Voorprogramma Nicole Atkins had haar tourtje vanwege het IJslandse natuurgeweld moeten cancellen helaas. Reserverspelers waren de halve bezetting van The Black Oceans uit Groningen. Even leuk (in lijn van Turin Brakes, My Morning Jacket, early Calexico opnames) maar ik werd al snel wat moe van de o-zo-gewoon-uitziende zanger gitarist met z'n kijk-mij-eens-vooral-geen-sterallures-hebben-houding waarmee hij bij mij het tegengestelde bereikte. Al snel verrrrrry irrrrrritating. Midlake daarentegen was een heel ander verhaal. Dwarsfluitduellen begeleid door een geïnspireerde bassist en een halve hand vol gitaristen. Vier gitaren met elk hun eigen riedels waarbij het spannend bleef om te kijken wie wat nu weer speelde. Prachtige driestemmige zang bleef keurig overeind en minstens zo zuiver als op de plaat. Een drummer die van Midlake live ook echt als een liveband laat klinken. En wat ik al zo mooi vond om te zien: ze dreven allemaal zo weg in hun eigen partijtjes. Waarbij vooral de bassist en de gitarist met de Gibson SG (2e foto hieronder) een blik in de ogen hadden van: hé, ik ken dit nummer wat ik hoor. Laat ik hier even lekker mijn stukje in meespelen. Best wel individualistisch, maar wel intrigerend en mooi om te zien. Het was het laatste optreden van de tour en ze maakten zich er niet van af. Gaandeweg merkten ze dat Vera aan hun lippen hing en besloten ze om alles te geven. twee uur lang, ongeveer alle nummers die ze voor de tour hadden bedacht, kwamen langs. Ik kreeg aan het eind de setlist aangereikt en zag dat ze daar tegen het einde ter plekke een extra stuk hadden aangebreid. Muziek helemaal oké, zo strak, vol en gevarieerd als op de plaat en tegelijk met veel verrassende variaties, aanvullingen en veranderingen, waardoor het echt iets toevoegde. Nou ja, u merkt het al: ik ben lyrisch over dit concert. Benieuwd of Kashmir, Motorpsycho en Wolfmother de komende weken hier over heen kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten