Pair-Annoya

Loop door een willekeurige straat, kijk naar een willekeurige vensterbank voor een willekeurig raam en grote kans dat je het ziet: twee vazen, planten, beeldjes of kandelaars, keurig naast elkaar. Twee identieke objecten stelen gebroederlijk de vt-wonenshow aan weerszijden van een onzichtbare symmetrische as die vol ijver door de bewoner op de millimeter is uitgedacht. Vanwaar deze duopresentaties, lieve mensen? Ja, ooit was het vernieuwends, toen werd het een trend maar inmiddels zijn de vitrinekoppels al jaren kind aan huis bij de interieurologie en zullen ze binnenkort wel een plekje toebedeeld krijgen in de Canon Van De Gezellige Nederlandse Woonkamer. Maar het blijft me verbazen. Ik waag het te stellen dat deze duofilie alles te maken heeft met een onbewuste gemoedstoestand van een volk wat zich gaande weg onzeker en onveilig is gaan voelen over zaken die ooit zeker en veilig waren en dat dit volk nu wanhopig houvast zoekt in de rust en orde van even getallen, symmetrie, doei-doei's  en dubbele dingen op de vensterbank. Oneven is immers niet af, oneven is onzeker, brutaal, onrustig en in het ergste geval alleen maar door zichzelf en het getal één deelbaar, dus me dunkt! En dergelijke priemgetallen vormen een dusdanige minderheid dat wij hier liever niet mee te maken willen hebben, tenzij in de vorm van een boeket van zeven gerbera's in een vaas, want aangezien immers twee vazen nodig zijn voor het effect is het goddank toch weer samen een geruststellend even aantal. En wat stoort mij hier nu eigenlijk aan? Ik denk het gemakzuchtige, fantasieloze ervan. "Zeg schat, je hebt maar één kaarsenstandaard in de kar gedaan, we hebben er toch twee nodig?!" En de Blokkers, Marskramers en Ikea's maar lachen in hun vuistje, of, beide vuistjes vermoedelijk. Daarom mijn oproep tegen dovemansoren en beter weten in, en listen very carefully 'cause I will say this only once: Niet. Meer. Doen.