Therapy? - One Cure Fits All!

Dinsdagavond, Utrecht. Tivoli trilt met Therapy? in een afgeladen zaal vol devoted fans. Mezelf niet meegerekend ken er drie van. Mijn twee dochters (hoewel... devoted...) en hun moeder. Behalve dat we onze liefde voor onze kinderen delen, delen we sinds jaar en dag ook de liefde voor deze Noord-Ierse band en we vonden dat de opvoeding van onze nazaten niet compleet zou zijn zonder de ervaring van een Therapy? concert. Pa en ma vooraan bij het podium en dochters boven op het zijbalkon. Waarom deed me dit toch denken aan Absolutely Fabulous? Na lang aandringen en gebaren kwamen ze toch op de frontrow. Maar al snel werd het de jongste te benauwd met al die opeengepakte zwetende emo's (de rest zag ze niet) en kozen ze toch maar snel weer een veilige positie. En maar goed ook. Zo bleek later.
Zwaaien. Wat? Zwaaien! Ja daar! Daarboven! Links!

Harder dan de Rejects, zachter dan Trail of Dead. Tot zover het volume. Ja, nou kan ik heel veel vertellen over de setlijst, maar met zoveel goeie nummers mis je toch altijd nét dat ene nummer (Bad Mother, He's Not That Kind Of Girl, Jam Jar Jail) en - hoera - díé spelen ook (Turn, Teethgrinder, Die Laughing). Maar Therapy? Rocks! van begin tot eind. En dat is genoeg.

Andy kan z'n haar maar beter weer laten groeien, want hij begint steeds meer op Urbanus te lijken. Nou ja, gelukkig is hij wel veel grappiger

Het concert was echt 'Therapy?!' voor mij, zo bleek vandaag. En nu bedoel ik niet die broodnodige geestelijke ontspanning maar puur fysiek: voor mijn rug. Al weken hangt daar zeurende pijn en in mijn hoofd het halfslappe idee om de boel maar weer eens te laten kraken bij een fysio of zo. Maar gisteravond is dit kennelijk spontaan gebeurd door het ontzettend heftige geduw van de massa. Zo erg heb ik het nog niet meegemaakt. Wat waren mijn dochters toch verstandig. Ik heb heel wat vervelende porren in mijn rug gevoeld terwijl ik menig been en boot moest ontwijken door het ouderwets gezellige stagediven en crowdsurfen. Maar: met een onbedoeld positief neveneffect. Als dank aan de band heb ik vandaag hun een na laatste cd gedraaid: One cure fits all.Je kunt met z'n allen naar Walibi of een EO- familiedag (vast ook heel leuk) maar wij kozen voor de Heavy-Fucking-Metal van Therapy? En echt: het zijn hele aardige jongens, die Noord-Ieren.