Alleen al om het hoesje moest ik 'm hebben, deze cd van The Bad Plus. Inmiddels bijna twee jaar oud is de plaat en ik moet bekennen: de band heb ik pas ontdekt tijdens een van mijn Muziekvrindenavondjes, de eerste om precies te zijn en veel te laat dus, want ze raggen al acht jaar hun instrumenten af. Dát belooft veel goeds voor deze bijeenkomsten, dacht ik toen ik Cheney Pinata hoorde, want dat was natuurlijk een van mijn doelstellingen van zo'n muzikaal samenzijn: jezelf laten benevelen door een paar glazen goede rode wijn en verrassen door klanken waarvan je absoluut niet wist dat iemand de ooit heeft bedacht. Het leuke van The Bad Plus is voor mij de diversiteit in het jazzy repertoire. Zoete Pim Jacobs achtige pianoklanken wisselen anarchistische drums volstrekt onvoorspelbaar af. Vrije vertalingen van Knowing Me, Knowing You of Lithium sluiten zo naadloos aan op hun eigen composities of op nogal ruime interpretaties van Everybody Wants To Rule The World, Comfortably Numb of Karma Police. Is dit nog wel jazz, vraagt de VPRO zich af in een gelijknamig radioprogramma. Geen idee. Om mij part, For All I care... Heerlijke zondagmiddagmuziek in een bijna leeg huis met een bijna vol glas Irish Red binnen handbereik.
1 opmerking:
Staat genoteerd; nu nog een stille omgeving, irish red en de cd.
Een reactie posten