Vroeg voor een zaterdagochtend loop ik met regenjas, thermoskan, water, handdoek en hond in de regen naar de auto. Destination Texel. Starten en wegwezen. Tijd voor een dagje male bonding. Hoe dichter we Den Helder naderen, hoe heviger het water tegen de voorruit slaat. Geeft niks, Morris en ik kunnen er tegen. Maar eenmaal aan de overkant blijkt de regen als sneeuw voor de zon verdwenen. Het is toch echt een kwartiertje geleden dat de ruitenwissers te keer gingen. Auto parkeren naast een half dozijn vogelspotters, zonnebril op de neus en lopen. Lopen. Lopen. De Hors rond en half door het water richting Paal 12. Ondertussen wat trainen met Svartmans. Dat valt niet tegen voor dat ik het de laatste tijd een beetje heb laten versloeren. Het is duidelijk dat ook Morris het doel van dit dagje begrijpt. Hij is superenthousiast, doet erg z'n best en luistert ongelooflijk goed. Als hij vrij mag rennen en 300 m weg spurt, fluit ik een keer kort. Meteen heb ik z'n aandacht. Steek m'n hand snel omhoog en hup daar zit hij al, eager kijkend wat er komen gaat. Twee keer fluiten, als een speer komt hij terug. Een prachtgezicht. En ik realiseer me dat het nog maar net 10.00 uur is, dat belooft een bijzondere dag te worden. Een paar kilometers later komt me zomaar een prachtige melodie en tekstflarden aanwaaien. Ik neurie het half om half in m'n telefoon als een spraakbericht terwijl ik boven de harde wind uit probeer te komen. Zo, dat is vastgelegd, later uitwerken en kijken of er een nieuw nummer in zit. Muziek in m'n hoofd, wind en zon in het gezicht, hond die zichtbaar geniet en energie voor tien: we lopen de poten uit ons lijf en moeheid bestaat niet. Deze septemberdag is van ons.
Bij Hors
Bij Muy
Tussen Muy en Slufter
Male bonding on the beach
Geen opmerkingen:
Een reactie posten