69 = 78 A.K.A. Great Audience

Terug in 78/79. Sham 69 kende ik alleen van dof gedraaide C60-cassettes waarop ook Wire, Buzzcocks, The Jam, Swell Maps, Damned, Panic, Flying Spiderz, Clash, Stranglers, Talking Heads, Headboys, 999 en nog wat waren gepropt. Zo rauw, zo anders. Wat klonken die bands allemaal kwaad maar wat was het mooi en mysterieus. Ook omdat de meeste zangers, gitaristen, bassisten en drummers voor mij toen gezichtsloos waren. Ik had alleen de tapjes en de muziek, verder niets. Want op de twee (of waren het er net drie) Nederlandse zenders zag je ze echt niet. Nou da's niet helemaal waar: Stranglers, Talking Heads en Iggy Pop hebben nog eens op de TopPop blokken gestaan, Ad Visser had kennelijk toch nog ergens een wild haartje zitten. Een half jaar later ontdekte ik NME en Sounds, de betere muziekbladen van Britain en toen kregen die punkbands voor mij opeens een extra dimensie. Van niet meer dan geluid in de vorm van magnetische velden op meters zeewier van de BASF en TDK-bandjes kwamen ze opeens zwartwit en stoer tot leven op het snel vergelende papier van de Engelse hitkranten. M'n hele slaapkamer hing vol met pagina's waarop nieuwe single- en lp-releases werden aangekondigd. Reclame voor mijn helden, heel bijzonder, dat was er in Nederland niet. Sham 69 hing er ook tussen, en dat ik daar een poster van had was al heel wat, live heb ik ze natuurlijk nooit gezien. Ik bedoel: this was Heerenveen, man! En this was also een jongen die nog net niet genoeg puberde om alleen om met vrienden de wijde wereld in te trekken, achter de muziek aan. En daarom ga ik, 30 jaar later, over twee maanden naar Drachten, waar de Hersham Boys alles nog eens dunnetjes over doen in Iduna. Nou ja dunnetjes... de buiken van enkele Rejects-heren trillen nog na op m'n netvlies. Dit youtube filpmje is een stukje jeugdsentiment waarvan de beelden in die tijd zelf voor mij niet bestonden. En maar goed ook misschien. Maar bekijk 'm toch even, het publiek is namelijk minstens zo vermakelijk als Jimmy Pursey en z'n maten.