"It's all one song", zegt Neil Young aan het begin van z'n concert op Year Of The Horse. Ook daarom vind ik 'Weld' zo'n mooie titel van een van z'n andere liveplaten. Neil last z'n nummers naadloos maar met prachtige ruwe slakken aan elkaar tot één grote beleving. De heren van Motorpsycho bezit eveneens een lasdiploma en gisteravond gaven ze in Vera weer eens een staaltje van hun kunnen. In de eerste lange set werden oude en nieuwe nummers uitgespind en met elkaar verweven. Het werd meer dan twee uren beuken, of, op z'n Noors: bøken. Niet te verwarren met de Achterhoekse variant. De psychonauten hebben na vertrek van trouwe drummer Gebhart enkele jaren geleden ook maar meteen hun toegankelijker liedjes tijdelijk op straat gezet. Dat was toen goed nieuws voor de die-hard fans vermoed ik, maar, ook al reken ik mij daar ook wel een beetje toe, ik vind het toch wel jammer, want juist dat contrast maakt Motorpsycho live zo speciaal. Maar goed, in de eerste toegift kwamen toch een paar voor hun doen kortere, melodieuzere nummers op me af en daar had ik m'n afwisseling. Geweldig hoe dan zo'n juweeltje als A Shrug & A Fistful na zestien jaar niks van z'n glans heeft verloren. En toen na twintig minuten, jawel, een tweede toegift. Nog meer, geweldig, maar oef, mijn rug. Ik trok het niet meer en heb me na bijna drie uur staan toch maar door de mensenmassa in deze zwarte schoenendoos naar buiten gewurmd onder de klanken van... eh... eh... Ach wat maakt het uit... It's all one song.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten