IBC nr. 2

Mooi wordt leleijk en lelijk wordt mooi.

Baggerwerk in de Froskepolle. Monumentaal materieel steelt schreeuwend de show temidden van riet, gras, bomen, een halfleeggedronken meertje en een sporadische fazant.

Leesvoer

Het kaft roept misschien een muffig House of Idiot - pardon Elliot- sfeertje op, maar dat is schijn. De hoedenwinkel is een geweldig boek over taal, ruimte, schaduwen, licht en ach ja, liefde. Ik hou van Schippers' frisse en ogenschijnlijk gewone schrijfstijl zoals deze mij in 'Waar was je nou' aangenaam verraste. De gedachten van hoofdpersoon zijn vermakelijk en soms zeer poetisch. Enige minpuntje: de hoofdpersoon heet Sonja. Ja nou, met zo'n naam heb ik dan weer niks.

Now This Is What I Call Melancholy

Years of refusal but there is a light that never goes out.

Blow Job

Het zal wel garagejargon zijn. Nou ja, ik weet sowieso niet veel van auto's, maar dit vond ik toch het meest leerzame moment van de afgelopen week. Mijn voorband liep al een tijdje langzaam leeg. Om de zoveel dagen kocht ik in onze geweldige Friesche hoofdstad waar pompstations - what's in a name- het woord service hebben afgezworen, lucht a € 0,50 voor een blowjob van 5 minuten om die ene band te pompen zodat hij for the time being weer het heertje leek. Maar geleidelijk aan wilde de band elke dag wel geholpen worden. Vooral na een koude nacht. Dus toch maar ondanks een volle agenda naar de garage -een nieuwe want de garage van onze garageman heeft het helaas niet overleefd - om het gat te laten dichten. En meteen ook maar de grote beurt inplannen die na elke 30.000 Espacekilometers nodig is. Later die middag werd duidelijk wat het lek veroorzaakt had: een scheurtje in de velg. Onze nieuwe garageman had dit nog nooit gezien en ik al helemaal niet. Er werd prompt een nieuwe velg besteld. En twee banden want dat profiel had nooit door de keuring gemogen. En remblokken voor en achter want die waren zo goed als af. Ik begreep dat de APK-keuring van oktober jongstleden met een slag was gedaan die mijn Espace prima zou kunnen verstaan. Maar omdat ik toch wilde rijden dit weekend stelde onze nieuwe garageman voor de thuisbrenger erop te zetten. De wat? De thuisbrenger. En daar mag je niet harder mee dan 130 maar dat mag sowieso niet op de Nederlandse wegen, vertelde hij er bij. Gaandeweg begreep ik dat je niet hoort te spreken van het reservewiel maar van de thuisbrenger. ThuisBrenger. Prachtig woord. En zo Nederlands ook. Mijn dag, wat zeg ik, mijn week, kon ondanks het groeiende lijstje gebreken niet meer stuk.

De thuisbrenger in kwestie. Met prachig Max 130 embleem.

Lekker recalcitrant, zo'n thuisbrenger onder een Grande Espace.

Manual

Een nieuwe telefoon klaarmaken voor gebruik. Het is niet een hobby van mij. Maar zo leek het wel, vanochtend. Met geen mogelijkheid kreeg ik al mijn contacten die niet op de sim-kaart staan maar op de memorycard (of zo) over van W810 naar G705. Dat zou gemakkelijk via blauwtand moeten kunnen. En dat kon ook, zo merkte ik na 2 uren intensief contacten handmatig invullen en bijwerken.  He kijk eens onder dat leuke pictootje rechtsboven mn macbook. En kijk nu eens onder Bestanden versturen... Sukkel.  

Muziekvrinden Warming Up

Nu het Killing Fields proces na pakweg dertig jaar op gang komt, moet ik mijn muziekvrinden misschien maar even bijspijkeren in het Yello-Biafraans. Dit keer als toetje ook in een uitvoering van de Foo Fighters.

10 februari

Vierenzestig is natuurlijk best jong om te sterven maar de zesentachtig jaar die mijn vader vandaag zou zijn geworden, had ie volgens mij echt niet gehaald. Toch voelde deze dag als een feestje, met al die cadeautjes die ik vandaag kreeg toebedeeld: overdag een leuk concept mogen bedenken, eind van de middag een concept presenteren bij Rabobank dat erin ging als koek en 's avonds oudergesprekjes waarbij een wiskundedocent letterlijk zei 'lyrisch' te zijn over de houding en prestaties van mijn jongste dochter. Dat had my old man graag willen meemaken, denk ik. Nou ja, wie weet heeft ie 't allemaal van boven een beetje gevolgd...

Steady As He Goes

Drrrrrrrrrrrrrruk met werk. Maar voor de wintertraining met Morris maak ik tijd. Helaas maar vier zondagochtenden dit seizoen. Een keer in de vier weken een training. Zondag 1 februari was de eerste. Dochterlief ging mee, gezellig. Een nieuwe groep, een nieuwe trainer. En die heeft uiteraard z'n eigen stijl. Leuk om die verschillen te ervaren. Morris had er zin in en bewees nog een keer dat hij afgelopen november z'n B-certificaat niet voor niks heeft verdiend. Steady boy!

Post

Ik blijf het geweldig vinden: via internet dingen bestellen die je niet of moeilijk in de winkel vindt. Het is een waar feest als je pakketje opeens onaangekondigd in je brievenbus valt. Zo heb ik maandenlang tevergeefs gezocht via bol.com en uiteindelijk via de fansite -na herhaalde mislukte pogingen om de betaling rond te krijgen- in huis gehaald. Bijzonder detail: ik kon aangeven wat mijn reden was om iets te bestellen op de site. Mijn reden luidde dat het gewenste artikel niet in de ordinary dutch offline en onlinestores te krijgen was. Drie dagen na mijn bestelling stond de gehele collectie opeens wél op de website van bol.com. Toeval of adequate reactie van de webshop van de fansite. Overigens, het gaat om volume one en volume two van Manfred Mann's Chapter Three, uit 1969 en 1970. Ooit gehad op tape en kapotgedraaid. NA de punk uit het oog verloren. Maar wat een geweldige ouwe shit. Met een nummer dat Sham 69 (iets minder oude shit) later nog gecoverd heeft: Mister you're a better man than I. En met een geluid dat ik me tijdens het genieten opeens afvroeg of ik soms onbewust had gezapt naar Let them eat cake van Motorpsycho.

Kin-der-boek-je met cliff-hanger

De muis.

Het is koud.
De muis heeft het koud.
De kou jaagt muis in het huis.
De muis heeft honger.

In het huis is eten.
In de kelder staat het eten.
Ik heb honger, zegt de muis.
Knal, zegt de val.

De muis heeft geen honger meer.
De muis is dood.
Bah wat een vreselijk ding, zo'n muizenval. Komend weekend maar even bij Welkoop kijken of er ook een diervriendelijke manier is om onze ongenode gasten buiten de deur te zetten.