Cymru II

Heimwee. Ik wil terug. Meer van die luchten, bergen en ontberingen. En dat gaat gebeuren. Wanneer? Geen idee. Eerst maar weer hard werken om dan weer verdiend te mogen afkicken in de Welsh Mountains. Ik gok ergens voorjaar 2010. Wie het weet mag het zeggen.

Rauw Konijn

De zomer kreeg ik maar niet uit m'n hoofd. Ook niet na terugkomst uit Denemarken en de agenda weer aandacht vroeg. Nee, alsjeblieft nog geen pompoenen in de kamer en laat de kachel nog maar even in z'n winterslaap. En al helemaal geen ietsen bij de koffie die ook maar een zweem dragen van kaneel, kruidnagel, anijs of welk Sint M en N aroma dan ook. Nu, na een geweldige week Wales, ben ik zo ver en laat ik de herfst graag haar gang gaan met mijn gemoed. Laat maar komen die kou, buien en windvlagen. De korte broek blijft nog even aan maar ik zit binnen alvast te schemeren met een Irish Red en maak het extra donker met het nieuwe boek van Nick Cave, The Death Of Bunny Munro. Rauw, puur, heftig, cynisch, romantisch en, als het een beetje kan meedoen met het niveau van z'n cd's, heel erg mooi.

Cymru

Seven days in the valley. Is dat niet een film of zo? Nou, wij hebben het meegemaakt. Onze eigen film waarin felle zon, harde wind en koude mist met elkaar concurreren rond steile bergtoppen, glibberige rotspaadjes en eindeloze bossen. We hebben mijlen gesjouwd en geklommen. Elke dag stijlvol afgesloten met een paar pints in tent, pub en cottage. Lopen met een zeer gedetailleerde kaart mocht niet verhinderen dat we een paar keer bijna verdwaald waren en net voor donker terug de auto terugvonden. Want hoewel er veel paden op de kaart waren aangegeven, bleken er toch nóg meer paden te zijn waardoor we al snel te vroeg een verkeerde afslag namen. Hoogtepunt was de beklimming naar de summit van Snowdon via een pad dat normaal begon maar de laatste 150 meter compleet verdween in een dichte mist waardoor de enige aanwijzingen natte, verschoven stenen en platgetrapt gruis van vorige klimmers leken. Op hoop van zegen verder naar boven dan maar. Mét hoogtevrees, zónder bril en drommels goed beseffen dat het pad teruglopen nicht im frage was omdat dit punt één niet meer te zien was, punt twee er eigenlijk niet eens was en punt drie het er zo steil en glad was dat je behoorlijk levensmoe moest zijn om dat überhaupt te wagen. Maar we hebben het gehaald, met angstzweet en tranen. Of, zoals Bon Scott al zong: 'It's a long way to the top if you wanna rock 'n' roll'. Hieronder wat lieflijker plaatjes dan het boven beschreven avontuur, dat ik deels nog op film heb kunnen vastleggen voor het nageslacht. (Kijk eens hoe stoer opa hier toen was). Hierboven trouwens onze tent die na terugkomst van een andere wandeling 's avonds volledig verscheurd bleek te zijn door de rukwinden. Je ziet me onze spullen redden voor alles weg zou waaien of nat zou worden. Onderaan ons tweede onderkomen, een kleine afgelegen cottage die de boer ter beschikking stelde na onze kampeerpech. Hoewel we er in het donker aankwamen in storm en regen en het stulpje de perfecte voorzetting leek van onze Blair Witch wandeling kort daarvoor, bleek het 's ochtends ondanks het vuil en de muizen zo geweldig te zijn dat we er zijn gebleven.

Muziekvrinden 160909

1. Oasis - Some Might Say

2. Macy Gray - Don't Come Around

3. Jacques Brel - Voire Un Ami Pleurer

4. Jason Mraz - The Dynamo Of Volition

5. Music For Speakers Amplified - Shift

6. Michael Bublé - Lost (noodsprong, Strauss was zoek...)

7. Sparklehorse - You Are The Most Beautiful Widow

8. John Mayer - 83

9. Manic Street Preachers - A Design For Life

10. Michael Bublé - Everything

11. Neil Young - Cortez The Killer

12. Stevie Ray Vaughan- Couldn't Stand The Weather

Hmmm... dit was de tiende Muziekvrindenavond maar op de een of andere manier raak ik bij de oogst niet in jubileumstemming. Raarrrrrr!

Back From Wales

Gisteravond laat terug gekomen uit Wales. Wat een land! Geweldig! Wandelverslagen volgen asap. Hier de aftrap met een telefoonfoto van ons hemels plekje tussen de schapen met uitzicht op de Snowdon.

Hygge Voor Dummies

Als Denen het 'Deense gevoel' in één woord moeten omschrijven, zeggen ze steevast: hygge. (Spreek uit als huuge met de 'g' als in het Engelse 'ghost' waarin de gisteren overleden PS nog rondwaarde. Hygge is een woord wat zich volgens mijn favoriete Vikingen moeilijk laat vertalen en in een Nederlandse poging daartoe houdt hygge het midden tussen 'gezelligheid' en 'huiselijke sfeer'. De blonde Deense hierboven biecht op dat ze hygge misschien iets te enthousiast heeft uitgelegd. Geen idee of deze onorthodoxe communicatieaanpak van de Deense VVV het land nu ook meer toeristen oplevert, maar het creëren van 'a certain rumour around the brand' is volgens mij aardig gelukt. Dat biedt misschien perspectief voor het Achterhoekse høken...

Muziekvrinden Warming Up

Voor de tiende keer komen de Muziekvrinden bij elkaar. Nou ja, ééntje mag aanstaande woensdag z'n negende stempeltje inkleuren. Maar daar hebben we het niet meer over. Ik heb genoeg inspiratie om weer wat moois te laten horen. De split-up van Oasis vraagt die avond van het clubje toch de nodige muzikale attentie vrees ik. De psychedelische chaos van Serena Maneesh, waar soms een flard van iets wat een liedje lijkt doorheen waait, staat al een tijdje in de startblokken. En ook dat vreemde gezelschap ergens uit de US moet de vrinden nog eens op het randje van hun stoelen brengen: Barbez. Compleet met Moog Theremin, u weet misschien wel: zo'n onzichtbaar instrument dat je kunt bespelen zonder 'm aan te raken. Wii heeft 't truukje hier van afgekeken. Of toch de Manics, altijd goed en in het kader van Wales nog relevanter. Ik ben er nog niet uit...

The Welsh Incident [Part 1]

by Robert Graves

(To be read in a good Welsh accent, as my English teacher used to say with a big smile hidden in his beard)

"But that was nothing to what things came out
From the sea-caves of Criccieth yonder."
"What were they? Mermaids? dragons? ghosts?"
"Nothing at all of any things like that."
"What were they, then?"
"All sorts of queer things,
Things never seen or heard or written about,
Very strange, un-Welsh, utterly peculiar
Things. Oh solid enough they seemed to touch,
Had anyone dared it. Marvellous creation,
All various shapes and sizes, and no sizes,
All new, each perfectly unlike his neighbour.
Though all came moving slowly out together."
"Describe just one of them."
"I am unable."
"What were their colours?"
"Mostly nameless colours
Colours you would like to see; but one was puce
Or perhaps more like crimson, but not purplish
Some had no colour."
"Tell me, had they legs?"
"Not a leg nor foot among them that I saw."
"But did these things come out in any order?"
What o'clock was it? What was the day of the week?
Who else was present? How was the weather?"
"I was coming to that. It was half past three
On Easter Tuesday last. The sun was shining.
The Harlech Silver Band played Marchog Iesu
On thirty-seven shimmering instruments,
Collecting for Caernarvon's (Fever) Hospital Fund.
The populations of Pwllheli, Criccieth,
Portmadoc, Borth, Tremadoc, Penrhyndeudraeth,
Were all assembled. Criccieth's mayor addressed them
First in good Welsh and then in fluent English.
Twisting his fingers in his chain of office,
Welcoming the things. They came out on the sand,
Not keeping time to the band, moving seaward
Silently at a snail's pace. But at last
The most odd, indescribable thing of all,
Which hardly one man there could see for wonder,
Did something recognizably a something."
"Well what?"
"It made a noise."
"A frightening noise?"
"No, no."
"A musical noise? A noise of scuffling?"
"No, but a very loud, respectable noise -
Like groaning to oneself on Sunday morning
In chapel, close before the second psalm."
"What did the mayor do?"

"I was coming to that."

De Laatste Dagen Dat Ie Draait

Nog niet gezien, De Laatste Dagen Van Emma Blank? Ga dat dan eens heel gauw doen! Gisteravond zat ik, in de tweede of derde week dat het Filmhuis 'm in Leeuwarden vertoont, slechts met zeven of acht man in de zaal. Self fulfilling prophecy van deze titel geldt in Leeuwarden volgens mij voor alle films van Van Warmerdam. En al die andere lege stoelen, ze weten niet wat ze missen.

Met Mes En Vork

Hondenpoep opruimen? Uiteraard. Ik gun niemand (nou ja, bijna niemand) het gepurk en gepeuter met een stokje in het profiel van schoenzolen. Dus als ik met Morris in het park of de stad loop, heb ik altijd van die handige donkergrijze minivuilniszakjes mee die je op de rol bij Ikea kunt kopen. Brave burger toch? Nee dus! Tot mijn verbazing las ik laatst in de Froskepolle dat de politie bepaalt hoe brave burgers behoren om te gaan met het verwijderen van uitwerpselen van hun trouwe viervoeters. Wij zijn vanaf heden verplicht een schepje mee te nemen! En niet zo maar een schepje, nee, een hondenschep! Politie, gesteund door Groenvoorziening (wie is u?), controleren hierop, dus wij zijn gewaarschuwd! "Zo zo meneertje, hebben wij keurig de hondenpoep opgeruimd zónder gebruik van een hondenschep? Ja dat kan natuurlijk niet! Stelt u zich eens voor meneer, wat een bende het zou worden als iedereen z'n hondenpoep zou opruimen zonder hondenschep!" Ik ben erg benieuwd in welke subparagraaf van welke paragraaf van welk artikel van welk wetboek van strafrecht de hondenschep is opgenomen. Misschien de subparagraaf na de subparagraaf waarin staat dat vanaf heden het verplicht is onze maaltijden met mes en vork te nuttigen. Politie en diëtistes zullen hier streng op toezien. Kijk dat is het mooie van Leeuwarden.

There Goes My Hero

Heb ik al verteld over mijn ontmoeting met die bekende Nederlander, enkele weken geleden? Wij, Maarten en ik, delen een voorliefde voor Neerlands minst gewaardeerde dan wel meest onderschatte Waddeneiland. Ook vertoeven wij beiden van alle strandpaviljoens het liefst op het terras van dat ene paviljoen waar de sympathieke eigenares nog de moeite neemt de broodjes die zij rond lunchtijd op bestelling uitserveert zelf te bakken. Goedkeurend knikken wij dezelfde uitbater toe om haar principiële houding inzake haar weigering om met een in blik en glas opgesloten Hollandse groente- en fruitoogst haar voortreffelijke kookkunsten te ondergraven. O welk een genot ervaren wij wanneer wij ons onder een parasol met vrolijke reclame-uitingen neervlijen in een stoel met rotanzitting aan een zanderig tafeltje om aldaar ons favoriete boek van dat moment ter hand te nemen en onder het genot van een caffe doppio hier in weg te dromen, af en toe plezierig opschrikkend door de schaduw van een overvliegende kokmeeuw of de vriendelijke stem van de serveerster die in haar beste Duits de bestelling van net aangekomen en nabij ons plaatsnemende gasten opneemt. De doppio wordt min of meer synchroon op beide tafeltjes afgelost door een Dubbel die op zijn beurt frequent vergezeld gaat van een warme balvormige, krokante bittergarnituur. Vergeef me, ik dwaal af, ik liet me even gaan.

