Apetrots kwam Morris aangerend. Aan z'n volle bek te zien had hij iets gevonden. Met de zachte voorjaarswind in m'n nek dacht ik even aan een klein nestvogeltje, maar daar is het toch echt nog te vroeg voor, besefte ik meteen. Wat heeft ie dan, vroeg ik me af, want ik zag verder niets. Braaf kerel, geef maar. Z'n bek ging gewillig open en daar viel een heel klein aapje op m'n hand. Drijfnat van het slijm, maarrrr.... gered uit het struikgewas in het enge bos! Morris' neus glimt ervan terwijl ik 'm beloon en hij gaat er eens goed voor zitten als ik de foto maak. Want dat weet ie wel, maf beest. Hij mag er nog even mee apporteren en dan gaat de aap op een paaltje, goed in het zicht voor de eerlijke verliezer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten