Zondagmiddag. Mooi weer. Dus wat doet een normaal mens dan? Juist. Het donker in. Naar het Filmhuis. Netvliezen pesten met een alternatieve Franse en trommelvliezen tarten met de score van Sonic Youth. Oftewel: Simon Werner A Disparu. Verhaallijn flinterdun maar sfeer zeer oké. En omdat één gebeurtenis vanuit een aantal personages wordt beleefd, blijft het ondanks het eenvoudige gegeven (Er wordt een jongen uit een schoolklas vermist, wat kan er gebeurd zijn) wel boeien. Prachtig schoolgebouw trouwens. Alleen maar strak beton en heel veel glas. Raampartijen tot op de grond. En dat in een graslandschap. In zo'n schoolgebouw had ik ook wel les gehad willen hebben. En dan de dissonante tonen van Sonic Youth erbij. De moeite waard dus om een stukje van een zonnige zondagmiddag aan op te offeren. En dat vonden de andere twee bezoekers volgens mij ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten