Zouden Jake Burns en kornuiten het vuur van Inflammable Material drie decennia brandende hebben kunnen houden? That was the question voor mij, gisteravond in Iduna. Ik heb hun debuutelpee grijsgedraaid en bij vlagen draai ik 'm nog wel eens een paar keer achter elkaar. De meeste van hun poppy punknummers staan nog fier overeind, hoewel het in tekstueel opzicht soms gedateerd klinkt. Op naar Iduna dus om antwoord te krijgen op mijn brandende vraag.
Samen met bassist van het eerste uur Ali McMordie en twee verse Fingers slingerde Jake een redelijk overtuigende set de zaal in. Jake speelde hard en snerpend en had gelukkig nog dezelfde scheurende zeurende snik in z'n stem. Dat geeft hem zoveel jaar later iets vertederends, vond ik. Wat nog werd versterkt door z'n rustige pose. Gitaar onder controle, buik in, haar achterover om de kale plekken aan de zijkanten te camoufleren (Restant van een punky hairdo, brain surgery of gewoon de tand des tijds die zich op een ongebruikelijke plek aankondigde?) en gepassioneerd je teksten van weleer zingen. Een gewone man -en vooral: nobody's hero- willen zijn. (Al maakt hij het zichzelf dan wel weer moeilijk door een rijk gevulde marktkraam vol indrukwekkende SLF-merchandise in de hal op te tuigen.) Maar vooruit, want met z'n uitstraling nam Jake m'n argwaan wel weg en kon ik me vrij snel overgeven aan hun show. De heren kwamen op terwijl de p.a. het instrumentaaltje van Go For It speelde. De band trapte af met Wasted Life en de vlam sloeg meteen in de pan. Ik verwachtte dat heel IM langs zou komen maar kwam bedrogen uit. Relatief veel werk van derde en latere platen, waar ik destijds veel minder mee had, werd opgediend. Best moedig voor een band die tourt op het sentiment van oude fans. Toch kregen deze nummers door de livedrive van Jake en Ali zeker het voordeel van mijn twijfel. En zoals een kok af en toe in z'n pan roert om de saus niet te laten aankoeken, gooiden de heren er elke keer op tijd een écht oudje in. At The Edge, Suspect Device, Barbed Wire Love (Mét snik!), Nobody's Heroes, Tin Soldiers, Specials cover Doesn't Make It All Right: ze beukten lustig tegen mijn trommelvliezen. Ja, en toen was daar natuurlijk ook nog de voorspelbare toegift: Alternative Ulster, voorgegaan door Johnny Was, de Marley cover van IM. Een kleine 90 minuten later was het toen de Marshalls op stand by gingen. De Noord-Ierse mannen hadden hard gewerkt en volgens mij waren ze wel tevreden over hun show. En mijn vraag was beantwoord: met deze 'retroshow' Breakout 2010 bewijst SLF nog goed te weten hoe het vroeger was om fikkie te stoken.
Onze helden-van-niemand buigen keurig na afloop van de show.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten