Wit geschminkte kop, rode neus, olijke aanblik. Niet bepaald mijn kopje thee. Minstens zo onsmakelijk: deze pipo-aanblik in een sneeuwwitte omgeving. Overdag én 's avonds een smet op mijn uitzicht als ik met de honden naar het Leeuwarder Bos rijd. De gedachte dat ik verplicht aanwezig zou moeten zijn bij Pipo de Musical maakt me misselijk. Ik heb iets tegen clowns en tegen musicals, al van Klaas de Kleuter af aan. Ik ben namelijk opgegroeid met drie oudere zussen, Duitsland 1,2 en 3 en The Sound Of Music - say no more. Ik bedoel: je zit net lekker in een verhaal en dan begint er opeens iemand spontaan te zingen en dansen en vervolgens blijkt dat anderen het lied kennen, de tekst meezingen en de danspasjes spontaan overnemen. En was Pipo nou zo onnozel of deed hij maar alsof. Dergelijk goedbedoeld onschuldig vermaak wilde er bij mij nooit in en dat is ruim veertig jaar later weinig veranderd. Erg hè.
1 opmerking:
Helemaal mee eens. The cramps zongen What inside a girl, maar ze hadden zich beter kunnen afvragen wat (of wie) verschuilt zich achter het gezicht van een clown (of mevrouwen met dikke lagen make up).
Een reactie posten