De verbanddoos kon gewoon dicht blijven tijdens de show van de Rejects. Tot grote opluchting van sommigen onder ons die dachten dat met de komst van een Oi-band van weleer ook de jeugdige agressie van weleer weer in de zaal zou neerdalen. Gisteravond vond het allereerste concert van Cockney Rejects in Nederland plaats. In Drachten wel te verstaan. Eindelijk gerechtigheid, na bijna 30 jaar, dachten band én publiek. Want de energie spatte letterlijk van het podium de zaal in en vice versa. Four Men In A Volvo - of moet ik zeggen Three Men And A Coward... - waren getuige van dit memorabele optreden van vier midlife Londenaren in Iduna. Goedgebuikt en goed gemutst trapten de Rejects af met Flares N Slippers en het was meteen duidelijk: dit wordt niet een pathetische vertoning, waar ik eigenlijk ook een beetje bang voor was, dit wordt geweldig! Alle klassiekers kwamen langs en geen moment zakte de boel in. Fifteen Nights, I'm Not A Fool, The Greatest Cockney Rip-Off, I'm Forever Blowing Bubbles, Where The Hell Is Babylon, War On The Terraces, Bad Man... Opgefokt door beukende bas en drums en een gitarist met een snerpend geluid vloog zanger Micky anderhalf uur al schreeuwend van links naar rechts op het podium, soms afgewisseld met wat boks-schijnbewegingen. Oude punkers waanden zich weer in 1980 en verrassend veel jong spul zong alle teksten woord voor woord mee, heel bijzonder. Een van de hoogtepunten voor mij was het podiumdebuut van een stevig óók-NCRV-meisje dat met haar keurig heuptasje enthousiast stond mee te brullen naast de zanger. Met de laatste klanken van Oi Oi Oi tuitend in m'n oren liep ik verzadigd naar de uitgang, waar een medewerker van de ambulancedienst met haar armen over elkaar werkloos voor zich uit keek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten