Zondag naar Rotterdam geweest om schilderijen van Edward Hopper te bekijken. Ik heb een beetje een haat-liefde verhouding met z'n werk. De verstilde taferelen vind ik prachtig, tegelijk hebben ze ook iets heel 'duns' waardoor ik me niet echt kan laten meezuigen in z'n schilderijen, zoals ik dat bijvoorbeeld wel heb met sommige werken van Caspar David Friedrich, Anselm Kiefer, Massaccio, Armando of Piranesi. Toch was ik wel erg benieuwd naar het verfgebruik van Hopper en had ik sowieso veel zin om eindelijk weer eens een expositie te bezoeken. Veel te lang geleden. Dus nu Hoppers werk in het echie. Nou, dat was mooi. Het licht dat er uit sprak vooral. Maar het viel me qua hoeveelheid erg tegen. Acht schilderijen en een handjevol etsen en droge naaldenvan zijn hand. Edward Hopper and his time, heet de tentoonstelling in de Kunsthal, dus dat z'n werk in een bepaalde context zou worden getoond met tijdgenoten en historische ontwikkelingen was duidelijk. Maar eerlijk gezegd vond ik het door de krappe hoeveelheid werken een beetje een sneue vertoning: weinig 'Edward Hopper' en veel ' And His Time'.
Wel mooi gedaan: enkele van z'n schilderijen zijn als enorme blow-ups op de muren geprint. Hier staat m'n dochter al om zeven uur 's ochtends voor de winkel van Hopper klaar om naar binnen te stappen.
Hoppers zelfportret maakte wel heel veel goed. Prachtig, met die hoed. En z'n kleding en entourage die niets met het schildersvak uit te staan heeft. Alsof hij even wordt aangesproken in een corridor van een hotel op weg naar de lobby. Er zit ook iets vreemds in het standpunt. Het portret doet me ook iets denken aan m'n in 1975 overleden opa van mijn moeders kant, de oogopslag en de hoed misschien. Hij heette trouwens Hopster. Lijkt er ook wel wat op...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten