Even de kou voelen tussen de middag. Naar het bos met Morris en Tomas. Terwijl m'n hoofd en m'n mobiel het werk nog even door laten gaan, probeert Morris constant mijn aandacht op te eisen. Ik heb de bal in de auto laten liggen en dus heeft Morris het bos al doorzocht op iets wat vandaag best voor een bal door kan gaan. Een met een lentegroen vodje versierd stuk rubber, samen met z'n wederhelft ooit deel uitmakend van een sferische vorm die we allemaal kennen als: tennisbal. Een hondenbek is echter met een halve bal gauw gevuld en aangezien de baas aan een half woord genoeg heeft en het zakelijke gesprek inmiddels is beëindigd, zie ik mezelf even later tegen 'de bal' aan trappen. Keer op keer legt Svartmans het speeltje voor m'n voeten en kijkt er bezwerend naar, alsof de ooit-bal vanzelf zal opstijgen. Dat kan hij echt uren volhouden en -vreemd hè!- altijd net iets langer dan ik. En dan: saved by the bell. M'n mobiel gaat weer. Ik kijk in het display en zie het al: belangrijke zaken te bespreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten