Eitje Uit Down Under

Heel seventies en heel vet. Vet in de zin van vet voordat het opeens vet was om vet te zeggen. Het vet van vette buizenversterkers dus. Van vette riffs, vette leren jassies en vette leadzangerskrullenbossen waarin vette microfoons verdwijnen. Waar ik het over heb? De nieuwe plaat van Wolfmother. Drie jaar na het gelijknamige debuut presteren deze jonkjes uit Australië een overdonderende tweede ei te leggen die maar in je hoofd blijft rondtollen. Van wat ik er tot nu toe heb gehoord, want komende vrijdag komt de cd officieel uit. Ja, je moet wel tegen Led Zeppelinachtige vocale uithalen en jankende gitaarsolo's kunnen of -voor de jeugdige bloglezers- into White Stripes Jack zijn maar dan kun je met Cosmic Egg de dag wel breken. Zeg maar dagen, weken, maanden, jaren. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan dat het Melkweg opteden van 15 oktober jl. volledig langs me heen is gegaan. De rest van de concerten in Europa zijn namelijk, je raadt het al, vet uitverkocht.