Ergens in het tweede bos is een brede doorgang tussen twee rijen bomen. Daar hangt een bijzondere sfeer, zo mooi! Elke keer als ik er langs loop, word ik rustig en stil van binnen. En heel blij. (Ik weet het, het klinkt zweverig, maar he, dit is mijn blog en je hoeft het niet te lezen, dus wat zeur je nou.) Ook toen het platgelopen stuk dwars door het groen er nog niet was, had ik elke keer de neiging automatisch door het midden te gaan. het voelde alsof ik dwars door het schip van een enorme basiliek richting altaar loop. Natuur. Architectuur. Hier komt het samen. De lucht en ruimte tussen de bomen vormen de smalle hoge Gotische ramen. Immer krakende takken van het Leeuwarder Bos zorgen voor het schuifelende rumoer in het heilige huis. Een openlucht kerk waar bovenin af en toe een specht de constructie controleert. En kijk, daar aan het einde van het gangpad, in het zwart, compleet met witte bef: de dominee. Je moet het wel willen zien natuurlijk. Maar geldt dat niet voor alles?
1 opmerking:
Byzonder; afgelopen zondag had ik dezelfde ervaring. Grappig om dat nu bij jou terug te lezen!
Een reactie posten