Af en toe zie ik in het bos om de zoveel meter of bocht een herkenningsteken. Een touwtje, een roodwit gestreept lint, een A4tje met ducktape vastgezet aan een boomstam. Vaste prik in augustus ten tijde van de kennismakingsweken van eerstejaars studenten. Tot zover niets bijzonders. Maar wat is dat dan met mij. Er komt een ontzettend kinderachtige neiging over mij komt. Ik word ietwat recalcitrant en krijg de neiging om het spoor te wissen. Om de touwtjes los te trekken en het A4tje aan de andere kant van een afslag te pakken zodat de meute niet links maar rechtsaf slaat. Ik doe het niet. Ik houd me in. Elke keer weer. Maar toch. Misschien stoort het me omdat mensen in mijn bos lopen. Of omdat ik wéét dat ze de rotzooi niet achter hun kont opruimen en het vuil nog weken lang de kans krijgt te verkleuren, te verleppen. Staat misschien mooi bij de vele halveliters blikken en lege chipszakken maar het is mij een doorn in het oog.
1 opmerking:
Doen! Anders worden ze nooit zelfstandig, laat staan dat ze zelfstandig gaan denken.
Een reactie posten