Het zal wel garagejargon zijn. Nou ja, ik weet sowieso niet veel van auto's, maar dit vond ik toch het meest leerzame moment van de afgelopen week. Mijn voorband liep al een tijdje langzaam leeg. Om de zoveel dagen kocht ik in onze geweldige Friesche hoofdstad waar pompstations - what's in a name- het woord service hebben afgezworen, lucht a € 0,50 voor een blowjob van 5 minuten om die ene band te pompen zodat hij for the time being weer het heertje leek. Maar geleidelijk aan wilde de band elke dag wel geholpen worden. Vooral na een koude nacht. Dus toch maar ondanks een volle agenda naar de garage -een nieuwe want de garage van onze garageman heeft het helaas niet overleefd - om het gat te laten dichten. En meteen ook maar de grote beurt inplannen die na elke 30.000 Espacekilometers nodig is. Later die middag werd duidelijk wat het lek veroorzaakt had: een scheurtje in de velg. Onze nieuwe garageman had dit nog nooit gezien en ik al helemaal niet. Er werd prompt een nieuwe velg besteld. En twee banden want dat profiel had nooit door de keuring gemogen. En remblokken voor en achter want die waren zo goed als af. Ik begreep dat de APK-keuring van oktober jongstleden met een slag was gedaan die mijn Espace prima zou kunnen verstaan. Maar omdat ik toch wilde rijden dit weekend stelde onze nieuwe garageman voor de thuisbrenger erop te zetten. De wat? De thuisbrenger. En daar mag je niet harder mee dan 130 maar dat mag sowieso niet op de Nederlandse wegen, vertelde hij er bij. Gaandeweg begreep ik dat je niet hoort te spreken van het reservewiel maar van de thuisbrenger. ThuisBrenger. Prachtig woord. En zo Nederlands ook. Mijn dag, wat zeg ik, mijn week, kon ondanks het groeiende lijstje gebreken niet meer stuk.
De thuisbrenger in kwestie. Met prachig Max 130 embleem.
Lekker recalcitrant, zo'n thuisbrenger onder een Grande Espace.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten