Dik tien jaar geleden stonden ze op het bevrijdingsfestival in Leeuwarden, die vier kleine mannetjes van Kashmir. Ik vond destijds een aangename verrassing dat ze praktisch in m'n achtertuintje speelden. Een jaar of wat later zag ik de Kopenhagenezen in Vera hun Zitilites promoten. Zestig kilometer verderop maar ook de moeite waard, al zagen sommige nummers live er bijna te ingetogen uit om de aandacht er bij te houden. Want qua show lijkt Kashmir zich altijd nog wat ongemakkelijk te voelen. Het zijn vooral muzikanten, geen performers, ondanks dat zanger/gitarist Kasper Eistrup op dat front wel zijn voordeel van mijn twijfel krijgt. Gisteravond had ik zin om te kijken hoe Kasper, Mads, Asger en Henrik (leuk hè, die Deense namen) op datzelfde podium het recente Tresspassers live zouden brengen. Na een vermoeiende warming-up van LPG met hun bedachte liedjes was daar dan eindelijk Kashmir. Nog steeds van die jongetjes, ondanks de baarden. En nog steeds vlogen mijn gedachten heel af en toe weg uit Vera. Maar nog steeds klonk het prachtig. Eigenlijk wordt het er alleen maar mooier op. Minpunt was dat de set bestond uit een shuffle-play van alleen de laatste drie cd's, Zitilites, No Balance Palace en Tresspassers. Want ook al klinken hun eerste twee cd's vooral nog als een zoekend bandje met potentie, het nummer Mom In Love & Daddy In Space van derde plaat The Good Life is wel meteen een van de mooiste nummers die ze ooit hebben gemaakt. Ik had 'm gisteravond graag gehoord. En gezien. Maar laatste toegift The Cynic maakte van dat minpuntje een dikke vette plus. Op de plaat zijn de backing vocals van -jawel- Mr. David Bowie, gister nam bassist Mads ze voor z'n rekening. The Cynic klinkt zoals Resurrection van (hoe heet dat ene Friese bandje ook al weer) ook had kunnen klinken maar niet klonk. Dijk van een nummer, The Cynic, en live helemaal. Takk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten