoot me het voorval van tien jaar geleden te binnen. Ik kwam, net terug van vakantie, bij een andere tandarts met een vreselijke pijn waartegen door de ernst van de ontsteking niet tegenop te verdoven viel. Mijn toen nog kleine dochters zaten in de wachtkamer en ik besefte me liggend in de behandelstoel dat ze me konden horen kreunen want de pijn was ondraaglijk. Zo'n ervaring wil je je kinderen natuurlijk niet meegeven en daardoor kreeg ik het nog benauwder zodat ik na 20 minuten vasthoudend en uiteindelijk succesvol wrikken door de dienstdoende tandarts alsnog tegen de vlakte ging. Angst om de angst, dat wil ik niet toelaten, dacht ik nu bij mezelf, want enkele jaren geleden overkwam het me wel tijdens een chirurgische ingreep op mijn ooglid. Ook toen kwam deze ervaring weer boven. Ik heb mijn tandarts gewaarschuwd dat de kans op flauwvallen of hyperventileren aanwezig was en hij reageerde er met precies de juiste woorden op. "We weten wel wat we dan moeten doen hoor,  zei hij niet lachend, niet geruststellend, niet cynisch, maar gewoon: heel nuchter. Ondertussen had ik me voorbereid op weer 20 minuten worstelen van arts, assistente, tangen tegen een dwarse verstandskies en ik keek op de klok toen ik me voor my finest hour achterover liet zakken. "Als je gekraak hoort, dat hoort er bij hoor", zei mijn tandarts en ging aan de slag. En in nog diezelfde minuut zei hij: "Zo, die is eruit." Wow. Zo kan het dus ook, besefte ik me en meteen erachteraan dacht ik: ik moet toch even een watje vastbijten en rust houden, dus even een foto en even ontladen op m'n blog. "ik zal 'm even omdraaien", zei de tandarts, "dat ziet er spectaculairder uit." Zo'n vent! En zo zit ik hier nu te typen. Opgelucht, kaken stijf op elkaar en met een controleafspraak voor 8 november in de agenda.

Morgenspaziergang Im Oranienwald

Zondagochtend 7.30 u. Zon schijnt, hoofd slaapt. Het optreden van een paar uren geleden zingt nog wat na. Maar daar weten we wel wat op: door de bossen van Oranjewoud jakkeren met F. Het is geweldig weer, lekkere temperatuur er we komen nauwelijks een mens tegen als we drie kwartier later over afgebroken takken en door herfstbladeren verstopte boomwortels denderen. De regen van de afgelopen dagen heeft de grond hier en daar lekker drassig gemaakt en gezorgd voor verkoelende plassen en onvoorspelbare modderpoelen. Kijk, daar knapt een mens van op: jezelf afbeulen op een fiets, goeie gesprekken en na afloop onvervalste chocomel in het najaarszonnetje. En dan moet de zondag eigenlijk nog beginnen. Meer van zulke dagen! 

It's A Big Plus

Heel jazzy toch? Artiesten op de rug fotograferen...

Twee trio's in mijn agenda dit weekend. Het ene trio is bij de Hell's deuren weggesleept om vannacht een reünie-concert waarbij ik als vierde wiel aan de wagen zal fungeren. 4 voor de prijs van 3 dus. Het andere trio speelde gisteravond in de kleine zaal van de Oosterpoort als The Bad Plus. En dat optreden maakte diepe indruk op mij. Ik kan het gezelschap het best als een anarchistisch jazztrio omschrijven wat de sterren van de hemel kan spelen als de vibe goed is. En in het intieme amfietheater-achtige zaaltje wás de vibe goed en spéélden ze voor een kleine 90 mensen de sterren van de hemel. Hun laatste cd Never Stop telt voor het eerst alleen eigen  composities waarvan er veel werden gespeeld, waaronder het  gelijknamige titelnummer, The Radio Tower Has A Beating Heart, Beryl Loves To Dance en het geweldige People Like You. Aircooledfrontman A. en ik zaten het dichtst bij de drummer waardoor het geluid eerst even wat uit verhouding leek, maar al gauw haalden bas en vleugel het slagwerk in en was het geluid perfect. En toen bleek ook dat we goed zaten, want wat deze drummer allemaal wel niet met z'n handen, voeten, stokken, kwastjes, belletjes en andere hulpmiddelen voor elkaar kon krijgen was een show op zich. De heren speelden 90 minuten achtereen, zonder pauze dus maar met een gemeend toegift dat een muzikale achtbaan leek vanwege de onverwachte en geleidelijke tempowisselingen waaraan ze zelf superstrak hielden. Erg bijzonder om mee te maken. 

De tijd vooraf doden in de wachtruimte met slappe derderangs koffiepadkoffie en V.S.O.P. uit een theeglas bij gebrek aan cognacglazen. Ook héél jazzy eigenlijk...

 The Bad Plus, not bad at all.