Heb ik al verteld over mijn constatering dat mijn bekende Nederlander, die ik overigens, ondanks of misschien wel juist door zijn prettig-cynische commentaar en dito stem, een zeer warm hart toe draag, heel gewoon is? En terwijl zijn kritische ogen al pionierend treinen over de regels van een omvangrijk boek, gaan ook zijn tien geboden op verkenning. Al heb ik het idee dat het te ontginnen terrein inmiddels toch al een zekere mate van bekendheid heeft gegenereerd bij de linker index en cs. Ach ja, we're all human.

There goes my hero... Watch him as he goes...

FO 09 - Ik Zie Gans Geen Vogel...

Sommige honden vonden het om te janken, maar Morris kon het schallende koper voor aanvang van de wedstrijd wel waarderen.

Het FO was een fantastische ervaring. Een superenthousiaste, hardwerkende hond en een baas die nog een hoop kan leren, hebben samen een geweldige dag gehad. Zoals voorspeld was het na de ochtend voor ons afgelopen want als je hond nog niet eerder met een gans heeft getraind dan blijkt zo'n gevederde mud aardappelen (want zwaar zijn dit ganzen zeker) toch te spannend om mee terug te nemen naar de baas. Vinden was geen probleem, ook de sleep over water ging goed, maar meenemen, ganz und gar nicht. En was het konijn in de veilige thuisomgeving door Morris overwonnen, vandaag vertikte m'n hond het toch om het beest, eenmaal gevonden, te apporteren. Later, buiten de proef ging het wel weer goed. Alleen de honden die alle apporten binnen brachten mochten 's middags weer aan de bak. Maar ik was dik tevreden. Voor het eerst twee hazen trots uit het bos gehaald (zoekapport), verder twee duiven (markeer) en twee eenden (sleep). En een 7,5 op de drijfjacht.

Papa's got a brand new duck-bag

Zucht, de middag moest Morris aan de andere kant van het hek bekeken. En hij wou nog zo graag...

Eerbetoon aan de winnaar. Het is de moeite waard om even op de foto te klikken. Ik begrijp nu de uitdrukking 'Petje af'...

Kaninchen

Morgen de grote dag. Hond en baas doen voor het eerst mee aan de Fries Open, een wedstrijd georganiseerd door 'mijn' jachthondenopleidingsvereniging. Heb er veel zin in. 's Ochtends zijn er proeven waar alle deelnemers aan mee doen. En waarbij er ook een grote groep afvalt en hooguit langs de kant mag staan tijdens het middagdeel. Ik zie mezelf daar al wel bij staan want 's middags schijnen de echte cracks aan het werk te zijn. Maar van de andere kant, je weet het maar nooit. Wat ik wel weet is dat Morris sinds de zomervakantie toch weer gegroeid is in z'n mogelijkheden. Zo'n zielig slap konijntje apporteren ging tijdens de training niet goed meneer wilde het niet lang in z'n bek houden. Maar de volgende dag in de achtertuin nog even geoefend door het beestje te verstoppen en Morris een 'zoek apport' te geven. Ja en toen werd het echt spannend voor hem! Hij ging als een speer en eenmaal gevonden bracht ie 'm supertrots terug. Vooruitsturen over ruim 100 meter ging vanmiddag eigenlijk best goed, op zo'n 80 of 90 meter afstoppen en op de fluit laten zitten ging echt perfect. En er wordt minder geklooid op de weg terugvan het apport. We shall see we shall see...

Zin In Zoet

Een kleine honderd pagina's per jaar schrijft hij. En dan duurt het wel een jaar of zes voor de nieuwe van de Rosenboom geoogst kan worden. Ik zit nog midden in mijn laatste boek van Denemarken (Vreemd dat je opeens tijd te kort komt als je niet langer in een tent woont maar weer in een huis) en moet nog even de nodige voorvallen onder professoren over me heen laten komen, maar ik verheug me bijzonder op deze pil. Dit is zo'n schrijver die volgens mij niet teleur kan stellen en met een heerlijk tergende humor de tenenkrommende gedragingen van zijn vermoeiende karakters opdient in prachtige, verloren gewaande woorden uit de Nederlandse taal. Interviews met de schrijver in de VPRO-gids en in Trouw en de recensie in dezelfde krant riepen bij mij onder het lezen al meerdere glimlachen op dus dat belooft veel goeds. Snel Hermans doorwroeten en dan los.