Excuses voor de zere keel van Jon Auer (voor niet niet-ingewijden: de man links) waren niet nodig, afgelopen zondagavond in Vera. The Posies zetten als vanouds een dijk van een show neer. Op de plaat hoor je mooie, melodieuze op de jaren 60 geïnspireerde gitaarnummers met onverwachte wendingen, onnavolgbare akkoordenreeksen en twee geweldige leadstemmen die en afzonderelijk en bij elkaar prachtig klinken. Live komt bovenop deze, naar mijn smaak ideale, combinatie nog een dosis energie, humor en prettige zelfspot. Het was voor mij de derde keer dat ik ze aan het werk zag. Twee keer Groningen, één keer Utrecht. Over de bassist en de drummer hoeven we het niet te hebben, deze kwamen en gingen in de loop der jaren. Frontmanmen annex gitaristen Jon Auer en Ken Stringfellow (alleen die achternaam al, geweldig voor een gitarist!) waren The Posies, zijn The Posies (met de nodige conflicten en dus tussenposies) en blijven hopelijk nog heel lang The Posies. De nieuwe cd Blood/Candy, waarop mijn held en ex-Stranglers frontman Hugh Cornwell het openingsnummer mocht inbrommen, kent teveel mooie nummers om ze niet live te spelen. Wat ze ook nalieten gelukkig. De heren trekken zich ook nog wat aan van het publiek door Burn & Shine te spelen terwijl dat niet op de geplande setlist stond. Ondanks dat het zondagavond en niet druk/uitverkocht was in Vera. Ze kregen er, naarmate ze zichzelf weer eens flink stonden op te fokken, duidelijk steeds meer zin in. Thanks Peter, zeiden ze welgemeend omdat ze sinds begin jaren 90 inmiddels voor de vijfde keer door Vera waren geboekt. Minpuntje was het veelvuldig stemmen tussen de nummers (we looove tuning, zeiden ze toen iemand uit het publiek 'play some songs!' riep) maar ja dat krijg je met semi-akoestsiche Epiphones. Ze doen het nog steeds zonder extra gitaren en roadies die na elk nummer de gitaren overpakken en een paar tellen later gestemd terugzetten in een rek met nóg acht gitaren. Nee, Ken en Jon houden het bij elk één gitaar en pakken na de toegift zelf de doos met hun 'merch shit': de laatste twee posies-cd's en wat solo-uitspattingen. Om ze direct na de show op het podium heel aardig en gemoedelijk te signeren en te verkopen voor fiftien joeroos en een 'sorry, no, we don't have t-shirts'. Can I help you, vroeg Jon mij als eerste en even later had ik die mooie soloplaat van hem gesigneerd in handen. Niet dat ik dat nou zo bijzonder vind, maar ja, ik ben er, hij is er dus waarom ook niet. Bijzonderder vond ik zijn welgemeend 'well thank you' (misschien omdat ik zijn soloplaat koos en niet de laatste cd?) én een behoorlijk warme maar welgemeende uitgestoken hand van zijn kant. Die ik drukte met de woorden thanks for yor show, it was great. Ik hoorde het mezelf zeggen, moest inwendig ook wel een beetje lachen, maar het was eruit voor ik er erg in had. En hé, het was wel gemeend, want zulke persoonlijke, energieke optredens maak ik behalve misschien bij Therapy? niet zo vaak meer mee. Ooit brachten The Posies een live cd uit met de cynische titel Alive Before The Iceberg. Die was duidelijk niet opgenomen in Vera.
Ken in de houding.
Witte broek, glimmendzwarte puntschoenen: de smaak van Amerikanen blijft me verbazen.
'For a start take two Grant Harts and call me when you die.'
Oftewel: fxxx the commerciële powertrio's à la Green Day, Hail to Hüsker Dü.
Lekker zelf cd-tjes verkopen. Verkopen we in ieder geval nog wát.
En dan ook nog de moeite nemen om zelf dat verrotte plasticfolie van de cd af te peuteren voordat je 'm signeert. Kijk, dán neem je je fans serieus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten