Dag Kies

Even opbiechten: ik ben een dik jaar niet naar de tandarts geweest. Ging altijd braaf en zag er ook nooit tegenop en toch dreigde de klad erin te komen. Hoe dat zo? Na een gewone controle met foto's vorig jaar (dat gaan we voortaan vaker doen zodat we u nog beter preventief kunnen helpen) had de tandarts briljante ideeën om ellende, die ik volgens hem (toen) over twee of drie jaar zou krijgen, voor te zijn. Het klonk me destijds in de oren alsof hij met deze praktijken vooral z'n komende skivakantie veilig wilde stellen en ik dacht toen: gewoon over een half jaar weer naar controle en dan zien we wel weer. Maar dat half jaar werd een jaar en toen kwam mijn eigen vakantie en vond ik: ach dat kan na Denemarken en Wales wel. In Wales braken niet alleen de rotsen onder mijn voeten maar brak ook een stuk kies onder het genot van een maaltijd in de tent. Dat was wel even schrikken maar pijn had ik gek genoeg niet. Ook daarna niet. En toen startte het gewone werkende leventje weer en leek het altijd lastig om zo maar even bij mijn tandarts langs te gaan. Af en toe voelde ik het de laatste weken wel eens wat zeuren maar dat ging vanzelf over en als het me al even te erg werd, slikte ik het weg met ibuprofen en nam me voor om de volgende dag even te bellen. Dat was, toeval of niet, altijd een vrijdag, de dag waarop mijn tandarts niet tandartst. Maar vanochtend had ik er genoeg van. Vannacht werd ik wakker van een zeurend gevoel en het voelde alsof mijn tandvlees de kies zelf wel even onder handen zou nemen. Telefoon gepakt en anderhalf uur later kon ik terecht. En toen schoot me het voorval van tien jaar geleden te binnen. Ik kwam, net terug van vakantie, bij een andere tandarts met een vreselijke pijn waartegen door de ernst van de ontsteking niet tegenop te verdoven viel. Mijn toen nog kleine dochters zaten in de wachtkamer en ik besefte me liggend in de behandelstoel dat ze me konden horen kreunen want de pijn was ondraaglijk. Zo'n ervaring wil je je kinderen natuurlijk niet meegeven en daardoor kreeg ik het nog benauwder zodat ik na 20 minuten vasthoudend en uiteindelijk succesvol wrikken door de dienstdoende tandarts alsnog tegen de vlakte ging. Angst om de angst, dat wil ik niet toelaten, dacht ik nu bij mezelf, want enkele jaren geleden overkwam het me wel tijdens een chirurgische ingreep op mijn ooglid. Ook toen kwam deze ervaring weer boven. Ik heb mijn tandarts gewaarschuwd dat de kans op flauwvallen of hyperventileren aanwezig was en hij reageerde er met precies de juiste woorden op. "We weten wel wat we dan moeten doen hoor,  zei hij niet lachend, niet geruststellend, niet cynisch, maar gewoon: heel nuchter. Ondertussen had ik me voorbereid op weer 20 minuten worstelen van arts, assistente, tangen tegen een dwarse verstandskies en ik keek op de klok toen ik me voor my finest hour achterover liet zakken. "Als je gekraak hoort, dat hoort er bij hoor", zei mijn tandarts en ging aan de slag. En in nog diezelfde minuut zei hij: "Zo, die is eruit." Wow. Zo kan het dus ook, besefte ik me en meteen erachteraan dacht ik: ik moet toch even een watje vastbijten en rust houden, dus even een foto en even ontladen op m'n blog. "ik zal 'm even omdraaien", zei de tandarts, "dat ziet er spectaculairder uit." Zo'n vent! En zo zit ik hier nu te typen. Opgelucht, kaken stijf op elkaar en met een controleafspraak voor 8 november in de agenda.