Gek werd ik er van. Als het vriest, en dat doet het de afgelopen maanden eigenlijk continu, begint mijn vriend Espace als een gek te jengelen, ongeveer drie minuten nadat ik 'm met de sleutel op afstand automatisch heb vergrendeld. Het maakt een hoop herrie en het ding is ook nog eens zeer volhardend want ongeveer vijf minuten lang gilt de sirene 20 seconden met nog niet één adempauze ertussen. Eruit met dat ding dus. Dacht ik. Maar dat was easier said than done. Mijn eigen garagehouder was eerlijk en zei dat hij sowieso al een tijd mee bezig was om het duivelse ding op te sporen, dan nog de bedrading loshalen, bestaande bedrading opnieuw verbinden, weet ik veel, een heel gedoe in ieder geval. Die uren zou ik wel moeten betalen maar daar had hij niet een goed gevoel bij, vandaar dat hij me verwees naar autoshop Wassenaar. Daar wisten ze precies waar zo'n alarm bij een Espace wordt ingebouwd en konden 'm dus ook zo verwijderen. Een week later kon ik terecht. Maar daar aangekomen op een vrijdagochtend om 8 uur bleek dat ze me woensdag al uit de planning hadden gehaald. 'Danny kan wel denken dat ik alles kan maar een Espace-alarm daar waag ik me niet aan', zei de monteur zonder me aan te kijken en hij scheen het niet vreemd te vinden dat ik niet was afgebeld. Ik wel. En zonder mezelf de kans te geven te gaan balen belde ik meteen naar ABD in Drachten, Renault specialist en een stuk attenter dan z'n Leeuwarder concullegagarage, wat ik al eens uit ervaring vast heb kunnen stellen. De afspraak kon op z'n vroegst over tien dagen worden ingepland maar ik vond het al lang goed en kon het toch mooi combineren met een klus die ik die dag in Drachten zou doen. Acht uur 's ochtends meldde ik me bij ABD. 'Om twaalf uur staat hij klaar zonder tegenbericht en deze meneer brengt u wel even waar u moet wezen in Drachten. En moet hij u ook weer ophalen?' Perfect. En inderdaad om twaalf uur 's middags stond Espace klaar. Heel stil en bedeesd, rustig afwachtend op z'n baasje. Hij schaamde zich een beetje voor die aanstellerij omdat het even vriest, volgens mij. Maar ik vergeef het hem, tenslotte was het apparaat ingebouwd en dus niet lichaamseigen. En de rekening? Minder dan de helft waarvoor ze me heel eerlijk bij ABD al hadden gewaarschuwd dat het wel eens kon gaan worden. Ik was er stil van. En mijn vriend Espace ook. Voor altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten