Niet bepaald een publieksfavoriet, deze Zweeds-Russische film Sauna. Heftig, vreemd en eigenlijk best wel onbegrijpelijk verhaal over het vaststellen van de officiële grens tussen Zweden en Rusland door een onafhankelijke commissie van Zweden en Russen, zo'n vijfhonderd jaar geleden. De grens lijkt geschreven te worden in bloed maar de zuiverende werking van een eeuwenoude bijzondere sauna in het midden van een moeras wast alle moorden en andere zonden weg. Het klinkt misschien wat horrorachtig maar dat was het niet echt. Een zwart sprookje is denk ik een betere bewoording. Sauna maakte mijn zondagochtend in ieder geval wel bijzonder. Na een kleine koffiepauze door naar März, een film over een Oostenrijks dorpje dat het leven weer moeizaam oppakt na een totaal onverwachte gezamenlijke zelfmoord van drie vrienden, begin-twintigers. Klinkt zwaar en depri en toch viel dat erg mee doordat het zeer ongedwongen en natuurlijk werd gespeeld. Wel iets om nog eens over na te denken. Hoe ga je om met het feit als je kind eerder dood gaat dan jij.
Meteen na afloop van deze film werd de film 'praktijk' voor mij toen ik een docent van de middelbare school tegen het lijf liep. Ik heb 'm altijd erg gemogen. Hij vertelde over zijn oudste dochter die enkele jaren geleden na een ernstige ziekte is overleden. Destijds zat ik in de brugklas. Heb haar als baby nog op schoot gehad, wat veel indruk op me heeft gemaakt. Net als haar naam: Mei. Mei en März, flitste het door me heen toen mijn oud-docent het vertelde. Bizarre ochtend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten